“Vì sao Đảng cứ im lặng mãi, không dám lên tiếng?” plus 4 more |
- Vì sao Đảng cứ im lặng mãi, không dám lên tiếng?
- Già nửa nhiệm kỳ, ông Trọng ‘chống tham nhũng’ tới đâu?
- Nhà nước cởi Hiến pháp chiến với dân
- Cuộc ra đi của những kẻ hái khế
- Lý luận kiểu an ninh Việt Nam
Vì sao Đảng cứ im lặng mãi, không dám lên tiếng? Posted: 20 Aug 2018 06:27 PM PDT Nguyễn Đăng Quang
Hội nghị Thành Đô (3-4/9/1990) và các thỏa thuận ký kết giữa lãnh đạo 2 Đảng và Nhà nước Việt Nam - Trung Quốc đến nay đã đúng 38 năm, song vẫn là một bí mật lạnh lùng! Không chỉ nhân dân thế giới mà ngay cả người dân Việt Nam cũng như người dân Trung Quốc đều bị lãnh đạo của họ giấu biệt, không hé lộ một lời về những gì họ đã thỏa thuận với nhau tại Hội nghị này cách đây 28 năm về trước!
(Giang Trạch Dân và Lý Bằng hồ hởi chào đón các lãnh đạo ĐCSVN chiều 3/9/1990. Nguồn: Internet) Cách đây hơn 4 năm, ngày 28/7/2014, 61 đảng viên tâm huyết của ĐCSVN đã ký "Thư ngỏ gửi BCH Trung ương và toàn thể đảng viên ĐCSVN" (gọi tắt là "Thư ngỏ 61"). Mời đọc tại đây: https://anhbasam.wordpress.com/2014/07/29/thu-ngo-gui-bch-trung-uong-va-toan-the-dang-vien-dang-csvn/. "Thư ngỏ 61" kiến nghị ĐCSVN thực hiện 2 yêu cầu cấp thiết và trọng yếu của đất nước: Một: "ĐCSVN cần thay đổi cương lĩnh, từ bỏ đường lối sai lầm về xây dựng CNXH, chuyển hẳn sang đường lối dân tộc và dân chủ, trọng tâm là chuyển đổi thể chế chính trị từ toàn trị sang dân chủ một cách kiên quyết nhưng ôn hòa". Hai: "Là người chủ đất nước, nhân dân có quyền được biết và phải được biết sự thật về quan hệ Việt Nam-Trung Quốc và những điều quan trọng đã ký kết với Trung Quốc như Thỏa thuận Thành Đô 1990, các thỏa thuận về hoạch định biên giới trên đất liền và trên Vịnh Bắc bộ, những thỏa thuận về kinh tế v.v"... Trong 61 đảng viên ký Thư ngỏ này có 1 quân nhân kỳ cựu, 1 "anh bộ đội cụ Hồ" đích thực, đó là Thiếu tướng Lê Duy Mật (1927-2015), cựu Phó Tư lệnh kiêm Tham mưu trưởng Quân khu II, cựu Chỉ huy trưởng Mặt trận Vị Xuyên, Hà Giang (1979-1984). Tướng Lê Duy Mật là người rất cương trực, tính khí khẳng khái, là một vị tướng can trường trận mạc, trải khắp các chiến trường A, B, C, K qua 3 cuộc kháng chiến chống Pháp, Mỹ và Tàu xâm lược! Một chi tiết không phải ai cũng biết, một tuần trước khi đấy, ngày 20/7/2014, ông đã gửi TBT Nguyễn Phú Trọng, BCT và BBT một Tâm thư với nội dung rất mạnh mẽ và quyết liệt, đó là yêu cầu Đảng phải công khai hóa Thỏa hiệp Thành Đô, đồng thời phải cho Tổng kết cuộc chiến chống Trung Quốc xâm lược (Xem tại đây). Đặc biệt, trong Tâm thư trên, tướng Lê Duy Mật đã trích dẫn nguyên văn một Điều khoản trong Thỏa hiệp Thành Đô do Tân Hoa xã và Hoàn Cầu Thời báo của Trung Quốc tiết lộ: "Vì sự tồn tại của sự nghiệp xây dựng CNCS, Đảng Cộng sản và Nhà nước Việt Nam đề nghị phía Trung Quốc giải quyết các mối bất đồng giữa 2 nước. Phía Việt Nam sẽ cố gắng hết sức mình để vun đắp tình hữu nghị lâu đời vốn có giữa 2 Đảng và nhân dân 2 nước do Chủ tịch Mao Trạch Đông và Chủ tịch Hồ Chí Minh đã dày công vun đắp trong quá khứ. Việt Nam bày tỏ mong muốn sẵn sàng chấp nhận làm một khu tự trị thuộc chính quyền Trung ương tại Bắc Kinh như Trung Quốc đã dành cho Nội Mông, Tây Tạng, Quảng Tây... Phía Trung Quốc đồng ý chấp nhận đề nghị nói trên, và cho Việt Nam 30 năm (1990-2020) để ĐCSVN giải quyết các bước tiến hành cần thiết cho việc gia nhập đại gia đình các dân tộc Trung Hoa" (hết trích). Ông nêu nghi vấn việc này có hay không, thực hư ra sao, Đảng phải làm rõ! Và rồi ông yêu cầu BCT và BBT phải công bố các văn bản đã thỏa thuận ký kết giữa 2 Đảng trong Hội nghị Thành Đô cho toàn Đảng, toàn dân biết để chứng minh hư thực. Nếu Thỏa hiệp Thành Đô là đúng như Tân Hoa xã và Hoàn cầu Thời báo của Trung Quốc đưa tin, thì rõ ràng đấy là bản thỏa hiệp rất nguy hiểm cho đất nước, chẳng khác nào là phản bội Tổ quốc! Tiếp ngay sau đấy, ông kiến nghị Trung ương xem xét ra tuyên bố phản bác bản Thỏa hiệp đó, chấn chỉnh lại tổ chức, kỷ luật những người đã ký và cả những người thực hiện sau này! Tôi quen biết Tướng Lê Duy Mật trong những dịp bàn thảo và ký "Thư ngỏ 61". Tất cả 61 đảng viên ký tên đều nhất trí cao về nội dung, câu chữ và đặc biệt là về 2 vấn đề trọng yếu và cấp thiết của đất nước. Riêng tướng Lê Duy Mật và một vài anh muốn "Thư ngỏ 61" đề cập thêm Điều khoản mà Tân Hoa xã và Hoàn cầu Thời báo đã tiết lộ, nhưng khi cân nhắc, ý kiến trên không được chấp thuận, đa số cho rằng cần phải rất thận trọng, để theo dõi thêm, chưa khẳng định vội. Sau này mỗi khi gặp nhau, tướng Mật nói vui, bảo tôi là "Ồ đây rồi, ông bạn hăng hái nhất chặn tớ đây rồi!". Khi gửi Tâm thư và ký vào "Thư ngỏ 61", tướng Mật ở tuổi 87, sức khỏe đã yếu. Không lâu sau ông phải vào Quân y viện 108 điều trị bệnh hiểm nghèo. Mỗi lần vào thăm ông, tôi nhận thấy, dù đang nằm trên giường bệnh, nhưng ông luôn đau đáu, trăn trở với hiện tình đất nước, nhất là về mối nghi ngờ của ông đối với Hội nghị Thành Đô. Ông hỏi tôi lý do vì sao không đồng tình với ông về Điều khoản mà ông gọi là "bán nước", tôi đáp: "Thưa anh, tất cả bọn họ đều u mê về ý thức hệ, họ sẵn sàng đặt quyền lợi của họ lên trên lợi ích quốc gia. Song có lẽ họ chưa ngu muội đến mức có thể bán rẻ Tổ quốc!". Tôi phân tích thêm: "Vả lại, kẻ thù của ta, chắc anh không xa lạ và còn biết rõ hơn em, chúng là bậc thầy trong các quỷ kế gây chia rẽ, ly gián và phân hóa nội bộ ta! Do vậy chúng ta cần hết sức tỉnh táo, thận trọng và cảnh giác để khỏi sa vào mưu đồ xấu xa, hiểm độc của chúng!". Ông im lặng, tay vỗ nhẹ vào vai tôi, không rõ ông đồng tình hay phản đối? Thế rồi hơn một tháng sau, ngày 20/10/2015, tôi lặng người khi nghe tin ông mất, mang sang thế giới bên kia mối nghi ngờ rất lớn mà ông chưa được Đảng giải đáp!
