“Thơ Trần Nhơn: CHÚ ẾCH MÁC-LÊ-MAO” plus 24 more |
- Thơ Trần Nhơn: CHÚ ẾCH MÁC-LÊ-MAO
- Thơ Thái Bá Tân: ĐỀ NGHỊ NHÀ NƯỚC
- VỀ CÁI LÝ SỰ “ĂN CHÁO ĐÁ BÁT”
- CÓ THÀNH PHỐ ĐÁNG SỐNG KHÔNG?
- Sự bất nhân trong vụ Lộc Hưng
- TẬN CÙNG CỦA SỰ TÀN NHẪN
- ĐẤT ĐAI CÓ TRƯỚC HAY GIẤY CHỨNG NHẬN CÓ TRƯỚC
- Thêm nghi vấn hải quân Trung Quốc giả ngư dân
- Vụ chặn đường bãi rác Nam Sơn: Dân muốn đối thoại với Bí thư Hoàng Trung Hải
- Vụ bê bối tham nhũng của Malaysia phanh phui mặt tối của Sáng kiến “Vành đai, Con đường”
- Hà Nội đang tiến hay lùi?
- "Đừng chọn cán bộ như chọn sỏi, tròn thì lấy, có góc cạnh thì bỏ"
- Hệ thống thủy lợi Cái Lớn-Cái Bé: Dân không thể nuôi tôm?
- NGƯỢC NGUỒN CHỮ VIỆT (Kì 3 VÀ 4)
- Khắc phục bệnh dối trá, đạo đức giả, nói không đi đôi với làm
- Quyền được dốt và quyền được yếu kém
- Việc ghi hình cán bộ tiếp dân phải “xin phép” là vi hiến và trái luật?
- Thơ Đoàn Thuận: Phi pháp phi nhân.
- Cuối tuần: Nên cười hay khóc ?
- Tuyên bố của Câu lạc bộ Lê Hiếu Đằng: Công khai đối thoại với người dân càng sớm càng tốt sau chiến dịch triệt hạ vườn rau Lộc Hưng
- VỀ VỤ CƯỠNG CHẾ Ở VƯỜN RAU LỘC HƯNG
- GIẢI TỎA KHU VƯỜN RAU LÚC GIÁP TẾT - MỘT HÀNH VI CÔNG VỤ PHI ĐẠO LÝ
- Thủ tướng Phúc không gạt bà con đâu
- NGƯỢC NGUỒN CHỮ VIỆT (Kì 1 và 2)
Thơ Trần Nhơn: CHÚ ẾCH MÁC-LÊ-MAO Posted: 15 Jan 2019 01:30 PM PST (Nhạc sĩ, Nguyên Thứ trưởng Bộ Thủy Lợi) Chú ếch nằm đáy giếng, Cứ tưởng trời bằng vung; Ộp oạp điều ngu thiển, Lạc lõng lời điên khùng. Từ tầm nhìn đáy giếng, Mơ thế giới đại đồng; Lạc vào mê hồn trận Thời tiền sử "ba không". Không gia đình, Tổ quốc, Không tôn giáo, tâm linh; Thời loạn cương vô pháp, Đấu đá chốn cung đình. Tầm nhìn quanh chân ghế Thấy tư duy nhiệm kỳ: Vẽ chương trình dự án, Tiền dân mặc sức chi. Dân oan tràn khắp nẻo, Ngủ vất vưởng gầm cầu. Đại gia, tư bản đỏ Mua quốc vụ, công hầu. Lò tôn cháy âm ỉ, Củi ân oán giang hồ. Vặt lá cành, ngành ngọn, Gốc bền chặt sinh sôi. Ếch lên đồng lên cốt, Thiền niệm Mác-Lê-Mao; Cuồng "chữ vàng", "bốn tốt", Bịp đồng chí, đồng bào. Ếch đã bị điểm huyệt Vào đúng giữa tim đen; Đang tức điên muốn chết, Lồng lộn… ngã lăn kềnh. | ||||||||
Thơ Thái Bá Tân: ĐỀ NGHỊ NHÀ NƯỚC Posted: 15 Jan 2019 01:18 PM PST Sòng phẳng thế này nhé: Nếu nhà nước thực tình Xem những người bức xúc Đã xuống đường biểu tình Là phần tử phản động, Người của đảng Việt Tân. Tức là họ không đủ Tiêu chuẩn để làm dân. (Mà họ đông lắm đấy. Kể cả người ở nhà, Có thể hơn một nữa, Thậm chí hai phần ba). Thì đề nghị nhà nước Thử giải quyết cách này, Minh bạch và sòng phẳng. Mà phải giải quyết ngay. Một - Vì là phản động, Không đáng được làm dân, Hãy cấp tiền cho họ Sang Mỹ với Việt Tân. Hai - Không làm được thế, Thì từ nay về sau Họ không được đóng thuế, Không có quyền đi bầu. Không có quyền xem đảng Là lãnh đạo của mình. Không được hưởng "ưu việt", "Sáng suốt và tài tình". Hơn thế, con cái họ, Khi kẻ thù đánh ta, Không được phép đi lính Để bảo vệ nước nhà. Như thế là sòng phẳng, Rõ ràng và công minh. Đề nghị nhà nước quyết. Mai mốt khỏi biểu tình. | ||||||||
Posted: 15 Jan 2019 01:07 PM PST Mạc Van Trang Xin không dài dòng, nói ngay vào cái "lý sự" này của mấy người "còn đảng còn mình", lên án những người có thái độ phê phán chế độ hiện nay. Họ cho rằng những người đã học hành, thành đạt từ chế độ này thì phải tuyệt đối phục vụ chế độ này; phải trung thành tuyệt đối, phải ca ngợi chế độ chứ không được phê phán chế độ; thậm chí không được phê phán những sai lầm, tội lỗi của những người cai quản chế độ này. Lý sự của họ là: "Đảng và Nhà nước đã cho ăn học"; "Đảng và nhà nước đã gửi anh ra nước ngoài đào tạo"; "Đảng và nhà nước đã quy hoạch, bồi dưỡng anh"... Thế mà bây giờ anh quay lại phê phán Đảng và chế độ này? Với cái não trạng như vậy, nên năm trước GS Ngô Bảo Châu có viết một câu gì đó, mà một số người cho là đụng chạm đến vong linh của chế độ, liền bị đám dư luận viên xúm vào phê phán là "vong ân, bội nghĩa", nhiếc móc là đồ "ăn cháo, đá bát"(?)... Nhưng đối với đám DLV, chả chấp làm gì! Năm vừa qua, khi GS Chu Hảo bị Đảng CS phê phán, kỷ luật khai trừ đảng, nhiều người bầy tỏ sự bất bình với quyết định ấy, thì mấy ông già cũng lên tivi phê phán GS Chu Hảo với ý là "Đảng và Nhà nước đã ưu ái cho đi đào tạo..., bố trí anh vào vị trí này nọ, thế mà bây giờ anh lại quay ra phê phán lại chế độ...". Xin có mấy ý kiến thế này: 1. Nếu những ai được đào tạo từ chế độ đó mà không trung thành với nó, là "ăn cháo đá bát", thì thử hỏi, Chính phủ Việt Nam Dân chủ Cộng hòa ra đời năm 1945 là gì, khi tất cả các thành viên của nó đều được đào tạo, nuôi dưỡng từ chế độ thực dân Pháp và triều đình nhà Nguyễn? 2. Lâu nay nhiều người trong bộ máy cai trị xã hội này rất láu cá, luôn đem "Đảng Bác", "Đảng, Nhà nước", "Xương máu của bao liệt sĩ và đồng bào đã hy sinh"... để che chắn cho họ và mượn uy danh đó để ra oai dọa dẫm thiên hạ. Vừa rồi, ở cấp trung ương quản lý, mấy chục "đồng chí bị lộ", té ra , các "đồng chí" này toàn là loại tham nhũng, cướp bóc, hại dân, hại nước, vô đạo đức... Thế mà mới trước đó họ vẫn nhân danh cho "Đảng, Nhà nước, chế độ...", lên mặt hăm dọa, dạy bảo nhân dân! Rõ ràng, khi có quyền, họ đã đánh tráo vai trò, vị thế, từ "đầy tớ" thành "ông chủ" để tác oai tác quái. Họ luôn mồm nói học tập làm theo tư tưởng, đạo đức Hồ Chí Minh, nhưng họ không nhớ, năm 1946, Cụ Hồ đã nói: Cán bộ từ Chính phủ trung ương đến các làng đều là đầy tớ của dân, phục vụ dân, chứ không phải đè đầu cưỡi cổ dân; "cơm chúng ta ăn, áo chúng ta mặc, vật liệu chúng ta dùng, đều do mồ hôi nước mắt của nhân dân mà ra"... Vậy đó, cái Đảng này, Nhà nước này đều ăn cơm dân, mặc áo dân; những món quà họ đem tặng cho người này, người kia, cũng là tiền của dân cả. Đáng lẽ họ có nhiệm vụ phục vụ dân, thì lại đi tiếm quyền của dân, rồi lấy quyền đó, thành ông chủ để ban ơn và kể công với dân... Vậy những người thành đạt trong xã hội này, nếu mang ơn thì mang ơn cha mẹ có công sinh thành, nuôi dưỡng; mang ơn nhân dân bao đời đã xây đắp nên xã hội này, chứ đâu phải lo đền ơn, đáp nghĩa mấy người "đầy tớ" ngồi văn phòng, ăn lương, hưởng bổng lộc của dân, rồi ký tên, đóng dấu và kể công. Người thành đạt ấy có nghĩa vụ trung thành và đền đáp ân nghĩa của nhân dân, phục vụ xã hội, phụng sự Tổ quốc, chứ không phải mù quáng trung thành phục vụ cho một nhóm lợi ích nào, nhất là khi nó đã thối nát. 3. Chỉ trong các băng đảng xã hội đen thì các "đại ca" mới lo tuyển chọn tay sai tuyệt đối trung thành với mình (chứ không phải trung thành với nhân dân); và khi cất nhắc giao việc cho đàn em thì chú mày phải tuyệt đối trung thành với "đại ca" với tổ chức. Khi anh nghỉ, chú mày lên thay, phải ra sức giữ cho cái băng đảng này tồn tại càng lâu càng tốt, và cấm không được bới móc lại sai lầm của các tiền bối... Không biết cái cơ chế "tuyển chọn, quy hoạch, bố trí cán bộ" của chế độ ta có giống gì với ví dụ trên không, nhưng những người kế tục, thường bao che cho những sai lầm trước, bao nhiêu sai lầm cứ lùng bùng, kéo dài mãi. Vụ Thủ Thiêm mới đây là một ví dụ. Qua 4 nhiệm kỳ, 20 năm, bao sai trái, oan khuất bị vùi lấp đi, cuối cùng mới bung bét ra... Như vậy là người sau trung thành với người trước, với tổ chức của họ, chứ đâu có trung thành với dân, phục vụ dân. Rồi cả cái băng đảng trung thành với nhau ấy sẽ phải chịu tội trước nhân dân. Tóm lại, mỗi người đủ trưởng thành, có ý thức rõ về bản thân và xã hội, sẽ tự biết mình phải làm gì và như thế nào là đền ơn Nhân dân, phục vụ xã hội, trung thành với Dân tộc, phụng sự Tổ quốc. 15/1/2019 MVT | ||||||||
Posted: 15 Jan 2019 01:02 PM PST (FB Đỗ Duy Ngọc)
Khi Đà Nẵng, thành phố đáng sống của Việt Nam chìm trong bể nước, người ta mới chợt hiểu ta rằng: Ở Việt Nam, chẳng có thành phố nào đáng sống cả. Sao có thể gọi là đáng sống khi cuộc sống luôn bị đe doạ: nước ngập, cây đổ, điện giật, thức ăn và môi trường ô nhiễm, có thể bị đâm chết vì một cái nhìn, vì một lời nói, bị giật tài sản, bị xe đụng và muôn ngàn lí do khác để có thể bị chấm dứt mạng sống. Người ta cố tạo ra ảo tưởng một cuộc sống hạnh phúc để khuất lấp những việc làm sai trái. Những nguy hiểm đe dọa cuộc sống của người Việt đều do con người mà ra. Lâu nay thiên tai, địch hoạ là mối lo của con người. Nhưng thời đại này ở Việt Nam, mối lo lớn nhất là nhân tai. Lãnh đạo từ trên xuống dưới đều nhắm vào đất và tài nguyên mà kiếm chác. Họ lấp biển, lấp sông, họ chặt rừng, phá bỏ các kinh rạch, hồ ao thoát nước để lập ra những dự án hàng nghìn tỷ đồng, xây biệt thự, cao ốc. Họ chặt cây, phá đồi để buôn đất, bán cây. Hỏi làm sao mà nước không ngập, làm sao mà thành phố không biến thành sông. Mượn cớ phát triển thuỷ điện, người ta phá hàng ngàn mẫu rừng. Thế là nước trên nguồn đổ xuống, nước trong hồ chứa tuôn ra, hỏi sao không úng ngập. Mượn cớ quy hoạch, họ cướp trắng của dân hàng trăm, hàng ngàn mẫu đất rồi đem bán thu lợi, xô hàng ngàn con người phải sống màn trời chiếu đất, không có tương lai. Với tầm nhìn thiển cận và lòng tham vô đáy, họ đã mang tai hoạ đến cho toàn xã hội. Họ bỏ mặc lời khuyên của các giới chuyên môn, họ bỏ ngoài tai những lời cảnh giác, tất cả vì đồng tiền, tất cả vì những món lợi khổng lồ. Họ sẵn sàng ký những dự án chắc chắn sẽ mang lại những hiểm nguy và chết chóc, những bế tắc trong cuộc sống của dân, nhưng họ bất chấp và hậu quả đã đưa đến những cảnh đau lòng. Có những thành phố mà cán bộ lãnh đạo chỉ ngồi với nhau bàn chuyện cắt đất, quy hoạch và điều chỉnh quy hoạch để bán đất. Có nhiều chỗ bộ mặt của địa phương có sự thay đổi nhưng đó cũng là những cuộc đổi chác mà người ta gọi là lấy đất đổi hạ tầng, nhưng đàng sau đó cũng chỉ là một cuộc trao đổi, bán mua để thu lợi vào tay một nhóm người. Cảnh ngập lụt đang và đã diễn ra trên các thành phố ở Việt Nam là hậu quả của những cuộc quy hoạch chụp giật đó. Nạn nhân vẫn chính là những người dân nghèo. Cuộc sống của họ đang ổn định mấy đời, bỗng một ngày được lệnh dời đi. Có người có được đền bù không tương xứng với giá trị vốn có, có người đi tay không và không biết ngày mai. Người ta mang đất ấy bán lại với giá gấp ngàn lần và bỏ túi tiền chênh lệch. Thử hỏi cuộc sống như thế có gọi là đáng sống? Sao có thể đáng sống khi quanh mình toàn là tai ương rập rình. Trong hoàn cảnh xã hội như thế, một số lớn người Việt hôm nay cố gắng thu vén cho mình một số vốn rồi tìm cách ra đi. Chưa bao giờ trong lịch sử Việt Nam lại có số người tìm cách bỏ nước đi và số người ước mơ ra đi nhiều như thế. Bởi họ đang muốn tìm một nơi được sống, đáng sống đúng nghĩa. Họ muốn có cuộc sống có tương lai, không lo sợ khi mưa xuống, không sợ hãi khi đêm về, không lo âu khi phải ra đường phố, không lo lắng con cháu mình rồi sẽ ra sao? Theo truyền thống của người Việt từ xưa, rời khỏi làng đã gọi là ly hương và ai phải xa quê là người bất hạnh. Nhưng bây giờ, họ phải rời xa cả đất nước, rời bỏ tất cả, nhưng họ vẫn chọn lựa làm kẻ ly hương. Có kẻ mãi ra đi và chẳng còn muốn trở về. Họ vẫn có nỗi đau của kẻ dứt áo giã từ, họ vẫn có nỗi khổ của kẻ phải xa gia đình, dòng họ, quê nhà nhưng họ chấp nhận để tìm nơi đáng sống, bởi thế giới bây giờ không còn chật hẹp như xưa. Có thể người ta trách họ là những kẻ ích kỷ, chỉ biết lo cho bản thân và và gia đình mình, không quan tâm đến vận mệnh của đất nước. Nhưng thử hỏi họ làm gì được? Không chỉ có những người có tiền của, có điều kiện mới tìm cách ra đi mà ngay những quan chức có quyền cũng lần lượt tìm cách rời bỏ đất nước khi thu vén một gia tài khổng lồ từ tham nhũng và hối lộ. Họ cũng là người đi đầu, luôn to mồm nhất hô khẩu hiệu yêu Tổ quốc, yêu nhân dân, viết nhăng nhít vài điều trăn trở trước tình hình đất nước! Có người đặt câu hỏi ra đi hết rồi còn ai? Ừ thì còn dân nghèo, còn những kẻ đã bị hút hết máu xương và tài sản, còn những kẻ muốn ra đi nhưng không có điều kiện để đi. Và như thế đất nước chỉ còn là một khối rỗng không khi đất đã hết, tài nguyên đã cạn, núi đã bị san phẳng, rừng không còn cây, sông suối không còn chảy và biển ngoài kia cũng đã lọt vào tay kẻ cướp. Còn chỗ nào đáng sống không? Khi con người không còn gắn bó với đất đai, sông núi của Tổ quốc mình. Khi con người cảm thấy không yên lòng khi sống trên đất nước mình và ngóng chờ một cuộc sống khác ở một vùng đất khác, đó là dấu hiệu số phận của một dân tộc lưu vong. Đôi khi họ lưu vong ngay chính trên đất nước của mình. | ||||||||
Posted: 15 Jan 2019 12:49 PM PST - San ủi hơn 100 ngôi nhà bất ngờ, cận Tết, trong một ngày ngay trung tâm thành phố. - Bắt cóc chủ đất bằng cách chụp nilong, quăng quật. Dùng cả nghìn quân bịt mặt để đàn áp, đuổi người già, trẻ nhỏ, phụ nữ và người tàn tật ra khỏi nhà của họ. - Phá cho tan hoang để người dân không còn sử dụng được lại đồ đạc của mình. - Lừa dân đi để hôi của, hốt đồ của họ từ con gà cho đến xe máy; lừa bà già cầm giấy phạt khi ủi nhà bà. - Gần 20 năm người dân khiếu nại, đưa ra bằng chứng pháp lý nhưng không cấp giấy tờ đất đai theo thủ tục cho dân. Hứa sẽ tổ chức gặp, giải quyết cho dân nhưng không làm. - Phá kế sinh nhai, gài cho người dân xây dựng hơn 100 ngôi nhà trên đất của họ, để lấy lý do cưỡng chế chiếm đất. - Quy trình cưỡng chế không rõ ràng, đúng theo trình tự pháp lý XHCN, thích ủi là ủi. - Sau khi xúc nhà, xúc luôn cả vật liệu, phế liệu của dân, không chừa lại thứ gì trên đất. - Ủi nhà xong tuyên bố không cướp đất của họ nhưng ngày hôm sau cho quân xuống xây dựng trên đất của họ, công khai chiếm. - Lãnh đạo thành phố nói đây là chuyện bình thường. - Báo chí nhà nước sau mấy ngày sự việc diễn ra chỉ trích lời của lãnh đạo, không một cuộc phỏng vấn người dân. - Khi dân công bố giấy tờ, hồ sơ đóng thuế đất của họ, Ban Tuyên Giáo quận Tân Bình ra chỉ thị "hỗ trợ" 7 triệu đồng 1 mét cho mảnh đất vàng của thành phố bất chấp người dân chấp thuận hay không. - Không cho họ về trên mảnh đất 60 năm của họ sống, ai không có nhà, không "nghe lời" thì cứ ngủ ngoài đường. - Cho đến giờ phút này không một lãnh đạo cấp cao nào đứng ra tiếp xúc để nghe nguyện vọng của dân và làm rõ sự việc. Người dân không đồng ý với cách hành xử khuất tất, tàn ác của nhà cầm quyền, và vì vậy chắc chắn sự bất nhân sẽ còn tiếp diễn trong thành phố mà ông Thiện Nhân làm Bí thư. FB Trịnh Kim Tiến | ||||||||
Posted: 15 Jan 2019 12:43 PM PST
