“NGƯỜI TRÍ THỨC CÔ ĐƠN” plus 11 more |
- NGƯỜI TRÍ THỨC CÔ ĐƠN
- TÔI ĐÃ BỊ TRA TẤN SUỐT BỐN TIẾNG ĐỒNG HỒ Ở RỪNG TAM ĐẢO
- Bị công an mời làm việc vì tham gia... nhặt rác trên bãi biển!
- NGỘ ĐỘC
- XIN LỖI EM CHỈ LÀ CON ĐĨ
- NHÀ THẦU TRUNG QUỐC, CAO TỐC BẮC – NAM và BỘ CHÍNH TRỊ
- Thư giãn cuối tuần – Táo Quân dâng sớ
- VŨ NHÔM CÙNG TRƯỞNG BAN NỘI CHÍNH THÀNH ỦY ĐÀ NẴNG ĐÃ DÙNG TÊN DÂM TẶC BỨC HẠI NGƯỜI VÔ TỘI NHƯ THẾ NÀO ?
- NUỐI TIẾC NGÀY XƯA
- NGUYỄN VĂN THỂ ĐỨNG VỀ PHÍA NÀO?
- NGÀY XƯA, CHA NGHIỆN CHIN- SU...
- Nhật Bản thu hồi hơn 18.000 chai tương ớt từ Việt Nam
Posted: 13 Apr 2019 10:00 AM PDT
Có lẽ đây là một bức hình mà chúng ta không nên nhìn lướt qua, hãy dành một khoảng lặng để nghĩ về nó, cảm nhận sự xót xa xen lẫn với nỗi bất lực trước thực trạng của xã hội ngày hôm nay. Hình ảnh người giáo viên cô đơn giữa những tên an ninh mặt mày lạnh lẽo cũng là hình ảnh đại diện cho những trí thức không cam chịu cuộc sống hèn nhát giữa một xã hội đầy rẫy bất công và vô cảm. Người trí thức cô đơn, có lẽ vẫn còn may mắn hơn nhiều người khác, vì ít nhất cũng có một lần được ngẩng cao đầu giữa một đám khom lưng đang giả vờ nhắm mắt. Xin dành tặng cho cô và người luật sư của cô một bó hoa kèm theo lời cảm ơn chân thành. Những ngọn nến hiếm hoi thắp sáng ngọn lửa giữa màn đêm u tối... (FB Nguyễn Thùy Linh- ảnh LS Đôn An Võ) CÂU CHUYỆN CỦA CÔ GIÁO CÔ ĐƠN (theo tường trình tóm tắt của LS Võ An Đôn) Đúng 08 giờ ngày 07/6/2016, Tòa án nhân dân tỉnh Phú Yên mở phiên tòa phúc thẩm xét xử vụ án "Cô giáo kiện hiệu trưởng vì bị trù dập". Vụ án này kéo dài hơn ba năm nhưng đến nay mới đem ra xử phúc thẩm. Nội dung vụ án như sau: Cô giáo Nguyễn Thị Minh Đệ tốt nghiệp khoa hóa Trường đại học sư phạm Sài Gòn năm 1980, cô Đệ là một giáo viên có trình độ chuyên môn cao nên được phân bổ về giảng dạy môn hóa học tại Trường THPT chuyên Lương Văn Chánh. Năm học 2006 - 2007, cô Đệ phát hiện nhiều giáo viên Tổ hóa thường xuyên ra đề sai, có nhiều việc làm khuất tất, gây áp lực đối với học sinh để dạy thêm, cô Đệ có ý kiến với bà Đinh Thị Tuyết - Tổ trưởng tổ hóa và ông Nguyễn Tấn Hào - Hiệu trưởng Trường THPT chuyên Lương Văn Chánh nhưng không được giải quyết. Sau đó, cô Đệ viết đơn tố cáo chống tiêu cực gửi đến Giám đốc Sở giáo dục tỉnh Phú Yên, yêu cầu giải quyết và xử lý tiêu cực nhưng không được giải quyết, mà ngược lại còn chỉ đạo ông Hào và bà Tuyết xử lý kỷ luật cô Đệ với nhiều hình thức khác nhau và cuối cùng là đuổi cô Đệ ra khỏi trường không cho dạy học. Từ tháng 