(Nỗi u buồn và vẻ mặt trầm tư của tướng Lê Duy Mật trước ngày ra đi. Ảnh: PVĐ) "Tâm thư" của tướng Mật và "Thư ngỏ 61" của các đảng viên gửi ĐCSVN đã hơn 4 năm rồi mà chẳng có ai hồi âm. Tính đến nay, ngoài tướng Lê Duy Mật, có 4 người khác ký "Thư ngỏ 61" đã ra đi mãi mãi cùng ông! Không rõ Đảng muốn đợi những đảng viên ký "Thư ngỏ 61" ra đi bớt rồi mới trả lời hay là Đảng đợi 2 năm nữa, đúng ngày 4/9/2020, mới chính thức công bố cho toàn dân biết? Những điều họ kiến nghị, hoặc những vấn đề họ yêu cầu làm rõ đều nằm trong quy định những quyền đảng viên được biết và bổn phận Đảng phải làm (Điều 3 Điều lệ Đảng và Điều 4 Hiến pháp). Hơn nữa, câu hỏi mà tướng Mật yêu cầu Đảng làm rõ đâu có phải là của "thế lực thù địch" bịa đặt ra, mà đây là sự tiết lộ của "các đồng chí 4 tốt" của Đảng! Sự việc ở đây thật đơn giản: Nếu CÓ thì bảo là CÓ. Nếu KHÔNG thì bảo là KHÔNG, uẩn khúc ghê gớm gì đâu mà Đảng không dám trả lời? Trong bài viết ngày 3/8/2014 với nhan đề: "Phải công bố các thỏa thuận ở Thành Đô cho nhân dân biết" (mht!http://boxitvn.blogspot.com/2014/08/phai-cong bo cac thoa thuan o thanh do cho nhan dan biet), người viết bài này kiến nghị: "Xung quanh Hội nghị thượng đỉnh và các thỏa thuận mà Việt Nam đã ký với Trung Quốc ở Thành Đô, có nhiều phân tích, đánh giá, nhận định và thông tin trái chiều, thậm chí cả những đồn thổi nguy hiểm, bất lợi về mặt dư luận... làm người dân hoang mang, bán tín bán nghi, không biết đâu là hư, đâu là thực! Mọi hiện tượng trên sẽ chấm dứt một khi Đảng và Nhà nước báo cáo cho toàn dân biết sự thật về mối quan hệ VN - TQ, đặc biệt là các thỏa thuận mà lãnh đạo ta đã ký với Trung Quốc ở Thành Đô". Nhà thơ thế sự nổi tiếng Thái Bá Tân mới đây post lên FB của mình bài thơ "Đề nghị Đảng giải thích" (xem tại đây), nói về việc tướng Lê Duy Mật gửi Tâm thư chất vẩn Đảng mà không được trả lời. Xin mạn phép trích dẫn 4 khổ trong bài thơ nói trên để chia sẻ cùng bạn đọc: "Thiếu tướng Lê Duy Mật, Không phải người hồ đồ, Vừa tiết lộ một ý Trong Thỏa hiệp Thành Đô. "Rằng vì lợi ích Đảng, Đảng ta đã tự mình Xin làm Khu tự trị Của chính quyền Bắc Kinh. "Không thể nào tin nổi. Nhưng nếu đúng, thì đây Là tội ác cực lớn, Loại ngựa xéo, voi dày! "Tôi là con dân Việt, Có quyền biết thật hư. Yêu cầu Đảng giải thích, Không một phút chần chừ!" Vâng, thưa nhà thơ Thái Bá Tân, nói rõ thật hư, công khai, minh bạch, không chỉ là trách nhiệm mà còn là nghĩa vụ của đảng cầm quyền đối với 4 triệu đảng viên của mình và 90 triệu con dân đất Việt! Nếu cứ lặng thinh, từ chối trách nhiệm thì Đảng không xứng đáng là lực lượng lãnh đạo Nhà nước và xã hội như đã ghi trong Điều 4 Hiến pháp 2013! __________ Hà Nội, ngày 19/8/2018. N.Đ.Q. __________ Ghi chú của người viết:Bài viết này chắc chắn sẽ không có nếu Đảng không giữ im lặng trong suốt 4 năm qua. Đúng ra, theo lẽ thường tình, khi nhận được "Tâm thư" của tướng Lê Duy Mật và "Thư ngỏ" của 61 đảng viên tâm huyết, Đảng nên có hồi âm hoặc đối thoại dưới hình thức nào đó. Nhưng rất tiếc những điều này không diễn ra, mà là những việc làm ngược lại! Nếu vì lý do gì đó, Đảng không thể công khai cho nhân dân biết về mối quan hệ giữa 2 nước VN-TQ, đặc biệt là các thỏa thuận đã ký với TQ ở Hội nghị Thành Đô, thì ít ra, Đảng cũng nên lên tiếng phủ nhận và bác bỏ nguồn tin (Điều khoản) do Tân Hoa xã và Hoàn cầu Thời báo tiết lộ, đồng thời lệnh cho 700 báo đài ở Trung ương và địa phương phản bác, lên án và tố cáo nguồn tin xấu độc này! Và, cũng thật lạ, là tại sao Đảng không chỉ thị cho Ban Đối ngoại hay Người phát ngôn BNG hoặc TTXVN lên tiếng yêu cầu phía Trung Quốc có biện pháp chấm dứt, không để lặp lại những trường hợp tương tự! Vậy, vì sao Đảng cứ im lặng mãi, không lên tiếng, và cũng chẳng giải thích để yên lòng dân, mà cứ để ai muốn hiểu sao thì hiểu, muốn nghĩ sao thì nghĩ? Đây chính là nguyên nhân gây nên sự nghi ngờ ngày một lớn trong dư luận người dân, kể cả trong nội bộ Đảng! Lỗi này không phải của ai mà chính là của Lãnh đạo và các cơ quan tham mưu của Đảng! N.Đ.Q. Tác giả gửi BVN. | |
Già nửa nhiệm kỳ, ông Trọng ‘chống tham nhũng’ tới đâu? Posted: 20 Aug 2018 06:19 PM PDT Phạm Chí Dũng