Khi vụ vườn rau Lộc Hưng bị cưỡng chế và phá tan hoang, tui liền viết về anh bạn tui, người lớn lên ở vùng đất ấy với ngụ ý chứng minh rằng khu này đã tồn tại từ 1954 chứ không phải là xóm liều với toàn thành phần bất hảo chiếm đất mở quán thịt chó từ năm 1988 như nhà nước và báo chí đã thông tin. Cho đến giờ này đã có nhiều bài viết về Lộc Hưng. Đã có hai ba luồng dư luận khác nhau dù giấy tờ chứng minh nguồn gốc đã được trưng ra , toàn chứng hợp pháp. Đúng sai cũng đã dễ dàng nhìn thấy. Hôm nay, tui không nói về luật pháp nữa mà tui muốn nói đến sự tàn nhẫn tận cùng của con người. Đối với người Việt, giỗ Tết là thời điềm quan trọng nhất của một năm. Kẻ ly hương không sum họp được với ngày Tết là kẻ bất hạnh. Người ở nhà không đốt được nén nhang trên bàn thờ tổ tiên trong ba ngày Tết là kẻ bất hiếu. Đọc truyện của ông Nam Cao, ông Ngô Tất Tố trong hoàn cảnh nghèo đến tận đáy, người ta cũng cố cho có một nén nhang, miếng bánh trên bàn thờ. Thế mà thời nay, thời độc lập tự do hạnh phúc, thời của thiên đường, thời chưa có bao giờ đẹp như hôm nay, thời đại rực rỡ nhất trong lịch sử dân tộc người ta nỡ lòng nào đem xe ủi phá nát 112 căn nhà. Đập đổ 112 cái bàn thờ, xua hàng ngàn con người không còn nơi nương tựa, lâm vào cảnh màn trời chiếu đất trong khi Tết đã chạm ngõ. Ngày trước có bài hát Xuân này con không về, nghe đã não nuột. Bây giờ Xuân này con không nhà nghe cay đắng hơn nhiều. Tết này ở Lộc Hưng sẽ có nhiều người sẽ không biết đốt đèn vào đâu, cắm cây nhang vào đâu để rước ông bà, để đón xuân mới. Sẽ không còn nồi bánh cưng đỏ lửa ven hè để đón xuân sang. Lộc Hưng chẳng còn tiếng cười, chỉ còn giọt nước mắt. Trẻ con không còn được khoe áo mới, được chúc Tết ông bà bởi căn nhà ấm êm bây giờ chỉ còn là đống gạch vụn. Sự tàn nhẫn đã đi đến tận cùng. Dự án xây trường học có phải làm ngay đâu, sao phải đập nhà dân, phá hỏng cái ngày thiêng liêng nhất của dân trong thời gian này? Căm thù dân đến thế sao? Tàn ác với dân đến độ đó sao? Trả thù dân bằng cách dân không còn nhà ăn Tết là hành động vô đạo lý. Làm người lại là người đang nắm trong tay quyền lực mà hành động bất chấp đạo lý làm người, phi nhân tính thì còn tệ hơn con vật. Người cộng sản thời 1945 có lý tưởng dân tộc, người cộng sản bây giờ lý tưởng là chức vụ, là quyền lợi là tài sản thu lượm được. Do vậy, việc gì mang lại lợi ích cho họ, họ sẽ bất chấp tất cả, lương tâm, phẩm giá, đạo lý, lòng nhân đạo...trở thành những trò cười với họ. Có dư luận cho rằng vùng đất này dung dưỡng mấy người tham gia chống nhà nước. Họ là những người lên tiếng trước bất công, kêu gọi dân chủ, chống mưu toan xâm lược Việt Nam của Trung quốc, chống Formosa ô nhiễm, đầu độc biển cả Việt Nam. Họ bị bắt bớ, tra khảo tù đày, khi ra tù, công an cô lập họ, không thuê được nhà ở bất cứ đâu vì công an đến làm khó dễ với chủ nhà. Họ đến với Lộc Hưng, cộng đồng giáo dân giúp họ thuê nhà, bênh vực họ và họ dễ thở hơn khi được đùm bọc của cộng đồng, điều này khiến cho chính quyền khó chịu, xem đó là cái gai cần phải nhổ. Hơn nữa, ở Lộc Hưng lại có căn nhà tình thương của dòng Chúa Cứu Thế xây lên để làm chỗ trú cho những người thương phế binh Việt Nam Cộng Hoà. Họ là những người cụt chán, cụt tay, mù mắt không còn thân thích, chẳng còn nơi nương tựa. Các cha cho về đây để có chỗ trú thân. 43 năm chiến tranh đã đi qua, xét cho cùng họ cũng chỉ là nạn nhân của một cuộc chiến tranh và bây giờ họ cũng chẳng còn bao ngày ở thế gian này nữa. Thế nhưng, trong mắt của những cán bộ chế độ mới, họ vẫn là kẻ thù không chấp nhận được, không thể sống chung. Những lần từ thiện, khám bệnh, tặng quà cho những người này đều bị đánh phá từ trong trứng nước. Do vậy, khi cưỡng chế Lộc Hưng, ngôi nhà tình thương này là ngôi nhà bị xe ủi dở bỏ đầu tiên, những người thương phế binh này là nhóm người bị bắt về phường đầu tiên. Tại sao chiến tranh đi qua đã gần nửa thế kỷ, chính quyền đã được củng cố từ đơn vị xã phường cho đến trung ương, quân đội trong tay, luật pháp trong tay, sức mạnh trong tay, chuyên chính vô sản có đầy đủ cả mà sao vẫn còn sợ chi mấy anh thương phế binh què cụt, tàn phế, sao không xem họ vẫn là đồng bào ruột thịt của mình, những con người bất hạnh bởi chiến tranh. Cứ mãi phân biệt họ, cứ mãi xua đuổi họ khi họ đã ở tận cùng dưới đáy của xã hội. Làm như thế là quá bất nhân, chỉ là lối cư xử của loài quỷ. Là tận cùng của sự tàn nhẫn. Trong chién tranh, ở hai chiến tuyến đối nghịch, người ta còn đình chiến để hưởng Tết. Thế mà trong hoà bình, giữa một thành phố rực rỡ cờ hoa, người ta đành lòng đánh cắp cái Tết của người dân, khiến cho người dân đón Tết trên đống hoang tàn. Họ có là người không khi nhìn thấy nước mắt của cụ gìa, tiếng gào của con trẻ, ánh mắt lạc thần của bà mẹ mấy chục năm gắn bó với luống rau, cọng cỏ. Đêm giao thừa này, nhà nước rồi cũng sẽ bắn pháo hoa, ánh sáng của pháo hoa cũng sẽ soi sáng một mảnh đất bị phá nát thành đống đổ nát, sẽ chiếu rõ hơn những khuôn mặt bi thương và ánh mắt chưa khô nước mắt của người dân Lộc Hưng. Tui vẫn không lý giải được tại sao chính quyền cứ sợ mãi thế lực phản động như trẻ con sợ ma. Thế lực ấy mơ hồ và như ảo ảnh và thế là những thương phế binh tàn phế này chính là thế lực phản động nguy hiểm cần phải đề phòng và tiêu diệt. Người dân phản biện lại những vấn đề bức bách của xã hội là những kẻ phạm pháp. Dân càng ngày càng mất lòng tin và tầng lớp lãnh đạo cũng sẽ chẳng còn tin vào những điều mình nói và những việc mình làm..Họ nói để đối phó, để nguỵ biện chứ tui nghĩ thật ra họ cũng biết rõ họ đang nói và làm đúng hay sai rồi. Nhưng vì cái ghế ngồi, để chế độ này còn tồn tại, còn được vinh thân phì gia họ tiếp tục mặc kệ nhân dân, đạp đổ đạo lý. Khi cái ác trong tay kẻ nắm quyền lực, cái ác sẽ đi đến tận cùng. Bởi thế cho nên ông Nguyễn Thiện Nhân, bí thư thành uỷ cho rằng hành động cưỡng chế tàn nhẫn này chỉ là việc bình thường. 14.1.2019 DO DUY NGOC | ||||||||
ĐẤT ĐAI CÓ TRƯỚC HAY GIẤY CHỨNG NHẬN CÓ TRƯỚC Posted: 15 Jan 2019 12:35 PM PST Từ hôm Tân Bình cưỡng chế, đập phá nhà cửa của dân tại "vườn rau Lộc Hưng", tôi hỏi nhiều nhà báo vì sao báo chí im lặng. Có bạn nói là "đang làm" nhưng cho đến nay vẫn không có một dòng trên báo. Tại sao thế. Ngay cả khi người dân sai thì báo chí cũng cần lên tiếng. Nếu quả thực, "Bà con đã đóng thuế 20 - 30 năm có đầy đủ giấy tờ pháp lý...; Đất vườn rau sử dụng đất 1954..." thì theo Luật Đất Đai 1993, phải cấp giấy chứng nhận quyền sử dụng đất cho bà con. Trong trường hợp nhà nước lấy đất đó để xây trường công lập thì phải bồi thường, bất kể người dân có giấy hay không có giấy. Đất đai là tài nguyên, có trước bất cứ thứ nhà nước và luật pháp nào. Từ ngàn đời nay, người dân thủ đắc đất đai một cách tự nhiên, bằng khai hoang, phục hoá hoặc sang nhượng. Nước Việt ta hẳn không kéo dài từ Ải Nam Quan tới Mũi Cà Mau nếu không có những người dân mang cuốc xẻng đi mở cõi. Theo pháp luật hiện nay thì "hộ gia đình, cá nhân sử dụng đất có nhà ở, công trình xây dựng khác từ trước ngày 15 tháng 10 năm 1993" thì ngay cả khi không phù hợp quy hoạch mà nếu quy hoạch đó được phê duyệt sau khi người dân sử dụng đất thì chính quyền vẫn phải cấp giấy chứng nhận quyền sử dụng đất cho họ. Giấy tờ không phải là căn cứ duy nhất để xác lập quyền của người dân với tài sản của mình. Bộ Luật Dân Sự quy định thời hiệu "ngay tình thủ đắc" với bất động sản là 30 năm. Ông cha ta từng quy định thời hiệu này ngắn hơn, từ thời Lý, Trần, "Phàm vườn ruộng bỏ hoang, đã có người cầy cấy, người chủ chỉ có quyền đòi lại trong hạn một năm. Trái lệnh này, sẽ phải phạt 80 trượng". Đừng lấy lý do chưa có giấy tờ mà lấy đất của dân. Không có dân, không an dân thì đất đai chỉ là nghĩa địa. | ||||||||
Thêm nghi vấn hải quân Trung Quốc giả ngư dân Posted: 14 Jan 2019 02:06 PM PST (Tin tức 24h) - Các tàu cá của Trung Quốc tăng đột biến ở Biển Đông, Philippines cho rằng Bắc Kinh đã tài trợ tiền để hải quân đóng giả làm ngư dân Tờ Philstar dẫn lời một quan chức giấu tên trong Bộ Quốc phòng Philippines lên tiếng cảnh báo về một nguy cơ mới xuất hiện trên Biển Đông ngày 12/1. "Chúng tôi biết một sự thật rằng Quân Giải phóng Nhân dân Trung Quốc đã cử người và tài trợ tiền cho lực lượng dân quân hải quân của nước này để cải trang thành các ngư dân trên hàng chục tàu dân sự trong khu vực. Điều này lý giải vì sao lượng tàu dân sự bỗng bất ngờ tăng đột biến trong khu vực nhóm đảo Kalayaan tại quần đảo Trường Sa (thuộc chủ quyền Việt Nam)" - Nguồn tin cho biết. Theo quan chức trên, việc Trung Quốc (TQ) triển khai hàng chục tàu được cho là tàu cá ở khu vực trong hoặc gần vùng đặc quyền kinh tế của các nước Đông Nam Á là cách để Bắc Kinh tăng cường sự hiện diện và phô diễn sức mạnh trong khu vực. Một quan chức quân sự cấp cao khác cho rằng Philippines và các nước cần giám sát sự xuất hiện của các tàu TQ ngay cả khi chúng được ngụy trang thành các tàu dân sự. Quan chức này thừa nhận các tàu màu xám của TQ, được cho là các tàu hải quân, thường xuyên xuất hiện trong khu vực.
Ngoài Philippines, Indonesia từ lâu cũng đã theo dõi và nghi ngờ hoạt động của đội tàu cá Trung Quốc ở gần các vùng biển của nước này. Đội tàu cá này theo tố giác của Indonesia là thường xuyên tham gia vào các hoạt động xung đột áp đảo các nước láng giềng nhằm tránh một cuộc đối đầu quân sự. Hồi giữa năm 2018, trong cuộc điều trần trước Ủy ban Quân vụ Hạ viện Mỹ, GS-TS Andrew Erickson, Trường Chiến tranh Hải quân Mỹ, cho biết Bắc Kinh đã triển khai 3 loại tàu để theo đuổi tham vọng ở biển Đông, gồm: tàu hải quân "thân xám", tàu cảnh sát biển "thân trắng" và tàu dân quân biển "thân xanh". Theo phân tích của giáo sư Erickson, trong một khu vực tiềm ẩn nguy cơ căng thẳng và dễ xung đột vũ trang như Biển Đông, Trung Quốc dường như rất hạn chế sử dụng lực lượng hải quân chính quy hiện đại của mình. Nhưng tàu trắng và tàu xanh của Trung Quốc được cho là nhẵn mặt ở Biển Đông. Từ 2010 đến 2016, các đơn vị thuộc cảnh sát biển Trung Quốc can dự vào 71% các vụ rắc rối ở vùng biển chiến lược này. Theo học giả Bonnie Glaser thuộc Trung tâm Nghiên cứu chiến lược và Quốc tế (CSIS), tàu Cảnh sát biển TQ đang ngày càng được đóng với kích thước lớn hơn. Trong một số trường hợp, tàu "thân xám" của hải quân nước này được sơn màu trắng của tàu cảnh sát biển. "Họ có cả một chiến lược, họ dùng những tàu quân sự giấu mình trong vỏ bọc dân sự, để đối đầu và tranh chấp với những tàu dân sự của các nước xung quanh. Đây là hành vi láu cá nhưng lại là một kế hoạch dài hơi và tốn kém của Bắc Kinh" - học giả Glaser chỉ trích.
Theo phân tích của chuyên gia Andrew Erickson trên Tạp chí The National Interest, khi khoác lên mình đồng phục màu xanh, ngư dân TQ trở thành dân quân biển, núp bóng tàu cá để tiến hành trinh sát, do thám cũng như nhiều hành động gây rối. Sự nhập nhằng giữa tàu cá với tàu dân quân biển của TQ đã khiến lực lượng chức năng các nước trên Biển Đông không khỏi do dự khi đối mặt những đối tượng này và chúng lại càng được đà lấn lướt, coi thường luật pháp quốc tế. Trong khi đó, chiến lược trá hình này của Trung Quốc cũng mang đến những rắc rối nhất định về pháp lý. Mà theo Cựu đại tá quân đội Mỹ Tom Hanson - giáo sư thỉnh giảng thuộc Viện Chính sách chiến lược Úc (ASPI) đánh giá: "TQ dựa vào sự nhập nhằng giữa hải quân và dân quân để lách mọi điều luật của luật biển quốc tế. Họ có thể nhởn nhơ và hành động lắt léo như vậy". Hạm đội tàu cá của TQ được hợp nhất với Cơ quan Thực thi luật nghề cá của lực lượng dân quân biển. Mối liên hệ này giải thích vì sao tàu Cảnh sát biển TQ xuất hiện nhanh chóng trong những vụ tàu nước này hoạt động phi pháp, bị lực lượng chức năng các nước bắt giữ. Có điều, nếu tàu cá TQ bị bắt giữ, Bắc Kinh có thể viện dẫn điều 95 Công ước Liên Hiệp Quốc về Luật Biển (UNCLOS) và yêu cầu miễn trừ vì nó thuộc sở hữu của lực lượng dân quân biển (tức là tàu chiến về mặt kỹ thuật), thậm chí cho rằng vụ bắt giữ này là một hành động gây chiến. Minh Hoàng http://baodatviet.vn/the-gioi/tin-tuc-24h/them-nghi-van-hai-quan-trung-quoc-gia-ngu-dan-3372851/ | ||||||||
Vụ chặn đường bãi rác Nam Sơn: Dân muốn đối thoại với Bí thư Hoàng Trung Hải Posted: 14 Jan 2019 01:58 PM PST
"Mong muốn duy nhất của chúng tôi hiện nay là được chuyển ra khỏi khu vực ô nhiễm, được hít thở không khí trong lành như người dân khác của thủ đô. Chính quyền cứ nói chúng tôi phải chia sẻ, nhưng chúng tôi đã chia sẻ 20 năm nay rồi, chính quyền phải thực hiện lời hứa chứ?", ông Nguyễn Bình Hùng - một người dân xã Nam Sơn (Sóc Sơn, Hà Nội) nói. Dân muốn đối thoại với Bí thư Hà nội Liên quan đến việc người dân tập trung chặn xe rác vào bãi rác Nam Sơn (Sóc Sơn, Hà Nội), dù UBND TP Hà Nội đã ra văn bản nêu rõ lộ trình di dời người dân khỏi bán kính 500m quanh bãi rác nhưng theo quan sát của phóng viên, ngày 14.1, khoảng 50 người dân các xã Nam Sơn, Bắc Sơn và Hồng Kỳ (huyện Sóc Sơn) vẫn tập trung, căng lều bạt tại 2 con đường hướng vào Khu liên hiệp xử lý chất thải Nam Sơn để chặn các xe chở rác từ trung tâm TP Hà Nội đổ về đây.
Cũng vì vậy, khu vực đường vào khu xử lý chất thải, xe chở rác đã không còn thấy xuất hiện nhiều mà đỗ cách xa vị trí người dân tập trung. Hiện tại, bãi rác Nam Sơn vẫn chưa thể tiếp nhận các xe chở rác từ TP Hà Nội. Nguyên nhân việc người dân tập trung chặn xe rác là do bãi rác ô nhiễm, gây ảnh hưởng nặng nề đến đời sống người dân, khiến nhiều người bị bệnh nhưng việc di dời dân khỏi vùng ô nhiễm vẫn không tiến triển như dự tính. Dù mới đây, Phó chủ tịch UBND Hà Nội Nguyễn Thế Hùng đã xuống huyện đối thoại nhưng người dân vẫn chưa đồng tình. Trao đổi với phóng viên báo điện tử Một Thế Giới, ông Nguyễn Bình Hùng, thông Đông Hạ, xã Nam Sơn, huyện Sóc Sơn cho biết: "Chúng tôi đã 20 năm chịu ô nhiễm, nhiều bệnh tật nhưng chính quyền hứa di dời nhưng mãi không thực hiện. Không ai muốn ra đây, mất việc, đây là việc cực chẳng đã".
Theo ông Hùng, từ năm 2016, huyện giải quyết không được, Chủ tịch Hà Nội Nguyễn Đức Chung về đối thoại và hứa giải quyết, dân rất tin tuy nhiên đến nay việc di dời dân vẫn chưa được thực hiện. Người dân cho biết mong muốn hiện nay là được đối thoại với Bí thư Thành ủy Hà Nội Hoàng Trung Hải hoặc Chủ tịch Hà Nội Nguyễn Đức Chung về vấn đề này. Nếu vấn đề này không được giải quyết thì người dân vẫn tiếp tục chặn xe rác. Chính quyền nêu lộ trình di dời dân Trao đổi với phóng viên báo điện tử Một Thế Giới về vấn đề này, ông Nguyễn Ngọc Oanh, Phó chủ tịch UBND xã Nam Sơn, huyện Sóc Sơn cho biết UBND TP Hà Nội đã có văn bản chỉ đạo vấn đề này, trong đó có nêu rõ lộ trình thực hiện việc di dời người dân, giao cho từng đơn vị cụ thể. Trong đó, giao UBND huyện trước ngày 17.1, UBND phải nộp hồ sơ gửi Viện Quy hoạch xây dựng Hà Nội xác định ranh giới, chỉ giới đường đỏ vùng ảnh hưởng môi trường bán kính 500m; tổ chức triển khai việc cắm mốc giới thu hồi đất, giải phóng mặt bằng xong trước ngày 15.2. Trước ngày 30.3, UBND huyện tiến hành việc lập, thẩm định và phê duyệt phương án bồi thường, hỗ trợ, tái định cư cho các hộ dân theo thẩm quyền, đảm bảo tiến độ chi trả tiền bồi thường, hỗ trợ cho các hộ từ quý 2/2019. UBND huyện Sóc Sơn chịu trách nhiệm tuyên truyền, vận động, giải thích để các hộ chấp hành, không cản trở việc vận chuyển rác vào Khu liên hợp xử lý chất thải Sóc Sơn. "Do nguyện vọng của người dân trong vòng bán kính 500m phải được di chuyển nhưng chưa được thực hiện nên người dân mới chặn xe rác. Lộ trình di dời này là chậm so với mong muốn của người dân", ông Oanh nói và cho biết huyện đang thực hiện chỉ đạo của thành phố. Theo ông Oanh, trên địa bàn xã có khoảng 535 hộ dân thuộc diện phải di chuyển. Đến thời điểm này đã có tổ công tác đến kiểm đếm, khái toán và tiến tới xây dựng phương án bồi thường.