4/2011 đến tháng 8/2012, ông Hào đã chỉ đạo kế toán cắt toàn bộ các khoản lương, phụ cấp đứng lớp, bảo hiểm y tế của cô Đệ suốt 17 tháng liền, trong khi hoàn cảnh cô Đệ rất khó khăn túng thiếu, chồng chết sớm, một mình phải bươn chải nuôi hai con nhỏ còn đang lứa tuổi đến trường. Dù bị đuổi dạy nhưng vì yêu nghề mỗi ngày hai buổi cô Đệ vẫn đến trường, nhưng không được bố trí đứng lớp. Trong một thời gian dài ông Hào nhiều lần ra lệnh cho bảo vệ, tạp vụ xúc phạm nhân phẩm và xâm hại thân thể của cô Đệ ngay tại trường. Trước toàn thể Hội đồng sư phạm, ông Hào ra lệnh cấm các đồng nghiệp giao tiếp với cô Đệ, một lần cô Đệ vào dự họp thì ông Hào chỉ đạo nhân viên tạp vụ bế cô Đệ ném ra ngoài đường khiến cô Đệ hết sức đau đớn và tủi nhục… Qua 7 lần mở phiên tòa, ngày 01/12/2015 Tòa án thành phố Tuy Hòa xử sơ thẩm và tuyên xử: Chấp nhận một phần yêu cầu khởi kiện của cô Nguyễn Thị Minh Đệ, buộc Hiệu trưởng Trường THPT chuyên Lương Văn Chánh trả cho cô Đệ 61.874.624 đồng phụ cấp đứng lớp và bồi thường tổn thất tinh thần 4.600.000 đồng. Dưới đây là hình cô giáo Nguyễn Thị Minh Đệ tại phiên tòa sơ thẩm ngày 01/12/2015 và lịch xử phúc thẩm. CÔ GIÁO MINH ĐỆ ĐÃ THẮNG KIỆN Kết quả phiên toà phúc thẩm ngày 7/6: Tòa án chấp nhận phần lớn yêu cầu khởi kiện của cô giáo Nguyễn Thị Minh Đệ, buộc Trường THPT chuyên Lương Văn Chánh phải trả cho cô giáo 17 tháng lương và tất cả các khoản phụ cấp cộng với tiền lãi; đồng thời nâng mức bồi thường tổn thất về tinh thần từ 04 tháng lương cơ bản lên 10 tháng lương cơ bản (Đây là mức bồi thường cao nhất theo qui định của pháp luật). Sau khi Tòa tuyên án, cô giáo Nguyễn Thị Minh Đệ đã bước ra khỏi phòng xử án với niềm vui thắng kiện, bù đắp lại khoảng thời gian gần 10 năm đau khổ vì bị trù dập. Nghề giáo viên giống như người đưa đò qua sông, cô giáo Đệ có thâm niên giảng dạy trên 30 năm, đã dạy hàng ngàn học sinh ra trường, học sinh của Cô đa phần thành đạt, có mặt khắp các ngành nghề của xã hội, trong đó có học trò giữ chức vụ lớn trong cơ quan nhà nước, có học trò là chủ doanh nghiệp giàu có và cũng có nhiều học trò đang sinh sống và làm việc ở nước ngoài. Từ khi cô giáo Nguyễn Thị Minh Đệ bị trù dập đến khi khởi kiện ra tòa, tôi chỉ thấy cô giáo lủi thủi đi một mình, không có một học trò nào dám lên tiếng bênh vực hoặc đi theo Cô để hỗ trợ về tinh thần. | ||||