Tổng Bí thư Đảng CSVN Nguyễn Phú Trọng (trái) đón Chủ tịch Trung Quốc Tập Cận Bình sang thăm Hà Nội hôm 12 Tháng Mười Một, 2017. (Hình: Hoàng Đình Nam/AFP/Getty Images) Kể từ chủ trương "việc cần làm ngay" vào giữa năm 2016 và "lò đã nóng lên rồi thì củi tươi đưa vào cũng phải cháy" vào giữa năm 2017 của ông Nguyễn Phú Trọng, có thể so sánh những kết quả nào của "người đốt lò vĩ đại" ở Việt Nam với tác giả "đả hổ diệt ruồi" ở Trung Quốc? Cuộc chiến hai giai đoạnCó ít nhất một điểm chung giữa ông Nguyễn Phú Trọng và ông Tập Cận Bình: Cả hai đều chọn "chống tham nhũng" là sách lược cơ bản trong trung hạn và có thể cả dài hạn. Nhưng có một sự khác biệt cơ bản: Ông Tập Cận Bình đã chọn "chống tham nhũng" ngay vào thời kỳ đầu tiên chấp nhiệm của mình, trong khi ông Nguyễn Phú Trọng chỉ dám bước vào con đường này khi ông ta đã ngồi ghế Tổng Bí thư đến sáu năm. Nhìn lại, có thể nhận rõ là giai đoạn "chống tham nhũng" đầu tiên của ông Nguyễn Phú Trọng - có thể được tạm đặt cái tên là "Việc cần làm ngay" - đã mất một khoảng thời gian gần một năm rưỡi, từ Tháng Sáu, 2016, đến Tháng Mười Một, 2017, khá lặng lẽ, và chủ yếu là hô hào về chủ trương mà thiếu hẳn hành động cụ thể và quyết liệt. Chẳng khác gì một kẻ bất lực. Chỉ sau Hội nghị Trung ương 6 vào Tháng Mười, 2017, mà đã bị nhiều cựu thần và cách mạng lão thành lên tiếng chỉ trích về não trạng "đập chuột sợ vỡ bình", "nói không đi đôi với làm" và "nhát gan", ông Nguyễn Phú Trọng mới có hành động đột biến chỉ đạo bắt giam, khởi tố, truy tố và xét xử 31 năm tù giam đối với ông Đinh La Thăng vào Tháng Mười Hai, 2017. Thời điểm đó cũng có thể được xem là mốc khởi đầu cho giai đoạn 2 của chiến dịch "chống tham nhũng", mang tên "Đốt lò". Chẳng bao lâu sau vụ bắt ông Đinh La Thăng, ông Trọng đã dần có tên tuổi trên báo quốc tế. Chính những tờ trong khu vực Đông Nam Á như Asia Times, The Diplomat và một số tờ khác đã viết về chiến dịch "đốt lò" của ông Trọng, thậm chí còn nhắc lại biệt hiệu mà Đài Tiếng nói Việt Nam đặt cho ông Trọng là "Người đốt lò vĩ đại" cùng những biệt hiệu khác như là "Minh quân", "Sĩ phu Bắc Hà" hay là "Bậc nhân kiệt thế thiên hành đạo" - những danh xưng ngút trời không văn tự. Một cách "hữu xạ tự nhiên hương", vào thời gian trên cái tên Nguyễn Phú Trọng đã trở nên nổi tiếng, khiến việc ông phải chỉ đạo cho Bộ Ngoại giao làm dịch vụ quảng cáo trên tờ Le Monde về chuyến công du của mình đến Pháp vào Tháng Ba, 2018, trở nên thừa thãi và tốn thuế dân một cách vô ích. Nhưng nếu chiến dịch "chống tham nhũng" của ông Trọng có hai tên gọi thì cũng có hai giai đoạn bị chùn xuống một cách bất ngờ và khó hiểu: Khoảng thời gian sau Hội nghị Trung ương 5 - từ Tháng Sáu đến Tháng Mười, 2017, và khoảng thời gian gần Hội nghị Trung ương 7, tức là Tháng Năm, 2018. Tại Hội nghị Trung ương 7 đã không có bất kỳ xử lý một quan chức nào cả, thậm chí là kết quả này còn tệ hơn cả Hội nghị Trung ương 6 vào Tháng Mười, 2017, khi hội nghị này còn kỷ luật và loại khỏi Ban Chấp hành Trung ương nhân vật bí thư của Đà Nẵng là Nguyễn Xuân Anh. Một cách khách quan, ông Nguyễn Phú Trọng là Tổng Bí thư đầu tiên từ trước đến nay trong lịch sử Đảng CSVN đã xử lý quan chức tham nhũng nhiều đến thế trong một thời gian tương đối ngắn. Tuy nhiên, ở những đời Tổng Bí thư trước tỷ lệ tham nhũng chỉ bằng khoảng 1/10 cho tới 1/100 mức độ tham nhũng hiện nay ở Việt Nam. Do đó việc ông Trọng bắt buộc phải xử tham nhũng là đương nhiên, ứng với đòi hỏi ông Trọng phải gây dựng một cơ chế và một lý do tồn tại cho ông ta và cho đảng của ông ta, cũng giống như là ông Tập Cận Bình với chiến dịch "đả hổ diệt ruồi" ở Trung Quốc từ năm 2012 cho tới nay. Tập và TrọngKhông phải là nhân vật có nhiều phát ngôn nổi bật và ưa trích dẫn kinh viện Mác-Lê như Nguyễn Phú Trọng, ông Tập Cận Bình đã tỏ ra là người thích hành động, hành động thâm trầm và bất ngờ hơn là nói và khoa trương thành tích. Vào năm 2015 - thời điểm đã đi được hơn phân nửa thời gian của nhiệm kỳ năm năm trên cái ghế Chủ tịch nước kiêm Tổng Bí thư, ông Tập Cận Bình đã tạo nên một cuộc "cách mạng văn hóa" long trời lở đất lần thứ hai kể từ thời ông Mao Trạch Đông vào những năm 1960 của thế kỷ 20. Chiến dịch "đả hổ diệt ruồi" của ông Tập về thực chất có thể được xem là xứng đáng với tên gọi đó, hàng loạt "hổ" như Bạc Hy Lai - Bí thư Trùng Khánh, Chu Vĩnh Khang - Bộ trưởng Công an, Từ Tài Hậu - Phó Bí thư Quân ủy Trung ương, tất cả đều là ủy viên Bộ Chính Trị, đều bị xử thẳng tay và phải mang án tù nhiều năm. Cùng khoảng thời gian trên, bão tố gầm thét trên nhiều tỉnh thành của Trung Quốc. Ông Vương Kỳ Sơn - Chủ nhiệm Ủy ban Kiểm tra Kỷ luật Trung ương Đảng, một người cứng rắn, lạnh lùng, ít nói và có lẽ không thiếu tàn nhẫn, được xem là cánh tay mặt của ông Tập Cận Bình, đã thả sức "diệt ruồi". Còn ở Việt Nam, dù thời gian đã trôi nhanh qua già nửa nhiệm kỳ, "người em" Nguyễn Phú Trọng dù có năm sinh trước "ông anh" Tập gần một chục năm và thâm niên làm Tổng Bí thư Đảng hơn "ông anh" Tập cả năm, lại vẫn chưa đạt được những kết quả mang tính thực chất và khiến người ta có thể tin kết quả đó là bền vững, cho dù ông Trọng đã nắm được vai trò Bí thư Quân ủy Trung ương từ trước và sau Đại hội 12 của Đảng CSVN vào đầu năm 2016, và thậm chí còn "tự cơ cấu" vào Đảng ủy Công an Trung ương vào cuối năm đó. Dù