Cũng theo ông Oanh, thành phố cũng đã hỗ trợ thêm cho người dân trong khu vực ảnh hưởng 20% bảo hiểm y tế khi đi khám, chữa bệnh (bảo hiểm đã chịu 80%). Ông Oanh cũng cho biết, UBND xã cũng đã kiến nghị về vấn đề công nghệ chôn lấp rác thải lạc hậu, gây ô nhiễm, Chủ tịch Hà Nội cũng đã ghi nhận kiến nghị này và cho biết sẽ có lộ trình để đầu tư công nghệ tiên tiến hơn để xử lý rác thải. Tại hội nghị giao ban trực tuyến của Hà Nội với các quận, huyện, thị xã sáng nay, Chủ tịch TP Nguyễn Đức Chung yêu cầu Sở Xây dựng và huyện khẩn trương phối hợp để trong hôm nay có thể vận chuyển được rác vào bãi. Giám đốc Sở Xây dựng Lê Văn Dục cũng cho biết, việc đảm bảo vệ sinh môi trường cho dịp Tết Nguyên Đán đã được Sở triển khai ngay từ tháng 11, 12 để đảm bảo TP sạch sẽ trước, trong và sau Tết. Tuy nhiên, kế hoạch này đang gặp khó khăn vì diễn biến tại bãi rác Nam Sơn từ đêm 10.1. "Hôm nay đã sang ngày thứ 4, một số hộ dân, chủ yếu ở thôn Đông Hội, xã Nam Sơn, một phần nhỏ xã Bắc Sơn, Hồng Kỳ vẫn ra chặn xe vào bãi rác. Phó chủ tịch UBND TP đã về đối thoại với dân cho thấy chủ yếu vướng mắc về giải phóng mặt bằng", ông Dục nói. Hoàn thành di dời dân trong tháng 2.2019 Trước đó, UBND TP Hà Nội đã ra văn bản chỉ đạo Sở Tài nguyên - Môi trường trước ngày 17.1 tham mưu, trình Chủ tịch UBND TP ban hành quyết định giao nhiệm vụ cho UBND huyện Sóc Sơn (cụ thể là Trung tâm Phát triển quỹ đất Sóc Sơn) thực hiện việc bồi thường, hỗ trợ, giải phóng mặt bằng theo ranh giới, chỉ giới quy hoạch vùng bị ảnh hưởng môi trường bán kính 500m Khu liên hợp xử lý chất thải Sóc Sơn. Trước ngày 20.1, Sở Tài nguyên - Môi trường phải thẩm định xong bản đồ hiện trạng vùng ảnh hưởng môi trường bán kính 500m Khu liên hợp xử lý chất thải Sóc Sơn theo quy định; đồng thời phối hợp với UBND huyện tổ chức phê duyệt, cắm và bàn giao mốc giới ngoài thực địa cho huyện trước ngày 20.2, làm cơ sở để tiến hành việc bồi thường, hỗ trợ, giải phóng mặt bằng theo quy định. Ngoài ra, Sở Tài nguyên - Môi trường chủ trì, phối hợp cùng UBND huyện Sóc Sơn hoàn thiện hồ sơ cập nhật danh mục dự án thu hồi đất trong kế hoạch sử dụng đất năm 2019 huyện Sóc Sơn; giao UBND huyện Sóc Sơn trước ngày 15.1 phải hoàn thiện hồ sơ đo đạc, bản đồ hiện trạng vùng ảnh hưởng môi trường bán kính 500m Khu liên hợp xử lý chất thải Sóc Sơn và trình Sở Tài nguyên - Môi trường xác nhận. UBND TP giao Viện Quy hoạch xây dựng Hà Nội trước ngày 23.1 hoàn thành việc xác định ranh giới, chỉ giới đường đỏ vùng ảnh hưởng môi trường bán kính 500m Khu liên hợp xử lý chất thải Sóc Sơn theo quy định; trước ngày 30.1 Sở Quy hoạch - Kiến trúc hoàn thành việc chấp thuận ranh giới, chỉ giới đường đỏ vùng ảnh hưởng môi trường bán kính 500m nói trên. TP Hà Nội giao Quỹ Đầu tư phát triển thành phố ứng vốn giải phóng mặt bằng theo đúng tiến độ phê duyệt phương án của UBND huyện Sóc Sơn. Trước ngày 17.1, UBND TP thành lập Tổ công tác liên ngành phối hợp hướng dẫn, kiểm tra, đôn đốc việc tổ chức thực hiện của UBND huyện Sóc Sơn nhằm đảm bảo đúng tiến độ yêu cầu và đúng quy định pháp luật. Lam Thanh https://motthegioi.vn/thoi-su-c-66/vu-chan-duong-bai-rac-nam-son-dan-muon-doi-thoai-voi-bi-thu-hoang-trung-hai-105296.html | ||||||||
Vụ bê bối tham nhũng của Malaysia phanh phui mặt tối của Sáng kiến “Vành đai, Con đường” Posted: 14 Jan 2019 01:47 PM PST Dân trí Vào tháng trước, các quốc gia từ Maldives đến Montenegro đã phát hiện ra mặt tối của Sáng kiến "Vành đai, Con đường" của Trung Quốc, một kế hoạch trị giá hàng tỷ USD để tài trợ cho cơ sở hạ tầng ở gần 70 quốc gia. Theo The Washington Post, các cảng, đường sắt và các dự án khác đang được xây dựng bằng nguồn vốn vay từ Bắc Kinh, nhưng các chính phủ đang phát hiện ra rằng khoản nợ khổng lồ mà họ đã vay Trung Quốc chính là một cái bẫy kinh tế và chính trị. Tại sao họ lại tự "chui đầu vào rọ"? Câu trả lời, trong ít nhất một vài trường hợp, là tham nhũng. Một bài báo trên Wall Street Journal tuần này đã đưa ra một ví dụ ấn tượng. Theo các tài liệu được các phóng viên của tờ báo này điều tra, các quan chức cấp cao của Trung Quốc đã đề nghị giúp đỡ Cựu Thủ tướng Malaysia Najib Razak thoát khỏi vụ bê bối tài chính để đổi lấy việc ký kết các dự án đường sắt và đường ống khổng lồ sẽ được các công ty nhà nước Trung Quốc xây dựng với giá cao vay từ ngân hàng Trung Quốc. Trước đây, các phóng viên của Wall Street Journal đã tiết lộ rằng hàng trăm triệu USD từ một quỹ đầu tư nhà nước Malaysia đã chảy vào tài khoản ngân hàng của ông Najib Razak, theo điều tra của các công tố viên Hoa Kỳ và Thụy Sĩ. Bên cạnh đó, bài báo mới đây của Wall Street Journal cho biết, trong một loạt các cuộc họp vào năm 2016, các quan chức Malaysia đã đồng ý bảo lãnh quỹ phát triển 1MDB bằng cách ký hợp đồng chi 16 tỷ USD cho một tuyến đường sắt, tương đương hơn gấp đôi mức chi phí dự kiến và 2,5 tỷ USD khác cho dự án đường ống khí đốt. Các quan chức cấp cao của Trung Quốc, những người nói rằng họ đang hành động theo chỉ thị của Chủ tịch Tập Cận Bình, đã đưa ra một ưu ái phi thường cho Cựu Thủ tướng Najib khi nói rằng họ đang thực hiện giám sát hoạt động tổng thể của Văn phòng tờ Wall Street Journal tại Hong Kong, và sẽ trao cho ông một lượng lớn dữ liệu liên quan đến Malaysia. Hơn nữa, các quan chức Trung Quốc này còn hứa sẽ giúp ông Najib xác định các nguồn tin người Malaysia đã tiết lộ vụ việc cho tờ Wall Street Journal và dùng quyền lực của họ để ngăn chặn các cuộc điều tra ở Hoa Kỳ và các nơi khác. Tuy nhiên, kế hoạch này đã phản tác dụng. Ông Najib đã ký hợp đồng với Trung Quốc, nhưng sau đó lại thua trong cuộc bầu cử vào tháng 5. Một chính phủ mới đã nhanh chóng mở cuộc điều tra hình sự và đưa ra các cáo buộc đối với ông Najib, người phủ nhận hành vi sai trái của mình. Thủ tướng Malaysia đương nhiệm, ông Mahathir Mohamad, đã đình chỉ các dự án của Trung Quốc trong khi đến thăm Bắc Kinh, và nói thẳng thừng với Trung Quốc rằng chúng tôi không muốn một phiên bản mới của chủ nghĩa thực dân. Việc ông Mahathir giành chiến thắng trong cuộc bầu cử cũng đã ngăn chặn những nỗ lực của Trung Quốc nhằm biến Malaysia thành con nợ, mặc dù Trung Quốc vẫn đang xây dựng một cảng lớn trên eo biển chiến lược Malacca, và một ngày nào đó có thể chứa các tàu sân bay của Trung Quốc. Nhưng cách mà chính phủ Malaysia không hề khuất phục trước Trung Quốc sẽ được các quốc gia khác lấy làm bài học về những thỏa thuận khổng lồ và không minh bạch mà chính phủ của họ đang thực hiện với Bắc Kinh. Hồng Vân Theo The Washington Post Nguồn: Theo Dân Trí | ||||||||
Posted: 14 Jan 2019 01:31 PM PST Xuân Dương: "Phải chăng điều người dân lo ngại "cái gì không quản được thì cấm" vẫn là cách thức làm việc của không ít cơ quan nhà nước? Thủ tướng Chính phủ Nguyễn Xuân Phúc khẳng định:"Tiếp dân phải ghi âm, ghi hình. Hỏi cung cũng phải ghi âm, ghi hình. Quy định như vậy để đảm bảo quyền công dân". Trong trường hợp phát biểu của Thủ tướng bao hàm cả hai phía: cơ quan nhà nước và người dân thì không cần bàn luận gì thêm." Mới đây, Ủy ban Nhân dân thành phố Hà Nội lại ban hành quy định về tiếp công dân trái với yêu cầu của Thủ tướng, theo đó người dân đến trụ sở tiếp công dân thành phố: "Không quay phim, chụp ảnh, ghi âm khi chưa có sự đồng ý của người tiếp công dân". Không phải chỉ tại Hà Nội, Trưởng Ban Tiếp Công dân Trung ương Nguyễn Hồng Điệp cho biết: "Ngay tại Trụ sở Tiếp công dân Trung ương, nội quy cũng quy định rõ "không được tự ý quay phim, chụp ảnh, ghi âm khi chưa có sự đồng ý của lãnh đạo Ban Tiếp công dân Trung ương, cán bộ tiếp công dân tại Trụ sở tiếp công dân". [1] Câu hỏi đặt ra là Ủy ban Nhân dân thành phố Hà Nội và Ban Tiếp Công dân Trung ương ban hành quy định như vậy có đúng luật? Để trả lời câu hỏi này, cần xem xét nhiều đạo luật liên quan: Hiến pháp, Luật tiếp công dân, Luật An ninh mạng, Pháp lệnh bảo vệ bí mật nhà nước, Luật Bảo vệ bí mật nhà nước,…
Thứ nhất, bảo vệ bí mật nhà nước: Pháp lệnh bảo vệ bí mật nhà nước số 30/2000/PL-UBTVQH10 (hết hạn khi Luật Bảo vệ bí mật nhà nước có hiệu lực vào 1/7/2020) quy định: "Bí mật nhà nước là những tin về vụ, việc, tài liệu, vật, địa điểm, thời gian, lời nói có nội dung quan trọng thuộc lĩnh vực chính trị, quốc phòng, an ninh, đối ngoại, kinh tế, khoa học, công nghệ, các lĩnh vực khác mà Nhà nước không công bố hoặc chưa công bố và nếu bị tiết lộ thì gây nguy hại cho Nhà nước Cộng hoà xã hội chủ nghĩa Việt Nam". Luật Bảo vệ bí mật nhà nước quy định: "Bí mật nhà nước là thông tin có nội dung quan trọng do người đứng đầu cơ quan, tổ chức có thẩm quyền xác định căn cứ vào quy định của Luật này, chưa công khai, nếu bị lộ, bị mất có thể gây nguy hại đến lợi ích quốc gia, dân tộc". Theo đó những hành vi bị cấm liên quan đến bí mật nhà nước gồm: "… Sử dụng thiết bị có tính năng thu, phát tín hiệu, ghi âm, ghi hình trong hội nghị, hội thảo, cuộc họp có nội dung bí mật nhà nước dưới mọi hình thức khi chưa được người có thẩm quyền cho phép. Đăng tải, phát tán bí mật nhà nước trên phương tiện thông tin đại chúng, mạng Internet, mạng máy tính và mạng viễn thông…". Nếu "người có thẩm quyền" là người đứng đầu cơ quan - với Ban Tiếp công dân Trung ương là ông Nguyễn Hồng Điệp, với Ủy ban Nhân dân thành phố Hà Nội là ông Nguyễn Đức Chung - xác định những "trao đổi giữa công dân với cán bộ tiếp công dân" tại trụ sở là bí mật nhà nước thì việc quy định cấm ghi âm, ghi hình là đúng luật, ngược lại là trái luật. Đây mới chỉ là căn cứ vào một luật là Luật Bảo vệ bí mật nhà nước. Luật thứ hai liên quan là Luật tiếp công dân. Khoản 2 điều 3 Luật Tiếp công dân quy định: "Việc tiếp công dân phải bảo đảm công khai, dân chủ, kịp thời; thủ tục đơn giản, thuận tiện; giữ bí mật và bảo đảm an toàn cho người tố cáo theo quy định của pháp luật; bảo đảm khách quan, bình đẳng, không phân biệt đối xử trong khi tiếp công dân". Tại trụ sở tiếp công dân có hai đối tượng liên quan là người dân đến khiếu nại, tố cáo và cán bộ tiếp công dân, việc "bảo đảm khách quan, bình đẳng, không phân biệt đối xử trong khi tiếp công dân" phải được hiểu là nếu cơ quan tiếp công dân (hoặc người đại diện cơ quan) được phép ghi âm, ghi hình thì công dân cũng được phép. Tại trụ sở tiếp công dân có lắp camera theo dõi không cần sự đồng ý của dân trong khi dân muốn ghi âm, chụp ảnh phải xin phép có phải là tuân thủ quy định của pháp luật: "không phân biệt đối xử trong khi tiếp công dân"? Trong các khoản từ 1 đến 8 điều 6 "Luật Tiếp công dân" không có khoản nào quy định cấm công dân ghi âm, ghi hình trừ khoản 8: "Vi phạm các quy định khác trong nội quy, quy chế tiếp công dân". Tuy nhiên, cần phải hiểu các quy định trong nội quy, quy chế tiếp công dân phải tuân thủ pháp luật hiện hành. Luật thứ ba có liên quan là Luật An ninh mạng. Mục d khoản 1 điều 8 Luật An ninh mạng quy định hành vi bị cấm: "Thông tin sai sự thật gây hoang mang trong nhân dân, gây thiệt hại cho các hoạt động kinh tế - xã hội, gây khó khăn cho hoạt động của cơ quan nhà nước hoặc người thi hành công vụ, xâm phạm quyền và lợi ích hợp pháp của tổ chức, cá nhân khác". Như vậy việc một số lãnh đạo (cơ quan nhà nước) lo ngại công dân ghi âm, ghi hình tại trụ sở tiếp công dân sau đó phát tán trên mạng xã hội có thể "gây khó khăn cho hoạt động của cơ quan nhà nước hoặc người thi hành công vụ, xâm phạm quyền và lợi ích hợp pháp của tổ chức, cá nhân khác" thì các cơ quan này có thể viện dẫn Luật An ninh mạng để đưa người vi phạm ra tòa nếu sự phát tán này vi phạm luật. Nhiều trường hợp người dân khai tử cho người thân còn bị cán bộ gây khó khăn, do vậy không loại trừ khả năng dù người dân xin phép nhưng cán bộ tiếp công dân vẫn không đồng ý cho ghi âm, ghi hình. Không thiếu trường hợp dữ liệu lưu trữ bị chỉnh sửa như vụ gian lận thi cử tại Sơn La vừa qua, vậy nếu điều đó xảy ra khi trích xuất dữ liệu theo yêu cầu của công dân thì lấy gì đảm bảo đó là dữ liệu gốc? Đã có đầy đủ quy định trong các văn bản quy phạm pháp luật, vì sao các cơ quan liên quan không sử dụng mà phải ban hành lệnh "cấm"? Phải chăng điều người dân lo ngại "cái gì không quản được thì cấm" vẫn là cách thức làm việc của không ít cơ quan nhà nước? Các phiên chất vấn của đại biểu Quốc hội và trả lời chất vấn của thành viên Chính phủ tại nghị trường là dịp cơ quan công quyền nghe và trả lời ý kiến người đại diện của cử tri, tức là công dân cả nước. Những buổi chất vấn này được các đài phát thanh và truyền hình tường thuật trực tiếp, công bố toàn thế giới, không chỉ riêng cho người Việt trên lãnh thổ Việt Nam. Ngày 8/1/2019, tại Hội nghị toàn quốc triển khai công tác tư pháp năm 2019, Thủ tướng Chính phủ Nguyễn Xuân Phúc khẳng định: "Tiếp dân phải ghi âm, ghi hình. Hỏi cung cũng phải ghi âm, ghi hình. Quy định như vậy để đảm bảo quyền công dân". Trong trường hợp phát biểu của Thủ tướng bao hàm cả hai phía: cơ quan nhà nước và người dân thì không cần bàn luận gì thêm. Tuy nhiên, vì ý kiến Thủ tướng nói đến "tiếp dân, hỏi cung" trong phạm vi "công tác tư pháp", nghĩa là giới hạn phạm vi các cơ quan nhà nước. Theo đó cơ quan và cán bộ "tiếp dân, hỏi cung" có quyền và nghĩa vụ ghi âm, ghi hình các buổi làm việc. Vậy ngược lại thì sao? Ngược lại thì Ban Tiếp công dân Trung ương, Ủy ban Nhân dân thành phố Hà Nội tự cho mình quyền cho phép hoặc cấm dân ghi âm, ghi hình tại trụ sở tiếp dân? Với quy định này, người dân và cơ quan nhà nước có bình đẳng trước pháp luật? Cũng cần phải nhấn mạnh thêm, khẩu hiệu "Mọi công dân đều bình đẳng trước pháp luật" hiện nay không còn chính xác nữa bởi bên cạnh "Luật Tố tụng hình sự" còn có "Luật Tố tụng hành chính". Hội đồng xét xử (Tòa Hành chính) xem xét tính hợp pháp của quyết định hành chính, hành vi hành chính của các cơ quan hành chính nhà nước và cá nhân người có thẩm quyền (được Nhà nước ủy quyền). [2] Như vậy các "Tòa Hành chính" giải quyết khiếu kiện quyết định hành chính hoặc hành vi hành chính trong quản lý nhà nước của "cơ quan hành chính", đứng trước tòa có thể là người/tổ chức khiếu kiện và "cơ quan hành chính" chứ không chỉ các công dân. "Không ít Thẩm phán trực tiếp xét xử các vụ án hành chính đã có nhận xét rằng, trong phần lớn các vụ án hành chính, ở giai đoạn xét xử sơ thẩm tại Tòa cấp huyện (thậm chí Tòa cấp tỉnh) thì người dân thường thua kiện. Chỉ khi đến cấp phúc thẩm thì vụ án mới được xem xét khách quan hơn và nhiều vụ trong số đó Tòa phúc thẩm đã có phán quyết ngược lại hoặc hủy án sơ thẩm". [2] Khi xuất hiện Tòa Hành chính, khi công dân có quyền khiếu kiện cơ quan nhà nước thì cần phải thêm vào khái niệm "Mọi công dân và cơ quan nhà nước bình đẳng trước pháp luật". Khoản 2 điều 14 Hiến pháp 2013 quy định: "Quyền con người, quyền công dân chỉ có thể bị hạn chế theo quy định của luật trong trường hợp cần thiết vì lý do quốc phòng, an ninh quốc gia, trật tự, an toàn xã hội, đạo đức xã hội, sức khỏe của cộng đồng". Xin nhấn mạnh Hiến pháp quy định là "quyền công dân chỉ có thể bị hạn chế theo quy định của luật" chứ không phải theo các văn bản dạng "nội quy hay quy chế", trừ trường hợp nội quy, quy chế đó tuân theo những điều đã được quy định trong luật. Nếu Ban Tiếp công dân trung ương, Ủy ban Nhân dân thành phố Hà Nội không thể viện dẫn bất kỳ điều khoản nào, trong bất kỳ đạo luật nào cho phép cấm công dân ghi âm, ghi hình (trước khi được người/cơ quan tiếp dân cho phép) tại nơi tiếp công dân thì việc ban hành nội quy, quy chế với điều khoản phải xin phép đã nêu là vi hiến. Xin nêu thêm ý kiến của ông Lê Hồng Sơn, Cục trưởng Cục Kiểm tra văn bản quy phạm pháp luật, Bộ Tư pháp đăng tải trên Infonet.vn: "Việc công dân thực hiện quay phim, chụp ảnh lực lượng cảnh sát giao thông (TTKS, XLVP) không phải là hành vi bị pháp luật cấm. Hơn nữa, cán bộ, chiến sỹ công an nhân dân, cảnh sát giao thông không được quyền truy hỏi người đang quay phim, chụp ảnh là được phép hay không được phép". [3] Nếu người dân không được phép làm những điều "pháp luật không cấm" còn cơ quan nhà nước có quyền làm những điều "pháp luật không cho phép" thì sự thượng tôn pháp luật nên được hiểu thế nào? Thiết nghĩ, các đại biểu Quốc hội đoàn Hà Nội, Bộ Tư pháp và các cơ quan chức năng cần vào cuộc, cần kết luận việc chính quyền địa phương và cơ quan tiếp dân Trung ương không cho người dân ghi âm, ghi hình tại trụ sở nếu không được sự cho phép (của người, cán bộ cơ quan) là hợp hiến, hợp pháp hay ngược lại. Tài liệu tham khảo: [1] https://www.tienphong.vn/nhip-song-thu-do/chu-tich-ha-noi-len-tieng-ve-quy-dinh-khong-ghi-hinh-can-bo-tiep-dan-1364932.tpo [2] http://tapchitaichinh.vn/tai-chinh-phap-luat/tu-van-phap-luat/bao-dam-quyen-cong-dan-trong-to-tung-hanh-chinh-o-nuoc-ta-129517.html [3] https://infonet.vn/bo-tu-phap-nguoi-dan-co-quyen-quay-phim-csgt-post95824.info Xuân Dương Nguồn: Theo GDVN | ||||||||
"Đừng chọn cán bộ như chọn sỏi, tròn thì lấy, có góc cạnh thì bỏ" Posted: 14 Jan 2019 01:18 PM PST Tùng Dương Làm thế nào ngăn chặn tình trạng bè phái, nâng người này hạ người kia và làm thế nào chặn "con lươn, con chạch" như Tổng Bí thư đã nói?