mục đích thật sự của ông Tập Cận Bình là hoặc chống tham nhũng, hoặc thanh trừng phe phái hay tập quyền cá nhân, hoặc cả hai hay ba mục tiêu này vẫn nằm trong diện tranh cãi của giới phân tích chính trị cho tới nay, hàng triệu quan chức bậc trung và thấp đã bị xử lý dưới nhiều hình thức. Còn thành tích "diệt hổ" đáng kể nhất của ông Nguyễn Phú Trọng đến giờ phút này mới chỉ là ông Đinh La Thăng - một ủy viên Bộ Chính trị kiêm Bí thư Thành ủy TP.HCM - trường hợp có thể được xem là tương đương với Bạc Hy Lai ở Trung Quốc. Sát Đại hội Đảng Cộng sản lần thứ 19 vào cuối năm 2017, dường như ông Tập Cận Bình đã hoàn thành giai đoạn đầu tiên của chiến dịch "đả hổ diệt ruồi" cùng những mục đích cá nhân lớn lao của ông ta. Đến lúc đó, ông Tập không chỉ trở thành Chủ tịch nước kiêm Tổng Bí thư, tổng tư lệnh các lực lượng vũ trang, trở thành một cách thực chất chứ không phải dựa vào hơi hám của chủ nghĩa hình thức, mà còn được ghi tên mình vào Điều lệ Đảng Cộng sản Trung Quốc tại đại hội 19 với "Tư tưởng Tập" - sánh ngang với "Tư tưởng Mao" của hơn nửa thế kỷ trước. Kết quả đồ sộ của chiến dịch "đả hổ diệt ruồi" kéo dài suốt năm năm - từ 2012 đến 2017 - đã mang lại cho ông Tập Cận Bình một thứ quyền uy bá chủ thiên hạ: tại Đại hội 19, thậm chí Hiến pháp Trung Quốc còn phải sửa đổi theo cách sẽ không còn ai bàn về giới hạn nhiệm kỳ của Chủ tịch nước. Một cách đương nhiên, ông Tập Cận Bình có thể trở thành "hoàng đế" suốt đời! Nhưng cho đến cuối năm 2017, thành tích "diệt ruồi" của ông Nguyễn Phú Trọng vẫn ấn tượng đến mức các cơ quan tư pháp Việt Nam "chỉ phát hiện năm trường hợp kê khai không trung thực trong số hơn 1 triệu công chức kê khai tài sản". Và đến giữa năm 2018, chỉ lẻ tẻ một số quan chức bậc trung và thấp ở địa phương bị xử lý không thật nghiêm khắc, trong khi vẫn phổ biến không khí "trên nóng dưới lạnh" ở rất nhiều tỉnh thành. Cũng khác hẳn với chiến dịch "Săn cáo" được Trung Quốc tổ chức khá hiệu quả mà đã lôi về hàng trăm quan chức tham nhũng lẩn trốn ở nhiều quốc gia trên thế giới, chính trường Việt Nam vẫn còn nguyên thời kỳ ồ ạt quan chức "ra đi tìm đường cứu nước", mang theo một khối tài sản và ngoại tệ khổng lồ mà gần như không bị đảng và các cơ quan thừa hành pháp luật chế tài. Những cái tên Trịnh Xuân Thanh, Lê Chung Dũng, Vũ Đình Duy… chỉ là phần chóp nổi của một tảng băng còn phần lớn thể tích chìm sâu trong rác rến cặn bã nhân loại. Còn vô số quan chức, với không hiếm trong số đó được ông Nguyễn Phú Trọng nhẵn mặt, đang bị người đời xem là "nền chính trị quái vật nhiều đầu hiếp dâm nền kinh tế dân sinh chỉ còn một cái đầu để thở". P.C.D. Tác giả gửi BVN. | |
Nhà nước cởi Hiến pháp chiến với dân Posted: 20 Aug 2018 06:17 PM PDT Nguyễn Tường Thuỵ Không phải bây giờ mà từ lâu, nhà cầm quyền ở Việt Nam đã chà đạp lên pháp luật. Từ khi phong trào xã hội dân sự độc lập phát triển mạnh thì sự chà đạp này rõ ràng hơn, lộ liễu và ngang ngược hơn. Tới mức bà Phạm Thị Thanh Vân (Ngô Bá Thành), người từng giữ nhiều trọng trách trong hệ thống chính trị trong chế độ Cộng hòa xã hội chủ nghĩa Việt Nam phải thốt lên: "Ở Việt Nam ta đã có cả một rừng luật nhưng khi xét xử lại dùng luật rừng!". Nhiều người hoạt động bị đánh đến trọng thương, tàn phế. Kẻ thủ ác giấu mặt có, công khai có, bằng chứng có nhưng chỉ biết chịu đau đớn, tự chữa trị vết thương, chấp nhận thương tật và tiếp tục công việc của mình, cống hiến nốt sức tàn cho công cuộc chấn hưng đất nước và nòi giống. Những nạn nhân hàng đầu của sự hành xử phi pháp có thể kể ra: Trương Minh Đức, Nguyễn Bắc Truyển, Nguyễn Trung Tôn, Trương Văn Dũng, Nguyễn Chí Tuyến, Lã Việt Dũng, Trần Bang, Phạm Đoan Trang, Trần Thị Nga và cả những dân oan như Trịnh Bá Tư, Trần Ngọc Anh, Trần Văn Sang... Đó là những người bị đánh gây thương tích rất nặng thậm chí tàn phế. Còn nhẹ hơn có thể kể ra hàng trăm. Điều cay đắng nữa là khi ra tòa lại là những người trong số đó với di chứng của những trận đòn thù, đi lại không vững, chứ không phải là những kẻ đã đánh đập họ. * Tuy nhiên, bước đột biến về sự xé bỏ pháp luật có thể tính từ đợt biểu tình chống Luật đặc khu và Luật An ninh mạng. Nếu như trước đây, sự đàn áp được nhận xét là nhà cầm quyền chà đạp lên Hiến pháp thì từ ngày 17/6/2018 (tuần biểu tình thứ 2) phải dùng chữ "cởi Hiến pháp". Lần đầu tiên người biểu tình bị xử tù và con số đó tiến thẳng tới hàng chục chứ không phải bắt đầu từ con số 1. Khi đã vứt bỏ Hiến pháp để chiến với dân thì nhà cầm quyền nắm chắc phần thắng vì họ được tổ chức chặt chẽ, quân đông, công cụ tinh vi và trớ trêu thay là sức mạnh ấy lại được nuôi bằng tiền của phe kia. Còn phe dân tay không, chỉ biết dựa vào pháp luật mà pháp luật lúc này không được phe cầm quyền thừa nhận. Kết quả là hàng trăm người bị bắt làm tù binh, hàng chục người vào tù. Người sưng vù mặt mũi, người gãy đến ba cái răng, có người vì uất hận mà nuốt cả răng trộn máu vào trong ruột. Tức là một cuộc đấu không theo hạng cân, không có trọng tài và đầy tính man rợ của chất rừng rú. Nếu bình đẳng, có pháp luật, lẽ phải làm trọng tài thì kết quả sẽ đảo ngược, phe cầm quyền thua là điều không có gì phải bàn cãi. Chẳng thế mà nhiều người đã thách nhà cầm quyền tôn trọng pháp luật và đương nhiên họ không bao giờ dám chấp nhận. * Theo đà cởi Hiến pháp, nhà cầm quyền đẩy tội ác của họ lên nấc thang mới, khốc liệt hơn, tàn bạo hơn bằng hai sự kiện diễn ra chưa đầy 24 giờ: Tối 15/8/2018 là phá buổi liveshow của Nguyễn Tín và sáng 16/8 là kết án ông Lê Đình Lượng 20 năm tù và 5 năm quản chế. Đêm hát của Nguyễn Tín chỉ hát nhạc vàng, không trình diễn bài nào của Việt Khang, Trần Vũ An Bình hay Nguyễn Đức Quang, Trúc Hồ mà bảo chọc giận họ. Vấn đề ở đây không phải là nội dung thế nào mà đơn giản là sự có mặt của những người họ sợ. Cho hát thì được hát, không thích thì phá, thế thôi. Không có lý lẽ, điều khoản pháp luật nào ở đây. Nhiều người bị đánh và bắt đi trong đó 3 người bị đánh tàn bạo nhất là Nguyễn Tín, Phạm Đoan Trang, Nguyễn Đại. Cả ba người bị đánh đi đánh lại nhiều lần, bầm dập toàn thân, đi không nổi. Máy tính, điện thoại, thẻ ATM, tiền, giấy tờ bị tước đoạt. Đoan Trang bị đưa đi thẩm vấn rồi đi bệnh viện cấp cứu. Tác giả "Chính trị bình dân" bị chúng dồn tất cả lòng căm thù, đánh cô đến nát cả chiếc mũ bảo hiểm. Nguyễn Tín và Nguyễn Đại bị trói, bịt mắt đưa đến Củ Chi rồi thả mỗi người một nơi lê lết giữa đồng không mông quạnh để không biết được phương hướng và khó tìm được sự giúp đỡ. Tóm tắt là như vậy, còn lời kể của nạn nhân và những người chứng kiến nghe thật rùng rợn, cho thấy tội ác của công an HCM quá ghê tởm. Vụ này làm ta liên tưởng đến vụ Nguyễn Trung Tôn bị bắt ở Ba Đồn, Quảng Bình. Anh bị mật vụ thay nhau đánh đập trong nhiều giờ rồi đem vứt ở một khu rừng thuộc tỉnh Hà Tĩnh sau khi đã lột sạch từ tài sản cho đến quần áo của anh. Có phải đây là kiểu khủng bố đã được đưa vào giáo trình hoặc được phổ biến trong ngành công an để học tập?
Nguyễn Tín, Đoan Trang bị đánh đêm 15/8/2018 và tang vật gây án do công an HCM thực hiện Hình từ bạn bè của Đoan Trang. Còn vụ thứ hai xảy ra sáng hôm sau tại Nghệ An: xử ông Lê Đình Lượng.Trước đây mức án cao nhất chụp lên cuộc đời tù nhân lương tâm dừng lại ở con số 16 năm tù giam, đó là trường hợp Trần Huỳnh Duy Thức. Năm 2017, dư luận phẫn nộ bởi các bản án tới 9 và 10 năm đối với hai người phụ nữ đang nuôi con nhỏ là Nguyễn Ngọc Như Quỳnh và Trần Thị Nga; 12, 13 năm đối với Trần Anh Kim và Lê Thanh Tùng. Tới năm 2018, trong vụ đại án Hội Anh Em Dân Chủ, dư luận tiếp tục phẫn nộ với các mức án quá nặng 11,12,13 và 15 năm. Thế rồi đến vụ án Lê Đình Lượng, kỷ lục về mức độ tàn bạo đã nâng lên bước nhảy vọt: 20 năm tù giam. Cũng như các vụ án tù nhân lương tâm khác, Lê Đình Lượng bị quy chụp hết sức tùy tiện, bừa bãi với các tội rất vớ vẩn như có tình cảm với Việt Tân, ca ngợi Việt Tân, sử dụng mạng xã hội facebook để tuyên truyền. Trong khi đó, so với rất nhiều trang fb khác, trang Lỗ Ngọc lại là trang ít người biết tới và nói năng khá chừng mực. Có khi vài ngày, anh mới viết một cái status vài dòng, hoặc chia sẻ một bài viết với mấy lời bình kèm theo. Lối làm việc tùy tiện của Hội đồng xét xử là kết luận hành vi hoạt động lật đổ của Lê Đình Lượng chỉ dựa vào lời khai của hai nhân chứng. Đến khi hai nhân chứng phản cung tại tòa, tố cáo bị tra tấn, ép cung nên phải khai theo ý công an thì lập tức họ lôi hai nhân chứng đi và không bao giờ dám đưa trở lại với lý do không ai tin là người đau răng, người đau bụng. Về nguyên tắc xét xử, không được chỉ dựa vào lời khai để kết tội bị cáo, kể cả lời khai của chính bị cáo. Lịch sử xét xử từng ghi nhận Nguyễn Thanh Chấn buộc phải nhận tội giết người để lãnh án chung thân vì không chịu được tra tấn, sau 10 năm ở tù mới được minh oan. Đó chỉ là một ví dụ. Còn ở phiên tòa Lê Đình Lượng, nhân chứng đã tố cáo bị tra tấn, ép cung và rút lời khai nhưng tòa vẫn kết tội cho bằng được mà chẳng có bằng chứng gì. Hơn thế, có lẽ do tức tối vì bị hai nhân chứng tố cáo và phản cung mà chủ tọa phiên tòa Trần Ngọc Sơn lạnh lùng tuyên 20 năm tù, mặc dù trước đó, bên công tố đề nghị 17 năm. Được biết trong suốt quá trình điều tra, Lê Đình Lượng giữ quyền im lặng. Ngay cả khi ra tòa, Lê Đình Lượng vẫn giữ thái độ im lặng và... cười, nghĩa là không có lời khai nào từ bị cáo, còn nhân chứng thì đã phản cung, tức là kết án một người không có bằng chứng gì. Trần Ngọc Sơn cũng từng xét xử vụ 14 thanh niên công giáo với mức án cao nhất tới 13 năm.