Luật sư Hoàng Nguyên Hồng: "Thực là khó, vì chúng ta quá câu nệ và đã công thức hóa, hành chính hóa và quy trình hóa về tổ chức và các hoạt động của đảng. Biến tổ chức đảng thành một tổ chức khép kín, thụ động, khô cứng, lặng yên, thiếu sức sống, chỉ biết nghe, chấp hành và ngoài dân." Về công tác nhân sự ở các cấp và các ngành trong hơn 20 năm qua, câu hỏi đặt ra là, vì sao để "vỡ bờ" (tôm, lươn, chạch tràn vào ao cá) do chủ quan hay do khách quan trong công tác nhân sự? Đây là vấn đề cốt lõi và nguyên nhân chủ yếu. Nếu tìm rõ được nguyên nhân thì Đảng mới hy vọng tìm và chọn được những người có chính tài, đủ đức, đứng ra đảm nhận trọng trách lãnh đạo đất nước, theo mục tiêu Đại hội XIII của Đảng đặt ra. Thực tế đã chứng minh, trong cách mạng tháng 8/1945, trong hai cuộc kháng chiến chống Pháp, chống Mỹ, trong xây dựng kinh tế xã hội ở miền Bắc 20 năm sau thống nhất... Đội ngũ cán bộ lãnh đạo đất nước được chọn lọc tự nhiên, từ những con người lao động, học tập, chiến đấu và "từ trong số đồng bào". Những người này, thời đó, thật sự vượt trội về tài và về đức, được tập thể những người cùng làm, cùng chiến đấu công nhận. Từ đó, được tiến cử làm người lãnh đạo. Nhưng từ sau Đại hội của Đảng lần thứ IX cho đến nay nguồn gốc và quá trình hình thành đội ngũ cán bộ lãnh đạo thực hiện theo chủ trương về quy hoạch và luân chuyển tạo nguồn cán bộ. Thực tế 20 năm qua "Chiến lược cán bộ thời kỳ đẩy mạnh công nghiệp hoá, hiện đại hoá đất nước" với ý định tốt về quy hoạch và luân chuyển tạo nguồn cán bộ đã bộc lộ nhiều bất cập. Nguyên nhân là thoát khỏi môi trường nhân dân và thực tế công việc, việc triển khai thực hiện công tác nhân sự ở các cấp, rất bí mật và bó hẹp trong tổ chức đảng các cấp. Vì thế, đã hình thành và tạo ra xu hướng về tâm lý chạy đua, nảy sinh tư duy cơ hội, thực dụng, cố vươn lên cho được một ghế ngồi, một vị trí lãnh đạo bằng mọi giá trong đảng viên và kể cả ngoài xã hội. Dân chúng cũng chạy cho con em nhảy vào con mương (máng) quy hoạch và luân chuyển tạo nguồn cán bộ. Có thể nói đây là mở rộng đường và tạo điều kiện công khai cho những người cơ hội (có tiền, không tài, kém đức) và nhóm thân hữu (họ hàng, anh em…) không từ một thủ đoạn nào, cố chạy và luồn lách bằng mọi giá vào quy hoạch và luân chuyển tạo nguồn cán bộ. Công tác nhân sự của đảng bị "vỡ bờ" và "mở rộng cửa" từ đây. Đây là một lỗ hổng lớn về pháp lý. Đây là sự biến thái về lý tưởng và ý thức hệ cộng sản, từ giai cấp công nông sang "chủ nghĩa thân hữu và thị trường". Là sự trộn lẫn lý tưởng cộng sản với tư tưởng và tàn dư quan lại thời phong kiến về quan hệ huyết thống "Cha truyền, Con nối, Cháu kế" trong công tác cán bộ. Ngoài danh sách quy hoạch và luân chuyển tạo nguồn cán bộ ra, không tin và nhìn thấy một ai trong số hơn 4,5 triệu đảng viên và hơn 95 triệu người dân ngoài đảng trong suốt 20 năm qua. Đây là nguyên nhân chính làm cho sự suy thoái, biến chất và tụt hậu về nhân cách, phẩm chất, đạo đức của đội ngũ cán bộ đông nhưng không mạnh như Nghị quyết Trung ương 7 Khóa XII đã nêu. Do đó, đến nay, chúng ta phải "ngăn chặn" (tôm, cua, lươn chạch tràn vào ao) trong chuẩn bị nhân sự Đại hội XIII của Đảng, như ý Tổng Bí Thư Nguyễn Phú Trọng đã chỉ ra là cần thiết. Vậy ngăn chặn bằng cách nào? Thực là khó, vì chúng ta quá câu nệ và đã công thức hóa, hành chính hóa và quy trình hóa về tổ chức và các hoạt động của đảng. Biến tổ chức đảng từ một tổ chức trí tuệ, năng động, sáng tạo, sống động và vì dân, thành ra một tổ chức khép kín, thụ động, khô cứng, lặng yên, thiếu sức sống, chỉ biết nghe, chấp hành và ngoài dân. Phải làm sao cho tất cả từng đảng viên phải thực sự chủ động, nhận rõ danh dự và trách nhiệm, tự do suy nghĩ và nói chính từ tiếng nói trí tuệ của mình, thì mới tạo sức mạnh ngăn chặn tình trạng bè phái. Mặt khác, thực hiện nghiêm chỉnh lời dạy của Chủ tịch Hồ Chí Minh về nguồn gốc hình thành đội ngũ cán bộ lãnh đạo đất nước, quản trị quốc gia từ cơ sở, gắn chặt với nhân dân và "tìm người tài đức trong số đồng bào". Để chuẩn bị nhân sự cho Đại hội XIII có chất lượng, cần thiết xem lại, loại bỏ ngay về quy hoạch và luân chuyển tạo nguồn cán bộ. Đây là lỗ hổng lớn về pháp lý gây ra "vỡ bờ" trong công tác nhân sự. Làm sao để tránh tình trạng giới thiệu nhân sự (quy hoạch) như nhặt sỏi trong máng, hòn tròn lấy, hòn góc cạnh bỏ? Thứ nhất: Cần nhận thức và thống nhất về "cái gốc hình thành cán bộ từ đâu"?Chủ tịch Hồ Chí Minh nói: "Cán bộ là cái gốc của mọi công việc" và "công việc thành công hay thất bại đều do cán bộ tốt hay kém". Trong thư "Tìm người tài đức" đăng Báo Cứu quốc số 411 ngày 20/11/1946, Chủ tịch Hồ Chí Minh có viết: "Trong số 20 triệu đồng bào chắc không thiếu người có tài, có đức. E vì Chính phủ nghe không đến, thấy không khắp, đến nỗi những bậc tài đức không thể xuất thân. Khuyết điểm đó, tôi xin thừa nhận". Như vậy, cách nay 73 năm (1946-2019), Chủ tịch Hồ Chí Minh đã nói rất rõ về nguồn gốc hình thành đội ngũ lãnh đạo và quản trị quốc gia là từ "trong số 20 triệu đồng bào (nay là hơn 90 triệu) chắc không thiếu người có tài, có đức". Tư tưởng và sự khẳng định rất logic dễ hiểu về mối quan hệ giữa con người và công việc, từ công việc mà xem xét con người "cán bộ tốt hay kém" và "người có tài, có đức" phải tuyển chọn từ "trong số đồng bào". Chủ tịch Hồ Chí Minh không giới hạn và bó hẹp trong việc "phát hiện, lựa chọn từ nguồn quy hoạch" những con người định sẵn, theo ý thức hệ về huyết thống "cha truyền, con nối, cháu kế" và giới hạn trong Đảng. Thứ hai: Tiêu chuẩn và quy trình tuyển dụng cán bộ, công chức hiện nay là cấp ủy chọn và tiến cử trong quy hoạch. Đây vô tình là cơ chế loại bỏ người có chính tài, đủ đức trong nội bộ đảng và nhân dân. Vì đã chọn thì người chọn, phải chọn cái gì tròn, chọn người tròn bảo gì nghe thế. Nhưng thực tiễn luôn luôn phát triển do giải quyết được các mâu thuẫn cùng tồn tại trong xã hội. Tức là những góc cạnh chứ không phải là tròn. Trí tuệ là góc cạnh, thực tiễn là góc cạnh. Ngược lại, quy hoạch và luân chuyển tạo nguồn cán bộ, vô tình đã hình thành điều kiện và môi trường "dĩ hòa vi quý", im lặng, không ai dám nói và "nín thở qua cầu" trong thời gian luân chuyển quy hoạch. Đây là tư tưởng thỏa hiệp và lụi bại ý chí "đôi bên cùng có lợi" trong nội bộ Đảng. Đó là nguyên nhân "đội ngũ cán bộ đông nhưng chưa mạnh" và cũng chính là lý do làm cho bản thân từng cá nhân cán bộ trẻ sống thụ động, hành động không bằng chính trí tuệ và tư duy của mình. Hậu quả là tạo ra sự âm thầm, lặng lẽ tự chuyển hóa, tự diễn biến về tư duy và hành động (nếu muốn tồn tại, leo cao) đánh mất con người tự nhiên trong chính bản thân người được quy hoạch. Đó là những vật thể tròn, tự thủ tiêu về trí tuệ và bản chất làm người, không nhìn, không nghe, không nói và chỉ suy nghĩ cho bản thân. Thật đáng tiếc cho thế hệ công chức hiện nay! Đó là bài học về quy hoạch và luân chuyển cán bộ duy ý chí thiếu tầm nhìn, chủ quan áp đặt, nóng vội và bó hẹp trong nội bộ theo kiểu "Cha truyền, Con nối, Cháu kế" trong công tác cán bộ hơn 20 năm qua. Thứ ba: Để có được những người thực tài và đủ đức độ hiền lương, cần thay đổi tiêu chuẩn và điều kiện tuyển chọn nhân sự. Đây là công việc khó, cần phải thay đổi tư duy và quay lại thực tiễn cuộc sống tự nhiên của người dân. Cần nói rõ tiêu chuẩn về nội dung là những việc làm cụ thể, bắt buộc người đó phải giải quyết, phải chịu trách nhiệm; đồng thời xem người đó làm tốt chuyên môn gì, làm việc với đồng nghiệp và cấp dưới như thế nào, trách nhiệm cá nhân trong công việc đến đâu, quan hệ với người dân ra sao, báo cáo với cấp trên những vấn đề gì và như thế nào. Loại bỏ quy định tiêu chuẩn hình thức về tuổi đời, bằng cấp, kinh qua các chức vụ và các cấp. Đây là nguyên nhân, cánh cửa mở và tạo điều kiện cho tệ nạn chạy tuổi, chạy bằng cấp, chạy luân chuyển và chạy vào quy hoạch. Trên cơ sở đó, sẽ tìm và chọn được những người thực tài và đủ đức độ hiền lương đặt vào các vị trí công việc cụ thể trong bộ máy tổ chức, kể cả các vị trí chiến lược. Kết lại: Cái gốc hình thành cán bộ lãnh đạo đất nước và quản trị quốc gia là từ trong nhân dân, nhân dân có quyền sàng lọc và lựa chọn "người đủ tài, đức" tham gia lãnh đạo đất nước. Nhân dân có quyển giám sát công việc của tổ chức Đảng, đặc biệt những việc có liên quan đến đời sống vật chất và tinh thần của nhân dân và chủ quyền quốc gia. Đó là quy luật sàng lọc tự nhiên tranh đua sinh tồn trong xã hội loài người, điều đó giúp làm cho xã hội phát triển. Đó cũng là tư tưởng và quan điểm của Chủ tịch Hồ Chí Minh về cái gốc hình thành cán bộ lãnh đạo đất nước và quản trị quốc gia: "Người có tài, có đức" từ trong số "đồng bào chắc không thiếu" là như vậy. Nếu không "chọn", "chặn" và "tránh" trong việc tìm và chọn nhân sự chuẩn bị cho Đại hội XIII này có hiệu quả và đủ tiêu chuẩn, điều kiện, thì có thể lại lọt vào đội ngũ những con người "dối trời, lừa dân đủ muôn ngàn kế" như cụ Nguyễn Trãi đã nói. Tùng Dương Luật sư Hoàng Nguyên Hồng – nguyên Chuyên viên cao cấp của Ủy ban Kiểm tra Trung ương chia sẻ về quan điểm chặn "con lươn, con chạch" như Tổng Bí thư, Chủ tịch nước Nguyễn Phú Trọng đã nói; đồng thời cũng đưa ra quan điểm nên tránh chọn cán bộ như chọn sỏi, tròn thì lấy, có góc cạnh thì bỏ. http://giaoduc.net.vn/Xa-hoi/Dung-chon-can-bo-nhu-chon-soi-tron-thi-lay-co-goc-canh-thi-bo-post194716.gd | ||||||||
Hệ thống thủy lợi Cái Lớn-Cái Bé: Dân không thể nuôi tôm? Posted: 14 Jan 2019 01:03 PM PST (Diễn đàn trí thức) - Để trồng lúa sẽ có cách tích nước ngọt nhưng nếu ngăn mặn, người dân toàn khu vực ĐBSCL sẽ không thể có nước để nuôi tôm. Trong khi dự án cống Cái Lớn - Cái Bé còn nhiều tranh cãi, Bộ TNMT và Bộ NN-PT-NT đã phê duyệt chủ trương đầu tư và báo cáo tác động môi trường thì các nhà khoa học vẫn không ngừng bày tỏ nghi ngại. GS Võ Tòng Xuân lo ngại, dự án ngọt hóa ĐBSL nếu vội vã, sẽ có nhiều hệ lụy khó lường.
Chọn lúa hay chọn tôm? GS Võ Tòng xuân bày tỏ lo ngại, nếu xây dựng dự án thủy lợi Cái Lớn-Cái Bé thì kết quả cuối cùng sẽ là đi ngược lại hoàn toàn với Nghị quyết 120/NQ-CP ra đời ngày 17/11/2017. Vị GS cho biết, khi nghị quyết này ra đời, người dân toàn khu vực ĐBSCL đã rất phấn khởi xem đây như cơ hội để đổi đời. "Suốt 30 năm gắn bó với cây lúa, đời sống của người dân không thể tốt hơn được, thì nay, nghị quyết 120 chính là cửa mở giúp người dân có điều kiện phát triển sản xuất, nuôi trồng thủy sản, làm giàu chính đáng. Như vậy, với nội dung chỉ đạo của nghị quyết thì nguồn nước mặn là tài nguyên, và phát triển trên nguyên tắc 'thuận thiên'. Trong đó ưu tiên 3 trụ cột kinh tế của ĐBSCL hiện nay là Thủy sản - Cây trồng khác - Lúa gạo. Như vậy, cây lúa chỉ đứng ở vị trí cuối cùng. Trong khi đó mục tiêu của dự án thủy lợi Cái Lớn- Cái Bé vẫn nặng về ưu tiên cho phát triển nông nghiệp, đặt sản xuất lúa lên hàng đầu. Như vậy, là đi ngược lại chủ trương của Nghị quyết 120", GS Võ Tòng Xuân chỉ rõ. Tiếp theo, vị GS cho rằng, chủ trương "ngọt hóa" ĐBSCL là hoàn toàn không phù hợp. Dự án ngọt hóa bán đảo Cà Mau đã mất rất nhiều công sức nghiên cứu nhưng cuối cùng nước ngọt cũng không đủ dùng trong mùa khô ngoại trừ một số vùng trũng ở khu vực trung tâm. Mùa mưa phải mở cống để lấy nước mặn nuôi tôm và để tránh nẻ đất, xì phèn. Vì vậy mà chức năng theo thiết kế của các công trình thủy lợi nơi đây về cơ bản có thể xem là phá sản. Hệ lụy là có những vùng nước đứng như ở huyện Phước Long gây ô nhiễm nặng môi trường nước. Hệ lụy này cũng sẽ là kịch bản với khu vực ĐBCSL nếu dự án thủy lợi Cái Lớn-Cái Bé được triển khai. "Nếu còn lấy cây lúa để quy ra GDP thì sẽ còn những dự án bất hợp lý như dự án này và sẽ còn nhiều dự án thủy lợi khác được xây dựng chỉ để lấy thành tích mà không giúp ích gì cho mục tiêu phát triển, sản xuất, làm giàu cho người dân địa phương. Cần hạn chế diện tích trồng lúa, tạo điều kiện cho người dân mở rộng diện tích nuôi trồng thủy sản, để cải thiện đời sống. Hơn nữa, cây lúa thì chất lượng nguồn nước không quá khắt khe như nuôi trồng thủy sản. Cụ thể là nguồn nước có độ chua pH>4.0 và độ mặn <4o/oo là có thể trồng lúa được. Trong khi đó, để có thể nuôi trồng thủy sản thì nguồn nước ngoài độ chua, độ mặn, còn đòi hỏi về hàm lượng khí ôxy, nồng độ các chất hóa học, các chất ô nhiễm và kể cả nguồn dịch bệnh. Vì vậy, nếu không có dự án thủy lợi Cái Lớn - Cái Bé, người dân vẫn có thể trồng lúa, nuôi tôm nhưng nếu làm dự án này lúa cũng không phát triển mà nước mặn nuôi tôm sẽ không có. Người dân sẽ không thể thực hiện được mục tiêu xuất khẩu tôm như đã đề ra", GS Võ Tòng Xuân phân tích. GS Võ Tòng Xuân tỏ ra khó hiểu khi một dự án với nhiều tác động, nhiều hệ lụy xấu như vậy vẫn được các cấp lãnh đạo địa phương rốt ráo đề xuất, trong khi đó, các Bộ ngành trung ương lại chưa xem xét, lắng nghe những góp ý của các nhà khoa học một cách thận trọng, cầu thị. Vị chuyên gia đặt câu hỏi: Có lợi ích nhóm trong dự án này không? Ông cảnh báo, nếu chỉ vì chạy theo lợi ích nhóm mà dồn ép người dân, gây khó khăn tới đời sống, sản xuất của người dân thì hậu quả nhận lại sẽ là vô cùng nghiêm trọng. Tiêu diệt nguồn gen Đồng quan điểm với GS Võ Tòng Xuân, KS Vũ Hải (TP.HCM) cũng cảnh báo dự án này sẽ tác động rất lớn tới môi trường, điều kiện nuôi trồng tại khu vực này. Đáng quan ngại hơn, KS Vũ Hải cho rằng, ĐBQSCL đang là vùng nước mặn, nếu có ý định ngọt hóa khu vực này sẽ giết chết hết nguồn gen sẵn có trong lòng đất. "Cây cỏ tự nhiên mọc trong đầm lầy là do nguồn gen vốn có trong chất đất của khu vực đó. Nếu bây giờ thay đổi môi trường, làm ngọt hóa toàn khu vực, tức là thay đổi điều kiện sống, thì sẽ tiêu diệt hết nguồn gen tự nhiên. Người dân địa phương đang nghèo, rất nghèo, do đó làm gì cũng phải nghĩ xem người dân có sống được không? Phải tính tới tác động, hiệu quả dự án có thể mang lại cả trước mắt và sau này, không thể chỉ nhìn vào những khái niệm trên giấy mà làm được", KS Vũ Hải thẳng thắn. Cả GS Võ Tòng Xuân và KS Vũ Hải đều cho rằng, thay vì triển khai xây dựng dự án, các cấp chính quyền từ địa phương tới trung ương cần tập trung nghiên cứu xây dựng hệ thống dẫn, phân luồng nước mặn giúp người dân phát triển nuôi trồng thủy sản cho tốt hơn. Cùng với đó là tập trung đẩy mạnh nghiên cứu các loại giống, cây con, phù hợp với điều kiện phát triển của khu vực ĐBSCL nhằm tận dụng lợi thế về điều kiện khí hậu, thổ nhưỡng của khu vực này, giúp người dân làm giàu bền vững. "Nước mặn chính là nguyên liệu quý cho người dân khu vực ĐBSCL để sản xuất, người dân ở đây rất cần nước mặn vậy tại sao lại đi ngọt hóa. Sao lại có những lập luận kỳ quặc, phi khoa học như vậy? Hủy hoại ngành nuôi trồng thủy sản thì cuối cùng dự án làm vì ai, lợi cho ai?", KS Vũ Hải đặt câu hỏi và mong muốn, quyết định dừng triển khai dự án sẽ sớm được đưa ra. Thái Bình http://baodatviet.vn/dien-dan-tri-thuc/he-thong-thuy-loi-cai-lon-cai-be-dan-khong-the-nuoi-tom-3372837/ | ||||||||