Thẩm phán Trần Ngọc Sơn. Hình Internet Những chỉ dấu trong thời gian gần đây cho thấy chế độ đang ở giai đoạn suy tàn. Nhà nước vốn không phải là nhà nước pháp quyền mà ngày càng thiên về bạo lực. Lẽ ra, xã hội rối ren, quan chức hủ bại, lòng dân không yên thì họ phải tìm cách chấn chỉnh lại hệ thống chính trị, sửa sang pháp luật, lấy đạo trị quốc để gây dựng lòng tin của nhân dân thì nhà cầm quyền lại làm ngược lại là tăng cường đàn áp. Việc tăng cường đàn áp là không có điểm dừng. Rồi đây, có thể người hoạt động không chỉ bị thương tích mà còn bị tước đi tính mạng, không chỉ là án 20 năm mà có thể có án tử hình dành cho những người tranh đấu.
Nguyễn Tín hát cho Đoan Trang nghe khi trên mình đầy thương tích. Hình cắt từ video của Đoan Trang. Mục đích đàn áp của nhà cầm quyền là làm cho dân sợ, không dám phản kháng, điều này ai cũng hiểu. Nhưng mục đích ấy có đạt được không và đạt được ở mức độ nào? Chỉ biết rằng, khi nhà cầm quyền gia tăng đàn áp, số người phản kháng lại càng đông lên. Hàng vạn người biểu tình ở Sài Gòn, Nha Trang, Biên Hòa, Bình Thuận và ở nhiều tỉnh thành khác trong tháng 6 vừa qua từ đâu ra, có phải sinh ra từ nỗi sợ hãi? Sự sợ hãi không nảy ra hàng vạn người xuống đường như vậy. Nguyễn Tín, Đoan Trang, Nguyễn Đại vừa bị đánh đến bầm dập vẫn cười ngạo nghễ. Nguyễn Tín vẫn đàn hát cho Đoan Trang nghe, hình ảnh tuyệt đẹp này cũng là câu trả lời. Rồi nụ cười Lê Đình Lượng khi bị kết án 20 năm tù là hình ảnh nhà cầm quyền không bao giờ muốn nhìn thấy.
Lê Đình Lượng ra tòa. Hình Internet Lịch sử loài người cho thấy không một chế độ nào có thể tồn tại lâu dài bằng bạo lực. Viết nhân ngày Việt Minh "cướp chính quyền" tại Hà Nội - [19/08/1945]. N.T.T. VNTB gửi BVN. | |
Cuộc ra đi của những kẻ hái khế Posted: 20 Aug 2018 06:14 PM PDT Người Buôn Gió (Bùi Thanh Hiếu) Đất nào sinh ra tôi Mẹ hiền nào nuôi thân tôi Miền nào nuôi thân tôi Mà giờ này tôi xa rồi. "Quê hương bỏ lại" là nhạc phẩm mà các ca sĩ hải ngoại di tản theo dạng thuyền nhân sau năm 1975 thường trình bày gây xúc động kiều bào vào thập kỷ 80 của thế kỷ trước. Nội dung nhạc phẩm trải nỗi lòng của những người tị nạn rời xa quê hương, họ bỏ lại nhà cửa, ruộng vườn và không hẹn ngày trở lại. Hơn 30 năm sau, nhiều người trong số họ đã trở về, từ Khánh Ly, Chế Linh đến các ca sĩ trẻ hơn như Mạnh Quỳnh, Phi Nhung. Nhưng làn sóng người Việt rời xứ sở ra đi ngày một nhiều hơn, sự ra đi của họ không bi tráng như những thuyền nhân trước kia, họ ra đi trên những chiếc máy bay với một lịch trình cho cuộc sống trước mắt ở xứ người đã được sắp xếp chu đáo bởi các công ty tư vấn, dịch vụ định cư. Ngày nay trên đường phố quanh khu Bolsa của Nam Cali, thủ phủ của cộng đồng người Việt tị nạn nhan nhản những tấm biển quảng cáo cho dịch vụ định cư, du học, việc làm. Có rất nhiều gia đình quan chức cộng sản đã tìm đến Hoa Kỳ định cư theo diện đầu tư như gia đình Nguyễn Công Khế. Một nữ tổng biên tập một tờ báo ở Việt Nam là Hồ Thu Hồng với cái tên gọi là Beo Hồng cũng đã có mặt trên đất Mỹ từ lâu. Tổng biên tập tờ báo Vietnamnet đình đám một thời là Nguyễn Anh Tuấn cũng như Beo Hồng, gia đình Tuấn hiện đã sinh sống tại Mỹ. Trước mắt các bạn đã thấy ba tổng biên tập của ba tờ báo lớn Việt Nam, những tờ báo hàng ngày vẫn ca ngợi Đảng và Chính phủ Việt Nam đem lại tăng trưởng, đem lại hạnh phúc, tự do cho nhân dân, họ đã đưa gia đình đến nơi mà tờ báo của họ từng miệt thị, chửi bới thậm tệ để sinh sống. Những người kế cận họ lại điệp khúc khen chế độ Việt Nam, chửi Mỹ và đánh đấm kiếm tiền đưa gia đình sang Mỹ. Vô vàn các nghệ sĩ, ca sĩ Việt Nam bằng cách nào đó như kết hôn, hợp đồng lao động đã kiếm cho mình được tấm thẻ xanh trên đất Mỹ. Bây giờ tôi thường xuyên nhận được tin nhắn hỏi về việc định cư tại châu Âu. Một chủ nhà hàng lớn trong chuyến du lịch đến châu Âu, vốn là người quen cũ, ông ta hẹn tôi uống cà phê và bày tỏ ý định tìm cách định cư tại châu Âu. Dự định của ông là mua nhà bên Hy Lạp với giá khoảng 250 ngàn Euro, Chính phủ Hy Lạp đang khủng hoảng về tài chính, họ có chính sách bán nhà và cấp giấy định cư cho những người nước ngoài đến mua nhà. Người mua nhà ở Hy Lạp có giấy tờ đi lại trong khối Schengen tức đi lại trong 27 nước Tây Âu, với giấy tờ này người ta có thể sống và làm việc tại bất kỳ nước nào, miễn có việc làm và nuôi được bản thân không xin trợ cấp. Rẻ hơn nữa là Latvia, với khoảng 150 nghìn Euro mua nhà bạn có thể sở hữu được tấm giấy phép như vậy. Còn ở Đức thì giá đắt hơn, một gia đình có thể phải mất đến vài trăm ngàn để làm một dự án kinh doanh, nhà hàng, công ty tạo việc làm để đưa cả một gia đình đi. Đỗ Liên, Đại sứ danh dự Việt Nam ở Châu Phi, chủ hãng bảo hiểm AAA khi xưa nay đang cùng chồng sau sở hữu một nhà hàng lớn ở ngay trung tâm Berlin. Liên cùng chồng sau là Toàn và các con cái đã sống ở đây vài năm, họ vẫn đi đi về về Việt Nam điều hành việc làm ăn ở nhà. Quán của vợ chồng Toàn Liên sau vài năm mở để đưa cả gia đình sang, hiện đã sang bớt cổ phần cho Quán Ngon. Số tiền vợ chồng Toàn Liên