NGƯỢC NGUỒN CHỮ VIỆT (Kì 3 VÀ 4) Posted: 14 Jan 2019 12:56 PM PST Hoàng Minh Tường III- NGƯỜI TIỀN TRẠM Có lẽ, người Việt Nam đầu tiên tìm được mộ cha Alexandre de Rhodes là một ông già tóc bạc húi cua, gần tám mươi, nhưng vóc dáng, cử chỉ, hát xướng đôi khi các trai tơ còn khó vượt. Đó là một người Việt có quốc tịch Bỉ, giáo sư Nguyễn Đăng Hưng, từng có hơn bốn mươi năm giảng dạy tại trường đại học Liége, với lĩnh vực cơ học vật rắn biến dạng, chuyên ngành cơ học tính toán, từng là chủ nhiệm bộ môn cơ học phá hủy thuộc khoa học kỹ thuật hàng không không gian, đại học Liége. Từ năm 1976, giáo sư Hưng đã có nguyện vọng về hợp tác với các trường đại học, các nhà khoa học Việt Nam trong việc đào tạo nhân lực bậc cao để phát triển đất nước. Năm 2006, nghỉ hưu, giáo sư Nguyễn Đăng Hưng về sống tại Việt Nam, tham gia giảng dạy và liên kết với các trường đại học ở Tây Âu đào tạo nhiều thạc sỹ, tiến sỹ cho các trường đại học TP Hồ Chí Minh, Đà Nẵng, Hà Nội. Hình như chính ông phó giáo sư BH, người bị mạng xã hội ném đá tới tấp vì chuyện cải tiến (hay cải lùi ?) chữ Quốc ngữ, là duyên cớ để giáo sư Nguyễn Đăng Hưng quyết chí sang Iran. - Đang yên đang lành, cái chương trình cải tiến chữ Quốc ngữ của ông BH khiến tôi buồn cả tháng trời. - GS Nguyễn Đăng Hưng bộc bạch - Một người làm khoa học tự nhiên như tôi, hà cớ gì phải quá bận lòng với những vấn đề xã hội. Tôi tự nhủ và cố gạt đi. Nhưng không nổi. Tôi nghĩ, chữ quốc ngữ còn có những điều cần cải tiến, như có nên thay PH bằng F, D bằng Z, hoặc có nên đưa F, J, Z, W, vào bảng chữ cái hay không…, nhưng kiểu làm của ông BH thì không thể được. Chắc chắn có một thế lực nào đó hậu thuẫn cho ông BH, muốn đảo lộn tất cả, muốn xóa bỏ thành quả trăm năm của chữ Quốc ngữ… Nếu cứ nhốt mình trong phòng để bấm iphone cãi nhau với ông BH trên mạng có khi mình phát điên. Tôi nghĩ, thiết thực nhất là chúng ta cần tìm cách nào đó vinh danh tiếng Việt, bảo vệ chữ Quốc ngữ. Thế rồi trong dịp sang Bỉ nghỉ hè cùng vợ con, tháng 5 năm 2018, giáo sư Hưng gặp lại người bạn cũ, một nhà khoa học Iran. Sau khi được chỉ dẫn, cho những lời khuyên và giới thiệu một vài người cần gặp, giáo sư Hưng bỏ tiền túi mua vé bay sang Teheran. Chao ôi, đi tìm ngôi mộ cổ của một ông linh mục thuộc tòa thánh Vatican truyền đạo ở xứ sở đạo Hồi, chết cách đây 358 năm, thật quá chuyện mò kim đáy biển. Rất may, như có thế giới tâm linh mách bảo, một người bạn ở thủ đô Teheran đã giới thiệu cho giáo sư Hưng một hướng dẫn viên du lịch thượng thặng, ông Hojat Sadeqzadeh, đang sống cùng gia đình ở Isfahan. Ông Hojat, chỉ thiếu một chút chiều cao, vài ba centimet, chắc chắn sẽ không làm nghề hướng dẫn viên du lịch mà sẽ làm người mẫu, ngôi sao, hái ra tiền. Nhìn gương mặt tuổi tráng niên mà vẫn đẹp như hình mẫu của nhà điêu khắc Auguste Rodin với bộ râu quai nón xanh rì, sống mũi thẳng, đôi mắt sâu trầm ấm mà cương nghị, khiến giáo sư Hưng nghĩ tới bóng dáng của Chúa Jesus Christ. Và ông hoàn toàn yên tâm. Việc đầu tiên là phải tìm ra ngôi mộ của cha Alexandre de Rhodes. Khác ở Việt Nam, nghĩa địa là thành phố của người chết, có khi nguy nga hoành tráng chẳng kém gì thành phố của người sống, ở Iran, đi cả ngày trời cũng không tìm ra một nghĩa địa. Các nghĩa trang nằm lẩn trong rừng cây, khiêm nhường như những bãi đá phơi trên mặt đất, u tịch và hoang liêu như chính cõi vĩnh hằng. Và ông Hojat người bản địa, thông thuộc thành phố như lòng bàn tay, không khó khăn gì, chỉ nửa giờ sau, đã tìm ra nghĩa trang của người Armenia theo đạo Thiên Chúa ở ngoại ô Isfahan. Đi qua trường đại học Isfahan chừng mươi phút thì đến khu nghĩa địa Armenia. San sát, ngổn ngang mộ đá nằm dưới bóng thông, thông trồng dọc đường vào từng khu nghĩa địa, thông mọc thành rừng, chen trong các hàng mộ, trên một không gian rộng chừng vài hecta. Giống như hầu hết những nghĩa địa của xứ này, mộ chỉ nhô trên mặt đất chừng hai gang tay, như những chiếc quan tài đá, hoặc là những tấm đá, phiến đá, to nhỏ, dài ngắn tùy theo sự giàu nghèo, thứ bậc. Ở khu mộ cổ, thời gian đã làm vị trí các mộ xê lệch, trồi sụt không theo hàng lối, nhiều tảng đá xô chồng lên nhau, bị vùi trong đất, hoặc bị vỡ, bị mòn vẹt hết chữ. Khi ông Hojat cùng người trông coi nghĩa trang từ nhà quản trang dẫn giáo sư Hưng đi về phía khu mộ cổ, tim ông có lúc tưởng chừng như thắt lại. Ông ngỡ như sắp được gặp một người thân thiết trong dòng tộc của mình. - Đây, đây là mộ của cha Alexandre de Rhodes mà giáo sư muốn tìm. Giáo sư Hưng sà xuống, ấp cả hai bàn tay lên khối đá màu xám tro, đã được gió và cát và thời gian mài mòn, kích thước như một chiếc quan tài ở Việt Nam. Có những dòng chữ, nhưng mờ quá, không thể đọc được. Người quản trang cùng ông Hojat xách nước tưới lên mộ đá và dùng khăn lau rửa bụi. Nước khô đến đâu, những chữ Latin hiện ra đến đó. "Nơi đây yên nghỉ Linh mục Alexandre de Rhodes… Đã tạ thế tại Isfahan ngày 5 tháng 11 năm 1660." Không còn nghi ngờ gì nữa rồi. Gần bốn thế kỷ trôi đi, người có công to lớn khai sinh ra chữ Quốc ngữ, vẫn nằm đây một mình. Không thể tả nổi tâm trạng giáo sư Hưng lúc đó. Ông là một cá thể, nhưng dường như là tất cả. Một kế hoạch ngay lập tức được ông phác trong đầu. Ông không thể đến đây như một kẻ hành hương suông, một kẻ tri ân tầm phào, đặt một bó hoa, thắp một nén hương rồi tếch về xứ sở. Ông phải có bổn phận, có nghĩa vụ. Ngay hôm đó, giáo sư Nguyễn Đăng Hưng bàn với ông Hojat tìm cách gặp các nhà chức trách, từ khu nghĩa trang, đến giáo phận nhà thờ, chính quyền thành phố, thậm chí Bộ Văn hóa quốc gia… để tìm cách được sửa sang lại mộ, đặt bia tưởng niệm cho cha Alexandre de Rhodes. Nếu ở Việt Nam, công việc phức tạp và rườm rà đó chắc chắn sẽ phải mất vài tháng trời. Người ta sẽ đùn đẩy từ phòng này sang ban kia, sẽ cật vấn anh là ai, giấy tờ đâu, có quan hệ gì với người dưới mộ? Tại sao muốn làm việc này? Có ý đồ chính trị gì không? Nhà nước của ông có cho phép ông chưa? Người ta sẽ điện về Đại sứ quán ở Teheran, và tất nhiên đại sứ quán không thể trả lời, phải điện về nước xin chỉ thị trung ương… Chỉ nghĩ đến mớ chằng chịt ấy đã rã rời, chẳng thiết làm gì. Vậy mà, lại như có tâm linh dẫn dắt, giáo sư Hưng chỉ phải gặp vài ba nơi, như nhà thờ, sở Xây dựng, sở Văn hóa thành phố…, mà chẳng phải quà cáp, phong bì lót tay gì, đến đâu cũng hanh thông. IV. ĐOÀN HÀNH HƯƠNG Như được trao một sứ mệnh, giáo sư Hưng lặng lẽ đề ra một chương trình hành động. Ông thiết kế hai tấm bia để ghi danh cha Alexandre de Rhodes bằng tiếng Việt, tiếng Anh, tiếng Iran và nhờ thợ khắc đá đặt ngay dọc chiều dài của mộ đá. Tấm bia quan trọng nhất, đặt ở đầu phần mộ, sẽ phải làm tại Việt Nam và do chính những người Việt mang tới bằng tất cả tấm lòng thành kính của mình. Từ năm 1975, giáo sư Hưng có nhiều bạn, nhất là những vị có tiếng tăm, từng làm trong guồng máy nhà nước, nhiều bạn bè xứ Quảng quê hương ông, nơi phát tích đầu tiên của chữ Quốc Ngữ. Nghe trình bày dự định của ông, hầu như ai cũng tán đồng. Thế rồi Viện vinh danh chữ Quốc ngữ và Bảo tồn tiếng Việt của Đại học Duy Tân, Đà Nẵng được thành lập, do giáo sư Nguyễn Đăng Hưng làm viện trưởng. Một chương trình hành hương sang Isfahan để lập bia tưởng niệm cha Alexandre de Rhodes được tổ chức, với nguyên tắc hoàn toàn tự nguyện, tự đóng góp tài chính. Trong nửa tháng, tour du lịch đầu tiên tới Iran của chi nhánh Saigontourist tại Đà Nẵng đã kín khách đăng ký. Công việc quan trọng đầu tiên là phải thiết kế một tấm bia vinh danh cha Alexandre de Rhodes, có hình ảnh ngài, có chữ Việt, chữ Latin, chữ Iran bằng thứ đá hoa cương Quảng Nam, do những người thợ đá trứ danh Đà Nẵng tạo tác. Có ngay một Mạnh thường quân xin giấu tên cung tiến. Gian nan nhất sẽ là việc đóng kiện và vận chuyển bảo vật cồng kềnh nặng hàng mấy tạ này để đến xứ sở Ba Tư mà không có thảm bay thần kỳ. Sáu tháng sau, vào ngày 1 tháng 11 năm 2018, cùng giáo sư Nguyễn Đăng Hưng còn có thêm mười chín con dân Việt Nam nữa, tám nữ, mười một nam, thuộc đủ thành phần, lứa tuổi, xuất phát từ sân bay Tân Sơn Nhất, quá giang qua Hà Nội, sang Istanbul. Trong đoàn có một nhà sử học, đúng hơn là nhà khảo cổ học: tiến sỹ Nguyễn Thị Hậu, hiện là phó tổng biên tập tạp chí Xưa và Nay lừng danh. Có lẽ công việc khảo cổ ở xứ sở Ba Tư, nếu có liên quan đến việc xác định xương cốt của người quá cố cách đây hơn ba trăm năm, sẽ không xảy ra. Nhưng rất cần những chứng cứ, những dấu mốc liên quan đến quá khứ mà chỉ có lịch sử mới đủ khả năng minh định. Có hai nhà nhiếp ảnh và quay phim quan trọng được mời đi trong đoàn. Nhà nhiếp ảnh Việt Kiều Nguyễn Văn Tâm và nhà nhiếp ảnh kiêm quay phim trẻ Huỳnh Văn Truyền. Vợ chồng anh Tâm người Sài Gòn, theo đạo gốc. Khi đã thân quen rồi, anh mới hé lộ một khoảng đời khó quên, ấy là thời kỳ trước năm 1975, anh từng là lính kỹ thuật trong hải quân Việt Nam Cộng Hòa. Chính anh đã tham gia cùng với các sĩ quan kỹ thuật trong hạm đội hải quân gồm các tuần dương hạm Lý Thường Kiệt, hộ tống hạm Nhật Tảo, khu trục hạm Trần Khánh Dư, tuần dương hạm Trần Bình Trọng… trong trận bảo vệ Hoàng Sa từ ngày 17 đến ngày 19 tháng 1 năm 1974. Vì là lính am hiểu kỹ thuật, sau năm 1975 anh được trọng dụng, tiếp tục phục vụ cho đến khi nghỉ hưu. Niềm đam mê nhiếp ảnh đã cho anh đi khắp các nẻo đường đất nước. Chính anh, và có lần cả chị Thu vợ anh, đã chín lần đi phượt lên đỉnh Phanxipan để săn mây. Anh bảo, có lần gần lên đến nóc nhà nước Việt thì bị mưa tuyết, thức ăn mang theo gần cạn, cả đoàn tưởng không thể trở về… Trước chuyến đi này, vợ chồng anh Tâm đã tìm đến nhà thờ Măng Lăng ở Phú Yên, xin với cha xứ cho xem báu vật "Phép giảng tám ngày" rồi nài nỉ xin được photo lại, đóng thành quyển mang sang Iran để trình trước mộ cha Alexandre de Rhodes và xin mọi thành viên trong đoàn ký ngay tại mộ để làm kỷ niệm chuyến đi để đời. Nhà nhiếp ảnh trẻ Huỳnh Văn Truyền là một bí ẩn, mà sau này mọi người mới phát hiện ra và thốt lên Eureka ! Truyền vốn là một nhà kinh doanh . Anh từng thành lập một doanh nghiệp, lương tháng vài bốn chục triệu. Nhưng quá say mê nghệ thuật thứ bẩy, anh bỏ nghề, mua máy quay, máy ảnh, để thỏa lòng đam mê. Tại Hội nghị Apec 2017 tại Đà Nẵng, anh là một tay máy được đặc cách mời vào bộ phận truyền thông, và đã ghi nhiều dấu ấn với những thước phim, những khuôn hình đầy ấn tượng. Mùa băng tuyết nào ở Mẫu Sơn, ở Sa Pa, anh đều vác máy lăn lộn trong giá rét để săn ảnh hàng tuần. Trước khi sang Iran anh đã kịp gửi những bức ảnh tâm đắc nhất trong năm tham dự cuộc triển lãm ảnh Quốc gia năm 2018 tại Hà Nội. Và, anh không thể ngờ, bộ ảnh Hạ Long của anh, với những góc nhìn mới lạ, với bố cục độc đáo được chiếu rọi bởi thứ ánh sáng thần tiên của biển trời Đông Bắc, ngay trong thời gian Truyền ở xứ sở Ba Tư đã đoạt huy chương vàng, khảng định tay máy của một tài năng trẻ. Có hai hành khách trong đoàn lên từ ga Nội Bài. Đó là người đẹp Nguyễn Thu Hà thuộc Trung tâm Bưu điện Hà Nội và nhiếp ảnh gia Nguyễn Đình Toán. Trong giới văn chương, báo chí hầu như rất ít người không biết đến Nguyễn Đình Toán, một tay máy thượng thặng, tất nhiên, nhưng còn là một nghệ sỹ thứ thiệt say mê nghệ thuật nhiếp ảnh đến tận cùng, một ham mê định mệnh, phi lợi nhuận. Ngay từ năm 1965, khi còn làm pháo thủ số 2, số 3 pháo 100 ly của trung đoàn 261 phòng không Hà Nội, từng đặt bệ pháo bên hồ Trúc Bạch để săn máy bay Mỹ, chàng tân binh Nguyễn Đình Toán đã mơ ước có được một chiếc máy ảnh như phóng viên quân đội Đoàn Công Tính đang nổi như cồn ngày đó. Ông yêu khẩu pháo đã gắn bó phần đời trai trẻ của mình, tới mức, ngày Bảo tàng Phòng không Không quân được thành lập, đến thăm, nhìn thấy khẩu 100 ly, ký hiệu viết bằng chữ Nga MBI (N ngược) 1263 M2, ông nhận ra ngay. Hệt như nó là đứa con, người bạn thân thiết máu thịt của đời mình. Những vết bom bi trên thân pháo kia thì đúng rồi, nhưng còn những vết xì kia, vết rách ở lốp kia thì không phải, đó là những vết tôn tạo. Trong nghệ thuật nhiếp ảnh, mà khoảng khắc thời gian, giới hạn không gian là tiêu chí sự thật quan trọng ngang với bố cục, góc nhìn của nhà nghệ sỹ, thì điều sắp đặt kia là sự phản nghệ thuật... Không có bức ảnh nào của Nguyễn Đình Toán chụp con tuấn mã 100 ly của ông ngày ấy, nhưng ông đã chụp nó bằng trái tim, tâm hồn. Năm 1993 Nguyễn Đình Toán xuất ngũ với quân hàm đại úy. Và từ đó ông là tay máy chuyên nghiệp không biên chế của một cơ quan nào. Cầm máy không lương. Nhuận ảnh không đủ mua phim Kodak, phim Orvo, càng không đủ tiền để in tráng. Nhưng không có một sự kiện văn hóa văn nghệ nào vắng mặt ông. Không có một gương mặt ấn tượng của văn nghệ sỹ nào của Hà Nội (và cả nước) không được ông ghi lại. Càng những tài năng bị khuất lấp, những số phận chông chênh, chìm nổi càng được ông nâng niu từng khuôn hình. Trần Dần, Hoàng Cầm, Lê Đạt, Văn Cao, Phạm Duy, Trịnh Công Sơn, Bùi Xuân Phái, Nguyễn Hữu Đang, Phùng Quán, Bùi Ngọc Tấn, Nguyên Ngọc… đã trở thành đặc sản của nhiếp ảnh gia Nguyễn Đình Toán. | ||||||||
Khắc phục bệnh dối trá, đạo đức giả, nói không đi đôi với làm Posted: 13 Jan 2019 03:45 PM PST
Pháp luật phải bảo đảm cho những điều đó được thực thi. Thiếu những thứ đó, tất cả chỉ là chém gió, dối trá, đạo đức giả, nói không đi đôi với làm." Thủ tướng Chính phủ đã trả lời chất vấn của Đại biểu Quốc hội Nguyễn Quốc Hưng (Đoàn Đại biểu Quốc hội thành phố Hà Nội) về giải pháp đột phá để xây dựng con người Việt Nam trong giai đoạn hiện nay. Thủ tướng Chính phủ cho biết, Nghị quyết Đại hội Đảng lần thứ XII đã khẳng định vấn đề phát triển con người toàn diện là một trong những nhiệm vụ tổng quát của giai đoạn 2016 - 2020. Đây là nhiệm vụ đòi hỏi sự vào cuộc của các cấp, các ngành, của cả hệ thống chính trị và phải được tiến hành thường xuyên, liên tục với nhiều giải pháp đồng bộ, toàn diện, triệt để. Trong đó, cần chấn chỉnh đạo đức xã hội, củng cố niềm tin vào chế độ. Cụ thể, khắc phục bệnh dối trá, đạo đức giả, nói không đi đôi với làm. Từ các cấp lãnh đạo, quan chức phải làm gương về đạo đức, tư cách, phẩm chất đến các tầng lớp xã hội phải khắc phục bệnh thành tích, giả dối, sống hai mặt, củng cố niềm tin vào những mặt tốt đẹp của chế độ xã hội chủ nghĩa; mọi người đều phải sống và làm việc theo Hiến pháp và pháp luật. Đẩy mạnh công tác thanh tra, kiểm tra, xử lý nghiêm các sai phạm. Bên cạnh đó, tăng cường vai trò, trách nhiệm của ngành giáo dục, trường học trong hoạt động giáo dục đạo đức, lối sống văn hóa. Ngành giáo dục cần đổi mới phương pháp, nội dung hoạt động giáo dục đạo đức, lối sống văn hóa, kỹ năng sống theo tinh thần Nghị quyết số 29-NQ/TW ngày 04 tháng 11 năm 2013 của Ban Chấp hành Trung ương Đảng (khóa XI) "về đổi mới căn bản, toàn diện giáo dục và đào tạo, đáp ứng yêu cầu công nghiệp hóa, hiện đại hóa trong điều kiện kinh tế thị trường định hướng xã hội chủ nghĩa và hội nhập quốc tế". Đồng thời, để nâng cao trách nhiệm của báo chí, thông tin truyền thông trong đấu tranh phòng và chống suy thoái đạo đức, lối sống, báo chí cần định hướng, tạo làn sóng mạnh mẽ trên các phương tiện truyền thông về việc chống suy thoái đạo đức, lối sống; đi đầu trong biểu dương nhân tố tích cực, điển hình tiên tiến, gương người tốt, việc tốt; phát hiện tiêu cực, tham nhũng, lãng phí, quan liêu, tệ nạn xã hội. Thực hiện tốt công tác giải quyết việc làm, cải thiện, nâng cao đời sống nhân dân, hướng tới mục tiêu việc làm bền vững, đảm bảo an sinh xã hội cho người lao động; có chính sách thu hút nhân tài; tuyển dụng, đánh giá, đãi ngộ, bổ nhiệm theo năng lực và phẩm chất cá nhân. Đề cao vai trò giáo dục, cảm hóa của văn học nghệ thuật, hướng con người tới chân, thiện, mỹ. Phấn đấu có những bộ phim, tác phẩm, vở diễn, chương trình nghệ thuật chất lượng cao, góp phần bồi bổ tâm hồn, xây dựng nhân cách, giáo dục đạo đức. Phát huy tài năng, tâm huyết, trách nhiệm, ý thức công dân của đội ngũ văn nghệ sỹ. Nâng cao chất lượng, hiệu quả của các thiết chế văn hóa - thể thao, các sinh hoạt văn nghệ, hoạt động cộng đồng, phong trào văn hóa góp phần nâng cao đời sống tinh thần và thể chất của nhân dân. Lấy môi trường văn hóa lành mạnh, đời sống văn hóa phong phú đẩy lùi nguy cơ con người sa vào các tệ nạn xã hội hay tha hóa về đạo đức, lối sống. Tiếp tục thí điểm thực hiện "Bộ tiêu chí ứng xử trong gia đình". Xây dựng và ban hành các bộ tiêu chí đạo đức, quy tắc ứng xử phù hợp với từng lĩnh vực như: du lịch, đào tạo, văn hóa công sở, văn hóa doanh nghiệp... Kiên quyết chấn chỉnh, xử lý các vi phạm đạo đức trong lĩnh vực văn hoá, nhất là các sai phạm trong hoạt động nghệ thuật biểu diễn, bản quyền tác giả, mỹ thuật, nhiếp ảnh, điện ảnh, tổ chức lễ hội, du lịch, thể dục thể thao, nhất là những hành vi bạo lực, phản cảm, ứng xử thiếu văn hóa. Siết chặt quản lý các sản phẩm, dịch vụ văn hóa độc hại. Xuân Hải https://laodong.vn/thoi-su/khac-phuc-benh-doi-tra-dao-duc-gia-noi-khong-di-doi-voi-lam-650489.ldo?fbclid=IwAR3fw1nGoxXD2h3InzeY92XSdPxMiUqx_J4UIAn0gi20aArP2AYPvjPfI0g | ||||||||