chuyển sang đầu tư đến hàng triệu euro, riêng phần bếp đã vài trăm nghìn. Có đến hàng trăm, đó là con số tôi có thể biết về những người Việt Nam đầu tư sang Châu Âu để kiếm giấy tờ hợp pháp sinh sống ở châu Âu như vậy. Ở Hung ngày càng nhiều người Việt hơn. Với 60 nghìn euro cho gia đình 4 người và thêm khoảng 100 ngàn euro mua nhà, cả gia đình 4 người đã có giấy tờ. Trước đây Hung còn có chính sách nếu ai mua trái phiếu chính phủ khoảng 3-400 trăm ngàn euro gì đó sẽ được cấp thẻ xanh vĩnh viễn, chương trình này chấm dứt rất nhanh bởi người Trung Quốc nhanh chóng ùa đến. Sau ba năm trở lại Hung, trên con phố đi bộ đắt nhất của thủ đô Hung, bên dòng Đa Nuyp thơ mộng, những con người từ xứ Tô Châu đã tìm đến đây để sống với một môi trường trong sạch, an toàn, không ô nhiễm và đầy bạo lực như quê hương họ. Đại sứ quán Hung ở Việt Nam không đủ người để giải quyết hàng đống hồ sơ xin mua nhà, xin tạm cư của người Việt. Ở Hung mua nhà không bị hỏi tiền ở đâu ra, miễn là bạn mua nhà hay bất động sản ở Hung thì bạn có cầm valy tiền mặt đều được chấp nhận. Hình như sau bao nhiên năm gì đó bạn mới được bán đi. Đấy là những người có tiền, những người ít tiền hơn họ chọn cách ra đi bằng đường du lịch sang Nga và trốn đường rừng vào Ba Lan, Lát Vi A rồi sang đến Đức, nơi có cộng đồng đông đảo người Việt đang sinh sống, những đồng bào cùng miền quê với họ sẽ giúp họ tìm việc làm và đợi thời gian tích luỹ số tiền sẽ hợp pháp hoá giấy tờ trên cơ sở điều luật nhân đạo của Đức như kết hôn, nhận bố, nhận con. Rất nhiều cô gái trẻ người Việt mặt non choẹt đẩy xe nôi trên đường phố Berlin. Một phụ nữ Việt Nam vào Đức lậu, có bầu và được một người có giấy tờ Đức nhận là bố đưa trẻ, cô và đứa bé được ở lại Đức và nhà nước chu cấp đầy đủ cho hai mẹ con. Năm sau cô sinh đứa thứ hai, một người đàn ông Việt chưa có giấy tờ nhận là bố đứa trẻ, anh ta sẽ được giấy tờ và trợ cấp. Với cách thức như thế, càng ngày càng nhiều nam nữ thanh niên Việt Nam tìm đến nước Đức qua con đường trốn từ Nga sang. Từ năm ngoái ở Ba Lan có kiểu những người Việt đi du lịch sang Châu Âu, sẽ đến Ba Lan tìm một công ty dịch vụ làm giấy tờ chứng nhận họ có hợp đồng lao động ở Ba Lan, giá chỉ 2 ngàn euro là có một giấy tạm cư 2 năm tại Ba Lan. Đây là những nghèo khổ, ở quê hương họ không có việc làm, không có tương lai. Họ phải vay mượn, cầm cố đất đai cho những đường dây đưa người lậu để mong đến được nước Đức đổi đời. Canada và Úc là những nước dễ nhập cư nếu như bạn có hợp đồng lao động. Một phụ nữ có hai đứa con nhỏ, chị kiếm được hợp đồng làm chăm sóc người già ở Canada, thế là chị và hai đứa con giờ ở Canada đã 5 năm. Một thằng em tôi quen trên Facebook, mới ngày nào còn la oai oái việc thanh toán tiền thi công của đối tác chậm ở Việt Nam, nay thấy ung dung đưa ảnh đang ăn hải sản bên Úc với con cua to đùng và gật gù khen ngon và rẻ hơn quê hương có mấy ngàn cây số ven biển của mình. Những người ra đi sau này họ vẫn đi đi về Việt Nam để kiếm tiền bởi những quan hệ quan chức và các mối quan hệ làm ăn của họ vẫn đang hái ra tiền ở Việt Nam. Một dự án hàng trăm triệu, hàng tỷ USD ở Việt Nam được thực hiện, tiền vốn Chính phủ vay của nước ngoài, nhà thầu nước ngoài được phép thi công, các quan chức Việt Nam được nhà thầu lại quả trung bình 15%. Hãy hình dung chỉ cần dự án 100 triệu là có 15 triệu đủ để cả chục gia đình quan chức Việt Nam có tiền mua đất đai và giấy tờ định cư ở nước ngoài. Những dự án đó phá hoại môi trường, gây ô nhiễm không khí, đẩy người dân vào cảnh mất đất và giao thông chật chội, hỗn loạn, khiến người dân Việt Nam luôn chất chứa sự uất ức mà chính họ không hiểu nguyên nhân. Sự uất ức đấy tích tụ và thành những hành động tiêu cực khi gặp việc, có thể họ trộn chất độc hại vào thức ăn để bán kiếm lời để lại mối hoạ ung thư tràn lan, hoặc họ rút dao ra đâm nhau khi có chuyện xích mích, hay đường sá và phương tiện với tỉ thứ trong đầu người dân khiến mạng sống con người có thể chấm dứt trong tích tắc trên đường. Nhưng những người hái khế ưu tú đã có phương án của họ, ra đi để tránh cho gia đình mình phải chịu chung những mối lo như thế ở Việt Nam, quê hương chỉ là nơi họ hái khế phục vụ gia đình mình. Và càng nhiều những người ra đi như dạng hái khế (không phải người nghèo đi trốn lậu) theo dạng đầu tư như trên, họ để lại đàng sau càng nhiều ô nhiễm môi trường, xã hội loạn lạc, bệnh tật ở quê hương Việt Nam. B.T.H. Nguồn: https://nguoibuongio1972.blogspot.com/2018/08/cuoc-ra-i-cua-nhung-ke-hai-khe.html | |
Posted: 20 Aug 2018 06:12 PM PDT Phạm Đoan Trang Đây là những lý luận rất điển hình của công an Việt Nam nói chung và ngành an ninh nói riêng. Tôi đưa lên để các bạn nhận ra rằng: Không cần phải là người học luật, biết luật, chỉ cần có cảm nhận tối thiểu về công lý, với lương tri của một con người bình thường, chúng ta sẽ thấy lực lượng kiêu binh bảo vệ Đảng Cộng sản sai phạm, tăm tối và đang phè phỡn trong thứ quyền lực được Đảng bảo kê như thế nào. Không có lý gì chúng ta phải cúi đầu trước những kẻ như thế.