Quyền được dốt và quyền được yếu kém Posted: 13 Jan 2019 02:34 PM PST Trương Quang Đệ Tôi thật sự xúc động khi đọc bài "Đừng làm học sinh giỏi ở Việt Nam" của bạn trẻ Hoàng Huy được nhiều người chia sẻ trên mạng. Tôi cảm thấy đó là một bản tuyên ngôn thống thiết về quyền con người trong lĩnh vực giáo dục, quyền của các em học sinh muốn thoát khỏi vòng kim cô của tiêu chuẩn học sinh giỏi, nói nôm na là "quyền được dốt". Tôi vô cùng lạc quan trước viễn cảnh giới trẻ có suy nghĩ độc lập, biết từ chối những điều không hay mà người lớn muốn áp đặt cho họ. Họ từ chối làm học sinh giỏi vì, theo Hoàng Huy: Một: Tốn rất nhiều thời gian cho việc học. Học mọi nơi, mọi lúc: ở lớp, ở nhà, học thêm, học luyện thi.... Đến nỗi không còn thời gian dành cho vui chơi giải trí, rèn luyện thân thể, hòa mình vào môi trường thiên nhiên. Thử hỏi khi ra đời với một thân thể yếu đuối, tâm hồn bạc nhược nghèo nàn thì có thẻ làm gì hữu ích? Hai: Đã là học sinh giỏi thì phải giỏi toàn diện, nghĩa là phải giỏi cho tất cả các môn học. Điều đó giết chết ước mơ cá nhân, ngăn chặn việc phát huy năng khiếu. Trước câu hỏi: "Em thích làm gì?", câu trả lời của đa số học sinh giỏi là: "Em không biết". Ngán ngẫm thay! Ba: Tiếp nhận một khối lượng kiến thức đồ sộ mà phần lớn không tỏ ra thiết thực gì cho nghề nghiệp tương lai. Nếu nghề sau này của bạn là diễn viên điện ảnh thì liệu các công thức vi phân, tích phân, bảng Mendéléev mà bạn ra sức nhớ thuộc lòng sẽ giúp bạn được gì? Nói thêm: Đấy là chưa kẻ biết bao lý thuyết mông lung, quá đát dầu bạn thấy rõ là vô ích nhưng phải tốn công học thuộc từng câu chữ. Ngược lại những kiến thức giúp bạn quản lý tốt thời gian, suy xét nhanh chóng sự vật như đường cong phân bố Gauss, biểu đồ Perati, tỉ lệ cân bằng sinh thái động vật...thì không thấy bóng dáng trong các bài giảng (Hết nói thêm). Hơn nữa, tư duy của ngành giáo dục hiện nay quá lỗi thời trước thềm công nghệ 4.0. Thực vậy, tri thức nhân loại tích lũy từ thời cổ đến nay rất nhiều, cách học kiểu nhồi nnhét không còn thích hợp nữa. Cách học hợp lý là học cách nhận biết, phân tích, tổng hợp sự kiện chứ không học để nhớ hết các sự kiện. Các phần mềm, Google, các tự điển trực tuyến sẽ giúp mọi người tiếp cận hầu hết tri thức kim cổ, từ ngôn ngữ của một bộ lạc xa xưa đến kiểu dáng xe Toyota mới nhất. Rõ ràng hình ảnh hhọc sinh giỏi hiện nay là một kẻ ra sức kéo cày trong khi nhà anh có đủ trâu bò, thậm chí cả máy cày, máy léo. Bạn biết tiết kiệm điện, nước, tài nguyên nhưng bạn không biết tiết kiệm não! Bốn: Học sinh giỏi chỉ biết suy nghĩ theo hình mẫu, theo những thứ người khác cung cấp, không cần xem xét những điều đó đúng hay sai. Không thể có chuyện phản biện, tranh luận, đặt ngược vấn đề, không có suy nghĩ độc lập. Bạn cảm thấy một bài thơ nào đó của một nhà thơ danh tiếng không hay, một nhân vật nào đó của một nhà văn danh tiếng không ổn nhưng bạn phải im lặng và phát biểu đúng như sách giáo khoa. Cái tiêu chuẩn mỗi lớp phải đạt 90% giỏi, 10% khá luôn nhắc nhở bạn không được thoát khỏi những gì qui định sẵn. Năm: Cuối cùng, theo cách hiểu của các bậc phụ huynh, học giỏi là phải đứng đầu sổ, hay ít nhất là thuộc vào top 2 hoặc top 3 của lớp. Những ai cố sức lọt vào các top đó thường xa dần bạn bè và cuối cùng thui thủi một mình với chiếc diện thoại cầm tay hay máy vi tính. Trên đây là 5 điều gây tai họa cho những ai học giỏi, theo quan niệm của bạn Hoàng Huy. Bạn ấy còn nói thêm rằng các bậc phụ huynh nước ta thường nhầm lẫn "học giỏi" với "học tốt". Học giỏi là tiếp nhận một khối lượng kiến thức lớn để không biết làm gì. Trong lúc đó học tốt là vận dụng được một cách thông minh những gì học được vào đời sống. Người học giỏi giống như cây cảnh được trồng trong chậu để người ta ngắm. Vì vậy Hoàng Huy kêu gọi các bạn trẻ nên đòi "quyền được dốt" để được trồng ra ngoài vườn, sống với thiện nhiên, được hít thở không khí tự do và cống hiến cho đời hoa tươi quả ngọt. Nhân chuyện giói học sinh đòi "quyền được dốt" tôi thấy các thầy cô cũng nên đòi "quyền được yếu kém". Bởi lẽ, nếu muốn là "tiên tiến xuất sắc" thì phải: Một: Gian dối trong việc báo cáo thành tích, bất chấp thực trạng học tập của các em cao thhấp ra sao, tỉ lệ học sinh khá giỏi phải như kế hoạch đề ra. Hai: Suốt đời phải suy nghĩ và phát biểu như sách giáo khoa, dầu sự thật không phải như vậy. Ba: Phải nể nang hết mọi người, phục tùng các cấp lãnh đạo, sẵn sàng thi hành những việc do chính quyền địa phương yêu cầu. Bốn: Dầu lương tiền ít ỏi nhưng tốn nhiều sức lực, tiền của để tham gia tốt các cuộc thi được tổ chức thường xuyên như thi tay nghề, thi dạy giỏi, thi nấu ăn, thi áo dài... Sơ qua vài nhận xét như vậy để thấy làm giáo viên ở nước ta khốn khổ như thế nào. Cái cách quản lý khắc nghiệt do bệnh thành tích tạo nên dễ làm nẩy sinh cái ác. Các vụ việc gần đây nói rõ điều đó. Theo nhiều nguồn tin đáng tin cậy, ở nhà trường vừa xẩy ra 231 cái tát, một cọng rác rơi vào lớp, một câu nói vu vơ của học sinh đều được đội học sinh Sao Đỏ ghi nhận và báo cáo. Mô hình đó gợi lại hình ảnh của xã hội trong tiểu thuyết "1984" của G. Orwell, khi Big Brother đặt camera khắp nơi để kiểm soát hành vi mọi người dân. Có một tia sáng, tuy còn yếu ớt và muộn màng, lóe ra ở cuối đường hầm. Gần đây Bộ trưởng GD-ĐT nói rằng việc lưu ban lên lớp không nằm trong tiêu chuẩn thi đua nữa. Nếu Ông Bộ trưởng đi xa hơn một chút thì đỡ khổ cho biết bao người! Nguồn: http://vanhoanghean.com.vn/chuyen-muc-goc-nhin-van-hoa/dien-dan/quyen-duoc-dot-va-quyen-duoc-yeu-kem | ||||||||
Việc ghi hình cán bộ tiếp dân phải “xin phép” là vi hiến và trái luật? Posted: 13 Jan 2019 02:24 PM PST Theo TS Lê Hồng Sơn- nguyên Cục trưởng Cục Kiểm tra văn bản quy phạm pháp luật (Bộ Tư pháp), Chủ tịch UBND TP Hà Nội Nguyễn Đức Chung không được quyền quyết định vấn đề "ghi âm, ghi hình phải xin phép" mà điều này thuộc thẩm quyền của Quốc hội. "Tôi cho rằng văn bản hành chính cá biệt này được ban hành trái luật và vi hiến"- ông Sơn nói. Như Dân trí đã thông tin, ngày 3/1 vừa qua Chủ tịch UBND TP Hà Nội Nguyễn Đức Chung vừa ký Quyết định số 12/QĐ-UBND ban hành nội quy về việc tiếp công dân tại Trụ sở Tiếp công dân Thành phố. Đáng chú ý, trong nội quy kèm theo có quy định: "Không quay phim, chụp ảnh, ghi âm khi chưa có sự đồng ý của người tiếp công dân" khiến dư luận đặc biệt quan tâm và nảy sinh nhiều quan điểm trái chiều.
Văn bản hành chính cá biệt lại chứa quy phạm pháp luật Trao đổi với PV Dân trí chiều 9/1, TS Lê Hồng Sơn - nguyên Cục trưởng Cục Kiểm tra văn bản quy phạm pháp luật (Bộ Tư pháp) phân tích, bản chất của Quyết định số 12 là văn bản hành chính cá biệt theo quy định của Luật Tiếp công dân năm 2013 và Luật ban hành văn bản quy phạm pháp luật năm 2015. Theo đó, Luật ban hành văn bản quy phạm pháp luật năm 2015 không cho phép đưa quy phạm pháp luật vào văn bản hành chính cá biệt như Quyết định số 12 được Chủ tịch UBND TP Hà Nội ký duyệt. "Trong văn bản quy định không quay phim, chụp ảnh, ghi âm khi chưa có sự đồng ý, tức là người dân chỉ được quay phim, chụp ảnh khi được sự đồng ý của cán bộ tiếp dân. Vì vậy, đây là một loại quy phạm pháp luật xác định quyền của người dân có điều kiện. Người dân chỉ được thực hiện hành vi, thực hiện quyền quay phim, chụp ảnh, ghi âm của mình khi được sự đồng ý của cán bộ tiếp dân." - ông Sơn phân tích. Theo TS Lê Hồng Sơn, Chủ tịch UBND TP Hà Nội không được quyền quyết định vấn đề "ghi âm, ghi hình phải xin phép" mà điều này thuộc thẩm quyền của Quốc hội. "Nếu muốn, nội dung này phải do Quốc hội quyết định và quy định trong văn bản quy phạm pháp luật chứ không nằm trong nội quy kèm theo Quyết định số 12" - ông Sơn nói. Trước lý giải của UBND TP Hà Nội về việc quy định nêu trên được ban hành nhằm chống tình trạng một số người đi theo người nhà đến Trụ sở Tiếp công dân, dùng các thiết bị bí mật ghi âm, ghi hình rồi về cắt xén nội dung để phục vụ mục đích "không trong sáng", ông Sơn cho rằng đây là lập luận mang tính chất "suy diễn quá đà", bởi việc người dân ghi âm và việc người dân sử dụng nội dung đó làm gì là 2 việc hoàn toàn khác nhau. "Đây là cơ quan công quyền được tổ chức, thành lập để tiếp người dân đến kiến nghị phản ánh, khiếu nại, tố cáo. Anh đang thi hành công vụ nên không có quyền cấm người dân ghi âm, chụp hình hay quay phim được. Tính khách quan, tự nhiên của việc ghi âm, ghi hình sẽ mất đi khi cán bộ tiếp dân chủ động đồng ý" - ông Sơn cho hay.
Tương tự vụ "cấm người dân ghi hình CSGT" Trường hợp này khiến ông Lê Hồng Sơn liên tưởng đến cấm ghi âm, ghi hình lực lượng CSGT khi làm nhiệm vụ. Việc người dân cần quay, ghi lại trước hết là do họ muốn ghi lại, lưu lại hình ảnh, thông tin, hoặc có khi như một chứng cứ để giải quyết công việc tiếp theo của họ. Cũng có khi người dân muốn ghi lại để phản ánh thông tin, hình ảnh về việc cán bộ tiếp dân vi phạm, hoặc ứng xử không chuẩn mực, cũng là lúc quyền của người dân bị xâm phạm nên ông Sơn nhận định, quy định buộc phải xin phép trước mới được ghi âm, ghi hình đưa ra không phù hợp. "Hồi đó, chúng tôi đã nêu ý kiến rằng nếu CSGT thi hành nhiệm vụ đúng, có những hình ảnh đẹp, những tấm gương tốt thì người dân ghi lại để phản ánh, ca ngợi thì tại sao phải e ngại để rồi cấm đoán? Trong vụ việc này, tôi thấy cách giải thích của một số cán bộ mấy ngày gần đây chưa thực sự phù hợp và cũng đánh giá thấp vai trò, tính tích cực, thiện chí của người dân khi quay phim, chụp hình" - ông Sơn nêu quan điểm. Bên cạnh đó, theo nguyên Cục trưởng Cục Kiểm tra văn bản quy phạm pháp luật, văn bản này còn nhiều điểm sai sót về tính chất, thể thức và nội dung của các quy định. Tại phần quy định chung nghiêm cấm công dân mang vũ khí, hung khí…, đã được quy định tại điều 6, Luật Tiếp công dân năm 2013. Vì vậy, khi UBNDTP Hà Nội muốn cụ thể hóa các quy định tại Điều 6 cần viện dẫn điều luật và đưa ra các biện pháp bảo đảm, xử lý sẽ làm cho văn bản không bị "trùng mà vẫn thiếu". "Tôi cho rằng văn bản hành chính cá biệt này được ban hành trái luật và vi hiến. Bộ Tư pháp, Cục Kiểm tra văn bản quy phạm pháp luận cần phải tổ chức kiểm tra, xem xét tính hợp hiến, hợp pháp và lên tiếng ngay về nội dung của Quyết định số 12. Không nên để công luận xôn xao, hoang mang dễ làm mất niềm tin của người dân" - ông Sơn nêu quan điểm. Nguyễn Trường https://dantri.com.vn/xa-hoi/viec-ghi-hinh-can-bo-tiep-dan-phai-xin-phep-la-vi-hien-va-trai-luat-20190110080528934.htm | ||||||||
Thơ Đoàn Thuận: Phi pháp phi nhân. Posted: 13 Jan 2019 02:09 PM PST 1. "Tứ ca địa tặc:" Hải, Đua, Cang, Quân ngạo nghễ phi pháp cướp đất nhà dân. Thủ Thiêm đâu ngừng. cướp tiếp Lộc Hưng. nhà tan vườn nát. bất an chưa từng. 2. La Thăng bí thư đang trong ngục tù đã từng chỉ đạo đập chùa Liên Trì. Bí thư Thiện Nhân thay quyền La Thăng cho phá xóm đạo ngạo nghễ phi nhân. 3. Phi pháp phi nhân thường hằng nhân quả. Thủ Thiêm,1/2019 Đoàn Thuận | ||||||||
Posted: 12 Jan 2019 10:30 AM PST Thư giãn Cuối Tuần – cười (Thiện Tùng sáng tác và sưu tầm)
1/ Trôi ngược Vợ Tuấn ra cầu sông giặt đồ, trợt chân rớt xuống sông. Bà hàng xóm thấy hốt hoảng la lên. Tuấn chạy ra nhảy ùm xuống sông mò về hướng ngược nước. Một ai đó trên bờ nói to: - Mầy khùng sao! Vợ mầy rớt xuống sông phải trôi xuôi theo nước, sao mầy lại mò về hướng ngược nước!? - Không đâu! Hàng ngày ai nói gì vợ tôi cũng cãi ngược lại, rớt xuống sông đoán chắc là nó trôi về hướng ngược nước?. 2/ Nói tắt cho mau Gã ta đang sạ lúa. Em vợ đến gọi: - Anh Hai ơi! Anh về nhanh đi, chị Hai sanh. Gã đi trước, em vợ đi sau. Một ai đó từ xa gọi hỏi: - Anh Hai đó hả? Đi với ai vậy? - Là tôi, đi với vợ! – gã đáp. - Sao anh nói kỳ vậy? – em vợ trách. - Gấp, nói tắt cho mau – gã nói. - Nói tắt kiểu ấy tét mép bây giờ. Đi mau đi! – em vợ nói và hối thúc. 3/ Ốm mập gì cũng đi làm tất Đại đội trưởng (người miến Nam) ra lịnh toàn đại đội hôm nay xây dựng doanh trại. Trung đội trưởng (người miền Bắc) đứng nghiêm nói: - Báo cáo Đại trưởng, trung đội em có một người ốm, xin miễn cho người ấy? - Ốm mập gì cũng làm, chỉ trừ bịnh. - Thưa Đại trưởng, ốm đồng nghĩa với bịnh ạ! - Sao không gọi "ốm viện" mà gọi "bịnh viện"? – Đại trưởng nói vui rồi xúm nhau cười. 4/ Voọc đực hả? Trong chiến khu, B.52 rải thảm, sức ép của bom làm thủng màn nhỉ 1 chiến sĩ. Anh nầy bị điếc nặng cho về tuyến sau làm Hậu cần. Ai cũng thương anh và đặt cho anh biệt danh Tư Điếc. Một hôm, anh Hậu rủ Điếc cùng đi săn thú rừng. Hậu đi trước Điếc đi sau. Khi thấy Hậu dừng lại, hạ thấp người chăm chú nhìn về phía trước, Điếc hỏi to: - Thỏ hả? Bầy Thỏ hoảng chạy mất. Bực quá, Hậu bảo Điếc đi lùi xa về phía sau. Lát sau, khi Hậu ngước mặt, rà súng hướng ngọn cây, Điếc từ xa gọi rất to: - Voọc hả? Đàn Voọc hoảng hốt ché lên, buông tay rớt xuống, chạy sâu vào rừng. Giận quá, Hậu xây về hướng Điếc kéo trật quần xuống đưa "của qúi". Tưởng Hậu ra dấu hiệu, Điếc lớn tiếng hỏi: - Voọc đực hả ? Thế là cuộc đi săn bất thành, đành về ăn rau luộc. 5/ Tiếp thu Chủ sai người làm công tên Thà đi chợ mua rượu, trà, bánh. Thà ra chợ mua được món nào đem về món ấy rồi trở lại mua món khác. Suốt buổi, anh ta mới mua xong ba món vừa kể. Chủ bực mình nói: - Mầy không biết làm việc! Phải mua xong 3 món đem về một thể cho đỡ mất thì giờ biết chưa?! Lần khác, chủ gọi Thà vào nói: - Ông không khỏe, đây là toa thuốc bác sĩ vừa kê, con ra tiệm thuốc Tây mua về cho ông. Sau khi mua thuốc xong, Thà ghé rước Thầy tụng và đội Mai táng cùng về. Khi thấy Thầy tụng và đội Mai táng, ông chủ hỏi Thà: - Gọi những người nầy đến đây để làm gì? Thà giải thích ngay: - Con làm thế để cho đỡ mất thời giờ: Nếu ông uống thuốc mà không hết bịnh thì có ngay Thầy tụng. Tung xong, có đội Mai táng đưa ông về nơi an nghĩ cuối cùng. Di…ẹp! Cút hết… đi !!! – ông chủ tức giận hét trong mệt mõi. 6/ Chọn vợ Cùng đi trên đường, Hào hỏi Kiệt: - Đã 30 tuổi rồi sao anh không cưới vợ? - Tôi định cưới lâu rồi, nhưng tìm mãi chẳng có cô nào không hiểu pháp luật. - Sao lại chọn người không hiểu pháp luật? - Hiểu pháp luật, khi ly dị nó kiện, mình phải chia tài sản cho nó? Tiếc lắm!. | ||||||||
Cuối tuần: Nên cười hay khóc ? Posted: 12 Jan 2019 09:11 AM PST | ||||||||
Posted: 12 Jan 2019 09:00 AM PST Trong hai ngày 4 và 8-1, chính quyền quận Tân Bình thực hiện chiến dịch triệt hạ nhà cửa của 112 hộ dân ở khu vườn rau Lộc Hưng, được cho là xây dựng "trái phép". Việc cưỡng chế nhà cửa được tiến hành gấp rút, đẩy hàng trăm người dân vào cảnh "vong gia thất thổ" trong khi chỉ còn hơn ba tuần là đến tết cổ truyền của dân tộc, gây một chấn động lớn trong dư luận. Đó là một hành động vô cảm – hơn nữa, tàn nhẫn. Bao nhiêu người không có tết? Bao nhiêu học sinh không thể đến trường? Ngay cả khi giả định chính quyền có đầy đủ căn cứ pháp lý để tiến hành cưỡng chế, thì đó vẫn là một sự thất bại lớn trong công luận, làm xấu thêm hình ảnh của chính quyền luôn luôn nhấn mạnh "của dân, do dân và vì dân". Cần nhấn mạnh một biện pháp quyết liệt như thế, gây phẫn nộ như thế, thiếu nhạy cảm chính trị như thế, khi chính quyền Tân Bình báo cáo xin chủ trương, lại được Thành phố dễ dàng chấp thuận. Trong bối cảnh câu chuyện dân oan Thủ Thiêm vẫn còn nóng hổi, việc giải tỏa khu vườn rau Lộc Hưng bồi thêm nỗi đau của người dân thành phố Hồ Chí Minh, gia tăng sự bất an trong lòng họ. Bài học Thủ Thiêm rõ ràng vẫn chưa được nhận thức đầy đủ và chính quyền vẫn hành xử theo kiểu cũ, cậy sức mạnh chứ không đếm xỉa đến việc thu phục lòng người. Bí thư Thành ủy Nguyễn Thiện Nhân và Chủ tịch Ủy ban Nhân dân TP Nguyễn Thành Phong đích thân gặp người dân Thủ Thiêm vì việc làm sai trái của những người tiền nhiệm. Nay vụ khu vườn rau Lộc Hưng xảy ra ngay trong lúc các ông đảm nhiệm cương vị người lãnh đạo cao nhất của thành phố, là trách nhiệm của chính các ông. Chúng tôi kêu gọi Thành ủy và Ủy ban Nhân dân TP nên công khai đối thoại với người dân Lộc Hưng càng sớm càng tốt và có ngay những hành động có hiệu quả để giúp người dân vượt qua phần nào khó khăn trước mắt. T/M CÂU LẠC BỘ LÊ HIẾU ĐẰNG Chủ nhiệm CLB: Lê Thân | ||||||||
VỀ VỤ CƯỠNG CHẾ Ở VƯỜN RAU LỘC HƯNG Posted: 12 Jan 2019 09:00 AM PST Cưỡng chế 112 căn nhà của dân ngay tại một thành phố lớn nhất nước là chuyện to đùng. Nhưng đáng buồn là đọc thông tin trên báo chí chính thống người ta chỉ thấy cùng một giọng, thậm chí có nhiều câu giống nhau. Tôi chưa nói báo đăng đúng hay sai, nhưng một vụ to như vậy, làm báo có nghiệp vụ phải tự mình tiếp cận sự thật. Nó ngay ở Sài Gòn chứ có xa xăm gì đâu. Việc đưa tin một chiều của báo chí chính thống chỉ có hại chứ chẳng có lợi gì cho chế độ, vì nó "kích ngòi" cho báo chí tiếng Việt ở nước ngoài và mạng xã hội đàm luận, sự đàm luận có nhiều mục đích khác nhau. Chớ có đem "thế lực thù địch", đem "bọn phản động" lợi dụng chống phá chính quyền ra hù dọa để biến sự kiện này thành "nhạy cảm". Chẳng có "thế lực thù địch" nào, chẳng có "bọn phản động" nào có thể lợi dụng chống phá chính quyền nếu như hành vi của chính quyền là minh bạch chỉ vì lợi ích của nhân dân. Còn việc bịa đặt để chống phá thì chỉ có thể đáp trả lại bằng lẽ phải và thông tin trung thực. Tôi không có điều kiện đi điều tra sự việc, chỉ căn cứ vào thông tin mà báo chí chính thống đồng loạt nêu và một số thông tin của các nhà báo mà tôi tin cậy đưa trên facebook, xin có vài lời về vụ này như sau : Thứ nhất, lấn chiếm đất công để xây nhà đương nhiên là sai, là trái phép, tôi không ủng hộ. Vấn đề là, đất công thì phải có cơ quan quản lý, ngay cả trong rừng cũng có kiểm lâm, ngoài biển cũng có kiểm ngư có cảnh sát biển. Mấy ha đất vườn rau này sự thực thì không có người quản lý, vì nếu có quản lý thì dân đến xây nhà, không phải xây một cái nhà mà xây tới một trăm mấy chục cái, sao chính quyền không biết ? Nếu biết, sao để cho người ta xây ? Gọi là đất công mà không có ai quản lý, không phục vụ gì cho công ích, thì đó chỉ là đất hoang. Mà theo luật thì người dân sử dụng đất hoang, tại các khoảng thời gian được ghi trong Luật Đất đai, nếu không có tranh chấp thì được nhà nước công nhận quyền sử dụng và được cấp sổ đỏ. Thứ hai, theo trả lời của chính quyền mà báo chí nêu thì khu đất này trước đây thuộc chính quyền Sài Gòn (đương nhiên rồi), được cơ quan của chính quyền mới tiếp quản (cũng đương nhiên rồi), từ đó tới nay chính quyền mới chưa làm gì trên đất đó, mặc dù chính quyền nói là quy hoạch cho việc này sau đó đổi qua quy hoạch cho việc kia, cuối cùng là quy hoạch xây trường học, nhưng thực tế mấy chục năm nay chưa làm gì. Nhưng do có quy hoạch treo đó nên các gia đình ở đây không được cấp sổ đỏ. Tuy nhiên, người dân vẫn kê khai và nộp thuế cho chính quyền, chính quyền nhận nộp thuế nghĩa là gián tiếp thừa nhận quyền sử dụng. Theo tin trên báo chí thì có tới 90 hộ có đơn nói rằng họ đã ở đây từ năm 1955 tới nay, chuyện này có hay không cũng không thấy chính quyền trả lời và không thấy báo nào điều tra. Theo luật thì đất nông nghiệp không được xây nhà, nhưng nhà đã cất (không kiên cố) rất nhiều năm nhưng không bị ngăn cản, nghĩa là chính quyền gián tiếp chấp nhận cho dân cất nhà. Có người sẽ cãi, rằng ở đây có lập biên bản, vân vân, vấn đề là nếu thực sự nhà tư xây trên đất công thì chính quyền phải không để cho người ta làm trái phép, chứ cái biên bản thì ý nghĩa gì. Thứ ba, nếu chính quyền thu hồi đất để làm dự án (ở đây là xây trường học) thì sẽ có 2 tình huống : 1- Nếu dự án đó có trước khi dân làm nhà, thì trước hết phải cách chức tất cả những người có trách nhiệm quản lý liên quan đến khu đất đó, sau đó thực hiện giải tỏa đền bù theo luật. Tiền đền bù phải do những người có trách nhiệm bị cách chức đó chịu, không thể đem tiền thuế của dân để phục vụ cho sự tắc trách của họ. 2- Nếu các căn nhà đó có trước khi lập dự án thì chính quyền phải thương lượng với dân để thực hiện chính sách giải tỏa đền bù theo giá thị trường, vì dù chưa cấp sổ đỏ nhưng chính quyền đã gián tiếp thừa nhận quyền sử dụng đất của họ. Trong cả hai trường hợp, nếu người dân không chịu tự giải tỏa thì mới thực hiện cưỡng chế. Tôi là người kịch liệt phản đôi việc chính quyền thu hồi đất của dân để giao cho doanh nghiệp làm dự án kinh tế theo điều 62 Luật Đất đai, nhưng ở đây là dự án công cộng có thể chấp nhận nhà nước thu hồi được, nhưng việc thu hồi và đền bù nhất định không để cho người dân phải rơi vào điều kiện sinh sống xấu hơn trước. Dù như vậy thì việc cưỡng chế tại thời điểm sát Tết nguyên đán là bất nhân và phi chính trị. Cuối cùng, tôi chợt nhớ lời cựu Thủ tướng Võ Văn Kiệt. Ông nhiều lần nhắc các nhà báo chúng tôi phải bảo vệ người dân khỏi tình trạng oan sai trong vấn đề đất đai, thậm chí ông bảo phải giúp dân kiện chính quyền để lấy lại công bằng. Tôi có hỏi, nếu dân lấn chiếm đất công thì dân có sai không, ông nói, để cho dân lấn chiếm đất công là chính quyền sai chứ không phải dân sai. Nghiệm lại lời của ông tôi thấy hoàn toàn đúng. Cũng là chính quyền, tại sao dân xây cái chuồng gà cũng biết mà phạt trong khi xây cả trăm căn nhà lại không nghe không biết không thấy ? HOÀNG HẢI VÂN https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=2142117379180644&id=100001472083411 | ||||||||
GIẢI TỎA KHU VƯỜN RAU LÚC GIÁP TẾT - MỘT HÀNH VI CÔNG VỤ PHI ĐẠO LÝ Posted: 12 Jan 2019 09:00 AM PST
Tôi muốn đánh giá vụ Vườn Rau Lộc Hưng trong góc độ đạo đức công vụ. Tôi chưa quan tâm đến tính chất tranh chấp đất đai như thế nào nhưng ngay lập tức tôi khẳng định việc san phẳng một khu dân cư khi đã bước qua tháng Chạp dù với bất cứ lý do gì thì đều là một hành vi công vụ phi đạo lý và vô nhân. Với người Việt Nam thì những ngày cuối năm là thời khắc thiêng liêng của đoàn tụ, ai cũng mong một vài ngày có nơi chốn bình yên bên gia đình làng xóm, dù cho năm tới sẽ rất khó khăn. Đặc biệt là ngôi nhà nơi mà suốt cả năm hay nhiều năm trước hay cả thời thơ ấu người ta đã sống ở đó, lớn lên ở đó, buồn vui ở đó, thì không ai muốn rời xa nó trước khi bước vào đêm cuối cùng của năm. Tôi biết có người lâm nợ phải bán nhà nhưng xin được ở qua tết rồi giao nhà và người mua cũng thông cảm đồng ý. Đã là người Việt thì ai cũng như vậy. Những ngày gần tết thì người Việt lắng đọng hơn và đối xử với nhau tình người hơn, bao dung hơn. Vào hồi chiến tranh, ở những vùng giao tranh, chỉ huy 2 bên thường cùng nhau đình chiến để cho người dân cũng như binh sĩ có thể hưởng mấy ngày tết yên ổn rồi qua năm mới có làm sao cũng được. Nói chung là về mặt tâm linh hay tình cảm thì không có gì phải bàn cãi chỗ này. Vấn đề là trong vụ Vườn Rau, một hệ thống công vụ bao gồm những quy tắc và con người thiếu vắng nhân văn và lạnh lùng vô cảm tham gia vào công cuộc đẩy đuổi một cộng đồng dân cư một cách phi đạo lý. Tôi đã xem những clip trên mạng. Những chiếc máy ủi máy đào đất cào đổ sập những ngôi nhà trong một ngày tháng chạp với những gương mặt hoang mang thảng thốt, với những tiếng thét hãi hùng của người dân như dội về từ một nơi chốn chiến tranh xa xưa nào. Tôi đã xem những bức ảnh nhà cửa đổ ngổn ngang, có cả những xác chó nằm chết trong đống gạch, những cảnh tan hoang trong ngày gần tết. Chỉ không có lửa cháy ngùn ngụt trong đó mà thôi. Đất nước tôi đang trong thời bình mà sao lại có những ngày giáp tết như thế này? Hoang mang xao xác cả một khu dân cư xóm đạo hơn cả một thời ly loạn. Xin đừng nói với tôi rằng pháp luật cho phép các nhân viên công vụ làm điều ấy. Trong suốt một năm, nếu không giải tỏa khu vực ấy thì để qua tháng giêng năm rộng tháng dài cũng là điều có thể. Tôi đã đọc nhiều bài báo nói về vấn đề pháp lý và không thấy lý do gì thúc bách để hệ thống công vụ ấy phải tháo dỡ những ngôi nhà của người dân vào lúc tháng chạp, chỉ còn hai mấy ngày nữa là tết. Các nhân viên công lực, những cán bộ lãnh đạo vụ Vườn Rau, không có ai có trái tim nhân ái đủ để đề xuất dời ngày thi hành qua tháng giêng. Đó chính là vấn nạn lớn lao của hệ thống công quyền của chúng ta hiện nay chứ không phải là bản thân vụ việc này. | ||||||||
Thủ tướng Phúc không gạt bà con đâu Posted: 12 Jan 2019 09:00 AM PST Trung Nguyễn 12-1-2019 Dẫu đã viết nhiều về những phát biểu ngớ ngẩn và đạo đức giả của các quan chức cộng sản, tôi nghĩ vẫn cần phải viết tiếp để mọi người nhận thức rõ bản chất thật của cái đảng cầm quyền trên đất nước này. Tại sao như vậy? Tôi được biết vẫn có những thầy cô giáo giảng dạy đại học, khi nghe sinh viên nói đến tin tức gì đó không được báo chí chính thống đưa tin, liền quy kết sinh viên đó là "phản quốc". Trong giảng dạy, nghiên cứu thì các thầy cô giảng viên đại học đó vẫn chỉ dám lấy nguồn "chính thống" được công nhận như của Tổng cục Thống kê, báo chí nhà nước. Các thầy cô giáo đó vẫn tin rằng đảng Cộng sản là cái gì đó thiêng liêng, và các quan chức cộng sản đã phát biểu điều gì đó thì điều đó là sự thật, y như tên cái nhà xuất bản chính trị quốc gia của đảng Cộng sản mang tên "Sự Thật". Ông Phúc phủ nhận điều 4 Hiến pháp Trở lại vấn đề, ai ở Việt Nam những ngày này chắc cũng thấy những panô, khẩu hiệu quảng bá cho các đại hội Mặt trận Tổ quốc (MTTQ) Việt Nam các cấp. Tại hội nghị của Ủy ban trung ương MTTQ Việt Nam lần thứ 8 khóa VIII ngày 5/1/2019, Thủ tướng Nguyễn Xuân Phúc phát biểu chỉ đạo như sau:"Chúng ta có một đảng lãnh đạo, không có giám sát, phản biện sẽ thành một đảng không đi vào lòng dân, nên vai trò của Mặt trận Tổ quốc là rất quan trọng". Người dân có thể thấy ông Phúc đã sổ toẹt vào Hiến pháp do đảng Cộng sản ban hành khi thú nhận đảng Cộng sản không hề có được sự ủng hộ của nhân dân. Điều 4 Hiến pháp 2013 ghi nhận về đảng Cộng sản "hoành tráng" như thế này: "Đảng Cộng sản Việt Nam…[là] đại biểu trung thành lợi ích của giai cấp công nhân, nhân dân lao động và của cả dân tộc. Đảng Cộng sản Việt Nam gắn bó mật thiết với Nhân dân, phục vụ Nhân dân, chịu sự giám sát của Nhân dân, chịu trách nhiệm trước Nhân dân về những quyết định của mình…" Như thế, bản thân đảng Cộng sản đã tự nhận họ là "đại biểu trung thành" của cả dân tộc Việt Nam và những gì họ làm đều "phục vụ nhân dân". Vậy mà ông Phúc dám cả gan bảo rằng, nếu không có "giám sát, phản biện" thì họ sẽ "không đi vào lòng dân". Tức là qua lời ông Phúc, hoàn toàn không có chuyện đảng Cộng sản Việt Nam là đại diện cho dân tộc Việt Nam, và các hoạt động của đảng Cộng sản không có sự ủng hộ của người dân Việt Nam, không vì lợi ích của dân tộc Việt Nam. Điều 4 Hiến pháp chỉ ghi cho có, như một khẩu hiệu chính trị của đảng Cộng sản chứ hoàn toàn không có cơ chế nào để buộc đảng Cộng sản phải "vì nhân dân phục vụ" hết. Cơ chế "giám sát, phản biện" không giống ai của đảng Cộng sản Tiếp theo, người dân cũng thắc mắc tại sao đảng Cộng sản lại cần "giám sát, phản biện" để "đi vào lòng dân"? Theo từ điển, "giám sát" là "theo dõi và kiểm tra việc thực hiện những điều đã quy định". Còn "phản biện" "là hoạt động đưa ra những lập luận, lý lẽ, chứng cứ nhằm lý giải, chứng minh ngược lại một quan điểm, một vấn đề hay một hiện tượng… nào đó. Mục đích của phản biện là làm sáng tỏ vấn đề và nhằm hoàn thiện cho những lập luận, lý lẽ… đang được phản biện, hoặc chứng minh chúng là sai". Vậy thì MTTQ có thể nào dám "giám sát" hay "phản biện" chính phủ hay đảng Cộng sản hay không? Hoàn toàn không! Việc ông Phúc đến chỉ đạo tại hội nghị Trung ương MTTQ là một minh chứng cho điều đó. Làm sao một cơ quan hay các viên chức cấp dưới dám "giám sát, phản biện" cấp trên? Các đảng viên cộng sản trong Trung ương MTTQ liệu có dám "giám sát, phản biện"Bộ Chính trị của đảng Cộng sản? Chắc chắn là không. Nếu thật sự MTTQ là đại diện cho dân, vì dân, cũng như hàng loạt các cơ quan khác tự nhận như vậy như Hội đồng Nhân dân, Quốc hội… thì làm gì có cảnh dân oan kêu khóc hàng chục năm mà không được giải quyết, làm gì có chuyện cưỡng chế đất đai thảm khốc như ở Đồng Tâm, Văn Giang, Thủ Thiêm… và mới đây nhất là vườn rau Lộc Hưng. Dân tộc Việt Nam thật vô phúc khi có rất nhiều các cơ quan đều đại diện cho mình, vì lợi ích của mình! Nhân dân Việt Nam tha hồ đóng thuế để các cơ quan đó tiếp tục diễn tuồng "giám sát, phản biện" với nhau. Để dân "giám sát, phản biện" đảng cầm quyền Nếu thực sự giới lãnh đạo cộng sản cần "giám sát, phản biện"thì họ đã chọn một con đường bình thường như các nước trên thế giới đang làm, chứ không phải vẽ vời ra hàng loạt các cơ quan ăn hại tiền thuế của dân như hiện nay. Các công cụ để người dân "giám sát, phản biện" lại các chính sách của nhà cầm quyền chính là xã hội dân sự. Dân phải có quyền tự do lập hội và hội họp như điều 25 Hiến pháp của đảng Cộng sản quy định. Các hội do dân lập ra sẽ đấu tranh, bảo vệ quyền lợi của các thành viên của hội, ví dụ như nghiệp đoàn độc lập, để bảo vệ lợi ích của người lao động, là thành viên của nghiệp đoàn. Không cho dân tổ chức lại thì làm sao dân có sức mạnh? Ngoài xã hội dân sự thì người dân phải có quyền ra báo chí tư nhân để phản biện các chính sách của nhà cầm quyền. Nói cách khác, báo chí phải được tự do. Chỉ khi đó thì những oan ức, bất công, sai trái mới được người dân tố cáo mà không bị hạn chế. Khi đó thì những bất công xã hội mới từ từ được đẩy lùi. Không có chính quyền thực sự "của dân, do dân, vì dân" nào trên thế giới lại sợ hãi báo chí tự do cả. Chừng nào dân chưa có quyền tự do lập hội và tự do báo chí thì những khẩu hiệu của đảng Cộng sản trao quyền cho dân chỉ là