Tình huống 1: Sau khi đã sầm sập xông vào quán, quay phim từng người, chặn cửa bắt tất cả khán giả về đồn kiểm tra giấy tờ và đánh đập tàn bạo những người phản đối.- Mời về làm việc thì không chịu, cứ thích gây rối để phải cưỡng chế. - Công an các anh vú to thật đấy nhỉ. "Cả vú lấp miệng em". Người ta đang xem ca nhạc phòng trà, các anh vào phá, đánh, bắt người ta về đây rồi bảo người ta gây rối. Thế gọi là "vú to", hay là "không vú" - tức là "vu khống" đấy. Vú to hay vu khống, các anh thích được gọi là gì hơn? - Chị có biết các bài hát được biểu diễn toàn là bài không được cấp phép không? - Tôi không có danh sách các bài bị cấm, nhưng cứ cho là chúng tôi hát bài bị cấm thì các anh có thể xông vào phá và đánh chúng tôi như thế à? - Các anh chị là một thế giới riêng rồi, đối lập với chúng tôi. Tất nhiên là chúng tôi không thể để yên cho các anh chị được. - Thế giới riêng nào? Khi các anh hát nhạc đỏ, chúng tôi có phá các anh không? Tình huống 2: Sau khi đã lục soát đồ đạc và lấy được một tờ giấy giống như là danh sách khách mời dự show ca nhạc.- Danh sách này là thế nào? - (Cười xoà) Các anh hỏi làm gì? Chuyện này có quan trọng không? - Quan trọng. Danh sách này là cái gì? - Sao lại quan trọng? - Quan trọng chứ. Đây là buổi biểu diễn không được cấp phép. - Quan trọng với các anh chứ đâu quan trọng với tôi. Các anh hỏi làm gì? - Hỏi để làm rõ, xử lý. - À thế à? A, để xử lý thì ngu gì tôi trả lời. (Thực ra tôi định nói thế này cơ: "Tưởng hỏi làm gì chứ hỏi để xử lý thì ngu đéo đâu mà trả lời, ơ kìa!", nhưng kiềm chế vì rất dễ cười ầm lên). - (Dằn giọng) Tao hỏi, danh sách này là thế nào? Ai tổ chức? - Anh hỏi làm gì? - Tao có quyền hỏi. - Vậy mày hỏi lại đi. - Danh sách này là thế nào? - Hỏi lại. - Danh sách này là thế nào? - Cứ hỏi thêm 1000 lần nữa đi. Hỏi tới sáng đi vì mày có quyền hỏi mà. - … Tình huống 3: Không moi được thông tin gì về người tổ chức sự kiện và khách tham dự.- Tôi thấy chị hèn thế. Làm rồi không dám nhận. Nhục. - Tôi lại thấy cướp mà lại gọi tránh đi là "tạm giữ" mới là hèn. - Này chị bỏ cái giọng ấy đi nhé. Ai cướp của chị? - Tiền này của tôi, đồ của tôi, các anh lấy mất thì gọi là gì? - Tiền này từ đâu ra? - Hay nhỉ. Tôi chưa thấy cướp nào lại hỏi nạn nhân "tiền này từ đâu ra" bao giờ. - Cứ làm rõ nguồn gốc đi rồi tôi trả chị. Tiền bán vé phải không? Hay là tiền này có nguồn gốc xấu nên không dám làm rõ? - Sao cướp lại bắt nạn nhân làm rõ nguồn gốc tiền? Tôi còn chưa bắt các anh giải thích lý do bắt người thì thôi chứ. - Chị nói tiền của chị phải không? Chị chứng minh đi, giải thích nguồn gốc nó đi rồi chúng tôi trả. - Tôi giải thích rồi các anh không trả thì sao? Lấy gì bảo đảm các anh trả? Ai là người có quyền diễn giải nguồn gốc số tiền này là xấu hay tốt? Mà tại sao tôi lại phải trả lời cướp? - Cướp? Tao cướp đéo gì ba cái đồng bạc rách của mày. - Đến bạc rách còn cướp nữa là bạc lành. - … *** Ở đây, chỉ với tư duy logic thông thường, hẳn bạn cũng có thể thấy công an rất đuối lý, và cách đặt câu hỏi của họ bộc lộ rõ sự kém cỏi của phương pháp "điều tra" mà công an áp dụng bấy lâu nay: thuần tuý dựa trên sự đe dọa, ép cung, mớm cung, và trò khiêu khích rất rẻ tiền. Đó là bởi vì phương pháp luận hay là triết lý làm việc của công an Việt Nam đã sai ngay từ đầu: Họ và thứ luật pháp của họ không bảo vệ tự do của người dân hay là nhân quyền, mà chỉ là công cụ để bảo vệ một thể chế độc tài. Từ đó mới có chuyện họ đòi hỏi người dân chỉ được hát những ca khúc được cấp phép (vậy giả sử tôi hát nhạc Beatles hay ABBA thì có phải là phi pháp không?), phá bằng được một đêm nhạc phòng trà, đánh đập tàn tệ người tổ chức và ca sĩ… Dùng bạo lực một cách thoải mái như thế, đồng thời khống chế để nạn nhân không thể nào tự vệ hay ghi lại bằng chứng, đó mới là nghiệp vụ số 1 của an ninh Việt Nam. Tất nhiên tôi phải nói rằng, nếu vào đồn mà các bạn đối đáp với công an với những lý lẽ như trên thì chắc chắn bạn sẽ… ăn đòn. Bởi lẽ công an Việt Nam từ lâu đã quen với việc làm bố dân. "Đại diện cơ quan pháp luật" là một cái gì đó to lắm, "mời" đến gặp là công dân phải bỏ hết công việc mà lon ton "lên đồn", hỏi là phải khai báo đầy đủ, bị "đấu tranh" là phải im lặng chịu trận… chứ ai lại cãi xơi xơi thế, láo, "tao đập chết mẹ mày" ngay. "Ôn hoà" đối với công an thực chất nghĩa là ngoan ngoãn, phục tùng, bảo gì nghe nấy, tóm lại là phải sợ họ. Và mặc dù tôi thừa nhận rằng trong những người bị tấn công đêm đó, tôi là người "hung hãn" nhất, đã đấm một quả vào một đồng chí công an (sau đó bị đồng chí ấy đấm trả vài quả vào đầu, đạp cho vài cú vào bụng, v.v.), khi vào đồn lại bất hợp tác hoàn toàn, nhưng trong thâm tâm, tôi thừa hiểu họ đánh vì quá căm ghét tôi, mà lý do căm ghét là vì tôi không sợ họ. Ôn hoà hay bạo lực, lịch sự hay thô tục, đúng hay sai, với công an xứ độc tài điều đó không quan trọng; thực chất chúng chỉ cần bạn sợ chúng. Nếu bạn nhất định không sợ, bạn có thể phải trả giá, nhưng như thế cũng có nghĩa là chúng đã thất bại vì không đạt được điều chúng muốn. P.Đ.T. _____ (*) Ảnh chỉ có tính minh họa. Tay mình vẫn như đang chơi đàn mới sợ chứ! Nguồn: FB Phạm Đoan Trang |
You are subscribed to email updates from Bauxite Việt Nam. To stop receiving these emails, you may unsubscribe now. | Email delivery powered by Google |
Google, 1600 Amphitheatre Parkway, Mountain View, CA 94043, United States |
0 nhận xét:
Đăng nhận xét