bánh vẽ, như câu "dân biết, dân bàn, dân làm, dân kiểm tra". Ngay như mới đây, Chủ tịch thành phố Hà Nội, tướng công an Nguyễn Đức Chung, yêu cầu dân phải "xin phép" mới được quay phim, ghi hình cán bộ tiếp công dân. Tức là nhà cầm quyền đã tước đi cái quyền của dân được giám sát "công bộc của nhân dân", biến sự giám sát của ông chủ nhân dân với đầy tớ thành quan hệ "xin-cho". "Đầy tớ" cán bộ phải đồng ý thì "ông chủ" nhân dân mới được giám sát. Tam quyền phân lập Không chỉ có người dân được quyền "giám sát, phản biện" nhà cầm quyền mà ngay cả các nhánh quyền lực Nhà nước như hành pháp, lập pháp, tư pháp cũng phải được quyền "giám sát, phản biện" lẫn nhau. Trong đó quan trọng nhất là tư pháp, tòa án phải được độc lập. Dẫn chứng về việc này là ngay cả khi công dân kiện cơ quan hành chính, tòa triệu tập lãnh đạo các cơ quan đó nhưng hầu như lãnh đạo các cơ quan hành chính không đếm xỉa, không thèm có mặt. Nói một cách dân dã là hành pháp ở Việt Nam chẳng coi tòa án là "cái đinh" gì. Ngay như việc nhà cầm quyền đập phá nhà dân ở vườn rau Lộc Hưng trái trình tự pháp luật, nhà cầm quyền không thèm đưa ra bất cứ văn bản hay căn cứ pháp luật nào, dân cũng chẳng thể nào đi kiện với tòa án mà không có giấy tờ. Ấy vậy mà Hiến pháp 2013 của đảng Cộng sản vẫn ghi nhận "mọi người đều bình đẳng trước pháp luật". Thực chất ở chế độ cộng sản này làm gì có chuyện dân bình đẳng với quan chức. Có thể thấy rõ, biệt phủ, biệt thự của quan chức xây dựng trái pháp làm gì có cái nào bị cưỡng chế, đập phá? Đa nguyên đa đảng Và một điều cực kì quan trọng trong "giám sát, phản biện" đối với đảng cầm quyền chính là đảng đối lập. Điều này thì đảng Cộng sản còn gắt gao hơn mọi thứ trên đời. Lúc nào quan chức của đảng Cộng sản và công an cũng ra rả "không để hình thành các tổ chức chính trị đối lập". Chỉ có đảng đối lập mới có thể tranh luận sòng phẳng với đảng cầm quyền về các chính sách cho quốc gia trên diễn đàn Quốc hội. Và chỉ có đảng đối lập mới có thể buộc đảng cầm quyền phải trả giá nếu không được lòng dân, đó là việc đảng đối lập sẽ lên nắm quyền và đảng cầm quyền sẽ mất quyền lực. Do đó, không có đảng đối lập sẽ không có "giám sát, phản biện" đúng nghĩa. Giới lãnh đạo cộng sản tiếp tục lừa dối dân Nhà cầm quyền thừa biết những điều đó, và bản thân họ không thể nào bào chữa cho việc không có "tam quyền phân lập", "xã hội dân sự", "đa nguyên đa đảng", "báo chí tự do"… nên họ đã cấm các đảng viên cộng sản không được bàn đến những chuyện đó. Phân tích đến đây để thấy cái đạo đức giả của giới lãnh đạo cộng sản nói chung, ông Phúc nói riêng trong việc đòi có "giám sát, phản biện" để "đi vào lòng dân". Tàn nhẫn bất lương nhưng miệng rao giảng đạo đức Cũng tại buổi họp chỉ đạo Trung ương MTTQ ngày 5/1/2019, ông Phúc còn nói tiếp một câu không chỉ là đạo đức giả mà còn vô lương tâm. Đó là ông đề nghị MTTQ "làm tốt hơn nữa an sinh xã hội, chăm lo người nghèo, người già, tàn tật và không để tình trạng người nghèo cùng cực xảy ra ở Việt Nam." Đọc câu này của ông Phúc chắc người dân còn tin đảng Cộng sản sẽ nghĩ ông Phúc như ông Bụt, ông Tiên. Thế nhưng, chỉ vài ngày sau, ngay thứ ba 8/1/2019 vừa qua, quan chức cấp dưới của ông Phúc đã phá nát hàng trăm căn nhà ở vườn rau Lộc Hưng, phường 6, quận Tân Bình, đẩy hàng trăm hộ dân vào cảnh màn trời chiếu đất ngay trước Tết Nguyên đán. Chưa hết, ngay cả chỗ ở của các thương phế binh Việt Nam Cộng Hòa là những người già, tàn tật, neo đơn cũng bị đập phá tan tành. Người dân Việt Nam cần nhìn rõ những sự kiện này để hiểu rõ hơn về bản chất "đạo đức", "văn minh", "cách mạng", "tiên tiến" của đảng Cộng sản. Thực sự thì không có "thế lực thù địch" nào xúi dân chống nhà cầm quyền. Chính nhà cầm quyền là "thế lực thù địch" của dân. Và làm gì có cái "thế lực thù địch" với nhân dân nào có thể tồn tại mãi?! Xin mượn lời của ông Nguyễn Thiện Nhân, kẻ chịu trách nhiệm trực tiếp về vụ cưỡng chế vườn rau Lộc Hưng trái pháp luật, để kết thúc bài này: "Chúng tôi [quan chức cộng sản] không gạt bà con đâu". | ||||||||
NGƯỢC NGUỒN CHỮ VIỆT (Kì 1 và 2) Posted: 12 Jan 2019 09:00 AM PST Bút ký của Hoàng Minh Tường Ghi nhớ Một trăm năm chữ Quốc Ngữ (1919 – 2019) * Bút ký
Hơn một nghìn năm Bắc thuộc, rồi các nhà nước phong kiến Việt Nam tự chủ từ Ngô Quyền xưng Vương năm 939, với sự xuất hiện của chữ Nôm, loại hình chữ Việt của tầng lớp trên biến thể từ chữ Hán, hầu hết các văn bản chính thống Quốc gia, các trước tác, văn bia, tàng thư lưu trữ…, cho đến năm 1919, đều dùng chữ Hán và chữ Nôm. Đọc được thứ chữ này chỉ có các nhà nho và quan lại, hơn chín mươi chín phần trăm dân cư mù chữ. Chỉ đến khi vua Khải Định ra đạo dụ ngày 26 tháng 11 năm Mậu Ngọ ( 28/12/1918) bãi bỏ các khoa thi lều chõng cử tử, đưa chữ Quốc ngữ vào nhà trường, chữ Việt hiện đại mới chính thức được phổ cập và phát triển trên toàn xứ sở. Sự thần kỳ nào đã giúp người Việt thoát thứ chữ tượng hình hàng nghìn năm bao quấn tư duy và tự tôn dân tộc để có một hệ ký tự Latin hiện đại, để rồi một trăm năm qua khởi phát giao hòa đông tây, kết nối đồng bào, khuếch tán văn hóa với toàn nhân loại? Hãy làm một cuộc ngược dòng, tìm đến nguồn cội của chữ Quốc ngữ. I. MỘT ĐẤT NƯỚC KỲ BÍ Đất nước Iran trông tựa như một chiếc lá phong bay phần phật giữa vùng Tây Á và Nam Á, kẹp giữa hai biển, phía bắc là Caspi ( Lý Hải), phía nam là vịnh Pecxich. Bay trên trời, tưởng tượng Airbus đang là chiếc thảm bay, từ Istanbul đến Teheran, nhìn xuống, chỉ thấy bao la một vùng cao nguyên khô cằn màu đất gan gà. Đi đường bộ dọc bắc nam từ bờ Caspi đến bờ vịnh Pecxich cũng điệp trùng những dải núi như được nung đốt thành sành gốm và mênh mông hoàng thổ. Hiếm hoi lắm mới gặp một vạt xanh. Đúng hơn là những chấm xanh. Đất đai ấy, mà sao từ hơn ba ngàn năm trước đã tạo nên những đế chế của người Media và người Babylon cổ đại, để rồi đến thế kỷ thứ VII trước CN, hợp thành đế chế Achamenes của người Aryan với vua Syrus đại đế, tiền thân của đế quốc Ba Tư hùng mạnh về sau. Đất đai ấy mà thảng hoặc lại bắt gặp những thành quách đền đài, nơi bị thời gian vùi lấp, nơi hầu như còn nguyên vẹn, nguy nga tráng lệ. Và âm u trong gió, bảng lảng trong mây là những câu chuyện huyền hoặc của một nghìn lẻ một đêm và những tấm thảm bay kỳ ảo. Giữa vùng hoang mạc khô cằn và kì bí ấy, tưởng rằng chẳng có gì dính líu đến nước Việt viễn đông xa xôi, nào ngờ có hai sự kiện mà hậu thế bây giờ mới giật mình. Ấy là vào năm 1255, khi vó ngựa của Thành Cát Tư Hãn tiến qua vùng Trung Á, đế quốc Ba Tư bị khuất phục. Hulagu, cháu nội của Hốt Tất Liệt trở thành thái thú Ba Tư, lập tức thành lập đội quân viễn chinh người bản xứ, theo gót quân Nguyên Mông đi chinh phục thế giới. Ba lần quân Nguyên tiến đánh Đại Việt (1258, 1285 và 1287), hai lần sau đều có tướng Ô Mã Nhi. Ở cuộc xâm lược Đại Việt lần thứ hai, thủy quân Ô Mã Nhi đã làm mưa làm gió vùng hạ lưu sông Hồng, sông Thái Bình, có lúc dồn đuổi thủy quân Trần Hưng Đạo về Vạn Kiếp, có lúc bao vây thành Thăng Long, truy sát vua tôi nhà Trần xuống Xuân Trường, khiến vua Trần lo lắng hỏi Trần Hưng Đạo có nên hàng giặc không? Và Hưng Đạo Vương đã nói câu bất hủ: "Nếu bệ hạ muốn hàng thì hãy chém đầu tôi đi đã". Rồi Trần Hưng Đạo đưa thượng hoàng và vua về Ba Chẽ, Quảng Ninh để lừa giặc trước khi vòng vào xứ Thanh, thoát lưới vây bủa của Ô Mã Nhi, chờ lúc phản công, đuổi giặc ra khỏi bờ cõi. Những ngày nguy nan ấy, một loạt quan quân nhà Trần đã ra hàng giặc, như hoàng tử Trần Ích Tắc, hoàng thân Trần Lộng, Trần Kiên… Cuộc xâm lược lần thứ ba, Ô Mã Nhi đã được phong chức Bình chương sự, cùng Phàn Tiếp dẫn thủy binh vào cửa Bạch Đằng. Và trận thủy chiến lừng danh nhất trong lịch sử quân sự nước Việt (và cả thế giới) đã được Quốc công Tiết chế Hưng Đạo Đại vương dàn trận. Trước đó ở Vân Đồn, Nhân Huệ vương Trần Khánh Dư đã tiêu diệt Trương Văn Hổ và toàn bộ hạm đội hậu cần tiếp viện. Ô Mã Nhi và Phàn Tiếp, Tích Lệ Cơ cùng hơn bốn trăm chiến thuyền giặc lọt vào trận địa phục kích và bị đốt cháy. Phàn Tiếp bị giết, Ô Mã Nhi bị bắt sống. Trận đánh thần sầu ấy diễn ra vào tháng tư năm Mậu Tý, 1288. Tướng Ô Mã Nhi này, phải chăng chính là Omar, người Ba Tư? Nhà sử học Ba Tư nổi tiếng thế kỷ XIII là Fazi Allah Radsidud có thể đã đi trong đoàn quân ấy, đã biết Omar, hoặc được nghe kể, để rồi đã ghi lại trong sử biên niên về xứ Giao Chỉ (Kiafka) thời ấy: …" Nước đó có những vùng khó đi lại và nhiều rừng cây… Nước đó có quốc vương riêng không thần phục Hãn (vua Mông Cổ). Con trai của Hãn là Thoát Hoan (Tugan)chỉ huy đội quân bảo vệ miền Manzi cũng như để ngăn ngừa và chống lại những ai không khuất phục. Một lần Tugan mang quân vào nước đó, chiếm lấy các thành thị ven biển và thống trị ở đây một tuần lễ. Nhưng bỗng nhiên từ biển, từ rừng, từ núi, xuất hiện những đội quân nước đó đánh tan đạo quân của Tugan đang lo cướp bóc. Tugan trốn thoát và lại về đóng ở Lukin Fu ( Nam Kinh)… Đọc mà sướng âm ỉ. Ngay từ thế kỷ XIII chiến thắng của quân dân nhà Trần Đại Việt ta đã ngân vang trong sử sách Iran. II. ĐI TÌM MỘ ALEXANDRE DE RHODES Sự kiện thứ hai. Bốn trăm năm sau, năm 1651, có một người từ Đại Việt ra đi, sau khi hoàn thành công trình vĩ đại: Bộ từ điển Việt - Bồ - La (Ditionarium Annamitium Lusitanum ed Latinum) cùng với tác phẩm "Phép giảng tám ngày", và cho in tại Roma, đã được Giáo hội cử đến Ba Tư truyền đạo và mất ở đó năm 1660. " Phép giảng tám ngày" hiện còn một bản duy nhất, một báu vật, được lưu giữ tại nhà thờ Mằng Lăng, Phú Yên. Tác giả của hai công trình bất hủ đó là Linh mục Alexandre de Rhodes, một nhà Việt Nam học, nhà ngôn ngữ học, người đã góp phần quan trọng tạo ra chữ Việt hiện đại. Thông tin này mãi gần đây mới tìm thấy trong tàng thư của Tòa thánh Vatican. Báo chí Việt từ vài chục năm nay cũng chỉ đưa tin vậy thôi, chứ chưa người Việt nào biết đích xác mộ cha Alexandre de Rhodes ở đâu, hình thù thế nào, có ai khói hương chăm sóc? Alexandre de Rhodes (A Lịch Sơn Đắc Lộ), sinh ngày 15/3/1591, gốc người Do Thái, sinh trưởng ở vùng Avignon, lãnh thổ Giáo Hoàng miền nam nước Pháp, học tại nhà tập Dòng Tên ở Roma. Ông giỏi thiên văn học, toán học, ngôn ngữ học. Năm 26 tuổi (1619), ông sang Nhật truyền giáo, rồi chuyển sang Ma Cao. Năm 1625 cùng bốn cha Dòng Tên cập cảng Hội An. Trước đó, năm 1617, tại đây đã có một số giáo sĩ đến truyền đạo, đặc biệt có cha người Bồ Đào Nha Jean Francois Calixte de Pina, người đã hầu như thông thạo tiếng Việt để giảng đạo trực tiếp cho các con chiên. Cha Francois de Pina (1585 - 1625) sinh tại Guarda, Bồ Đào Nha, tốt nghiệp chủng viện Dòng Tên năm 1605, sang Nhật Bản, Ma Cao, rồi đến Đàng Trong năm 1617. Ông là giáo sĩ thông thạo tiếng Việt đầu tiên để giảng đạo cho con chiên bản xứ. Tại thư viện Quốc gia Bồ Đào Nha ở thủ đô Lisbon hiện còn giữ nhiều tài liệu về cha Francois de Pina. Đó là những trang ghi kí tự Latin đầu tiên về tiếng Việt được gửi từ xứ Đàng Trong về tòa thánh Vatican, kiểu chữ fantazi đẹp như các thợ chữ viết bằng khen. Lại nữa, trong các tài liệu ấy còn có phương pháp ký tự sáu thanh điệu tiếng Việt ( nặng, hỏi, ngã, không, huyền, sắc ) trên các khuông nhạc, từ cung trầm nhất cho đến cung bậc cao. Cuộc gặp giữa cha De Pina với cha De Rhodes rất ngắn ngủi, chỉ trong vài tháng đầu năm 1625, nhưng lại là một cuộc gặp bàn giao định mệnh. Chính cha Francisco de Pina đã truyền cách học và ghi tiếng Việt bằng chữ Latin cho cha De Rhodes. Sau cái chết vì vụ cứu nạn đắm tàu năm 1625 của cha De Pina, tất cả tài liệu chữ Việt thuở sơ khai đã được cha De Rhodes gìn giữ. Phải chăng, nếu cha De Pina không bị tử nạn, có thể chính ông là người đầu tiên soạn thảo bộ từ điển Việt - Bồ - La, hoặc là đồng tác giả với cha Alexandre des Rhodes? Cùng với người thầy đầu tiên, Francisco de Pina, dạy tiếng Việt cho cha De Rhodes vào cái năm 1625 ấy, còn có một chú bé mười hai tuổi người bản địa. " Chỉ trong ba tuần, cậu đã dạy tôi các cung giọng của tiếng Việt và cách phát âm từng chữ, cậu hiểu được tất cả những gì tôi diễn đạt, đồng thời cậu học viết Latin và có thể giúp lễ. Sau đó cậu thành người trợ giảng loan báo tin mừng cho xứ sở…" " Mỗi ngày tôi hăm hở học tiếng Việt y như ngày xưa tôi học thiên văn học ở Roma. Và nhờ ơn Chúa giúp, chỉ trong vòng bốn tháng, tôi học biết đủ tiếng Việt để có thể giải tội, và sau sáu tháng tôi có thể giảng được bằng tiếng Việt…" "… Khi tôi tới Nam Kỳ (Đàng Trong - HMT) và nghe người dân bản xứ nói, đặc biệt là phụ nữ, tôi có cảm tưởng mình đang nghe chim hót líu lo, và tôi đâm ngã lòng vì nghĩ rằng có lẽ không bao giờ mình học nói được ngôn ngữ như thế… Do đó tôi tự ép buộc mình phải dồn mọi khả năng để học cho được tiếng Việt." Những dòng nhật ký của linh mục Alexandre de Rhodes, ba trăm bẩy mươi năm trước, cho người sau hiểu rằng ông đã đến với nước Việt bởi một tình yêu dâng hiến, một sự xả thân công đức. Cũng cần phải nói thêm rằng, trong các tài liệu công giáo ở Đàng Trong, có ghi lại một sự kiện quan trọng. Đó là sau cái chết của cha Francois de Pina vì vụ cứu tàu, Chúa Nguyễn đã kiên quyết trục xuất nhóm các giáo sĩ phương Tây. Đúng lúc đó, có một bàn tay Bồ Tát của người Việt chìa ra giúp đỡ. Đó là quan tuần phủ Quy Nhơn Trần Đức Hòa, người đã từng tiến cử Đào Duy Từ với chúa Sãi Vương. Với quyền lực và ảnh hưởng của mình, cộng với lòng nhân ái vô bờ, tầm viễn kiến về một ảnh hưởng văn hóa, ông đã giấu mấy vị linh mục mắt xanh, trong đó có cha Alexandre de Rhodes, trong nhân dân, trong đức tin và tình người rộng mở, để rồi những năm sau các giáo sĩ tiếp tục được sống, được hành đạo và góp phần đưa văn minh văn hóa phương Tây vào đất Việt. Alexandre de Rhodes sống ở Việt Nam tròn hai mươi năm, từ năm 1625 đến 1645, đã sáu lần bị các chúa Nguyễn trục xuất, nhưng sáu lần đều nhẫn nhịn, luồn trốn để ở lại. Đó là sự tận hiến vì đức tin vì đạo nghĩa với xứ sở này, chứ quyết không phải là một âm mưu thôn tính thực dân mà ai đó nếu cố tình gán ghép. Năm 1625, lần cuối cùng bị chúa Hiền Vương trục xuất, Alexandre de Rhodes trở về Roma với gia tài tiếng Việt tích lũy hai mươi năm, cùng với cuốn từ điển tiếng Việt của linh mục Gaspa do Amaral và cuốn từ điển tiếng Bồ của linh mục Antonio Barbosa, âm thầm đóng cửa phòng để miệt mài tạo nên kiệt tác Từ điển Viêt - Bồ - La. In xong cuốn đại từ điển đầu tiên cho người Việt, ông dâng lời khẩn cầu muốn được trở lại Đại Việt, nhưng giáo hội khuyên ông đến Isfahan, để tiếp tục công việc truyền đạo. Isfahan bấy giờ đang là tân đô lộng lẫy của đế chế Ba Tư, triều đại Safavid, một triều đại dung hòa giữa các tôn giáo, đạo Hồi và đạo Kito cùng được song hành. Trong môi trường làm việc và truyền bá đức tin đạo Kito chắc dễ dàng hơn ở Đại Việt, nhưng có lẽ không phải là mảnh đất của Alexandre de Rhodes, nên chỉ năm năm sau ông buồn đau, bệnh tật và qua đời (1660). Các con chiên người Armenia đã an táng và khắc bia mộ ông trong nghĩa trang của dân tộc mình ở ngoại ô thành phố. Ba trăm bẩy mươi tám năm qua, không một người Việt nào biết cha Alexandre de Rhodes đã nằm đó. Cho tới một ngày… |
You are subscribed to email updates from Dân quyền. To stop receiving these emails, you may unsubscribe now. | Email delivery powered by Google |
Google, 1600 Amphitheatre Parkway, Mountain View, CA 94043, United States |
0 nhận xét:
Đăng nhận xét