TÔI ĐÃ BỊ TRA TẤN SUỐT BỐN TIẾNG ĐỒNG HỒ Ở RỪNG TAM ĐẢO Posted: 13 Apr 2019 10:00 AM PDT Hơn ba ngày đã trôi qua nhưng nỗi ám ảnh từ rừng Tam Đảo vẫn chưa vơi bớt chút nào, tiếng đóng cửa mạnh cũng đủ làm tôi giật bắn mình. Khi tôi ngồi đây, cố viết lại chuyện xảy ra hôm đó, thì hình ảnh những cú đạp, những cái tát, và những tiếng quát tháo cứ liên tục hiện về dồn dập. Trưa ngày 6/4, nhóm bốn người chúng tôi (gồm hai nam và hai nữ) đã bắt xe taxi đi Tây Thiên, với dự định sẽ chinh phục rừng Ma Ao Dứa và ghé thăm chùa Địa Ngục, hưởng ứng lời kêu gọi "Thử thách Tháng Tư" của nhóm SaveTamDao. Chúng tôi xuất phát lúc 12h40 phút từ Nguyễn Chí Thanh theo hướng cao tốc Nội Bài – Lào Cai và rẽ vào hướng Tam Đảo. Khi đến bãi đỗ xe dưới khu vực chùa Tây Thiên, chúng tôi phân chia đồ ăn, nước uống, chỉnh trang quần áo, đồng thời đợi anh Chín (người bản địa mà chúng tôi thuê từ trước) để dẫn đường lên rừng. Anh Chín đến, mọi người chỉ kịp giới thiệu tên với anh ấy rồi lên đường. Chúng tôi vừa đi vừa nói chuyện phiếm, không nghỉ chân chút nào vì sợ không kịp đến chùa Địa Ngục trước khi trời tối. Khoảng 16 giờ, cả nhóm năm người mới đến được chùa Tây Thiên, nghĩa là đã đi bộ được một nửa chặng đường. Nửa chặng còn lại sẽ chỉ toàn là rừng rậm và đường mòn dốc gắt. Nói đến rừng Ma Ao Dứa, trong dân phượt chúng tôi ai cũng muốn một lần được trải nghiệm, nhất là việc qua đêm giữa cảnh rừng u tối lại càng khiến chúng tôi phấn khích. Ngồi nghỉ chừng mười phút thì chúng tôi bắt đầu đi về phía sau một ngôi đền để vào rừng. Một con dốc dài dựng đứng, khá trơn hiện ra. Sau khi leo dốc khoảng một cây số, đến khoảng 17 giờ chiều, chúng tôi gặp một nhóm khoảng 12 người ngồi bên cạnh con đường mòn. Đa số là nam, chỉ có một người là nữ chừng ngoài 30 tuổi mặc áo khoác mỏng và đeo kính. Cứ nghĩ rằng họ cũng là người đi rừng nên chúng tôi chào hỏi mấy câu xã giao. Thấy trên tay tôi cầm dao và hai cây gậy trúc (vật dụng đi rừng mà tôi chuẩn bị cho các bạn tôi), một người lạ mặt trong nhóm đã hỏi mượn dao để chặt gậy cho đoàn của họ. Ngay sau khi cầm được con dao của tôi, nhóm người này bất ngờ lao vào đấm đá và bẻ tay ba người nam chúng tôi lại, trong khi họ liên tục chửi bới "Đm bọn này thích đánh nhau à? Chúng mày giở trò với bọn tao à? Mày nghiện đúng không? Bọn mày lên đây hút hít à?…" Do hai bạn nữ trong nhóm chúng tôi đi trước, nên một người đàn ông ngoài 40 tuổi đội mũ, mặc áo xanh và đi giày màu cam (có vẻ như là người cầm đầu) đã sai hai người khác đuổi theo hai bạn nữ và đưa họ trở lại, bắt ngồi im một chỗ. Trong khi đó, ba người chúng tôi bị bẻ quặt tay lại, mỗi người bị trói vào một gốc cây, cách xa nhau chừng 20 đến 50 mét. Mọi chuyện diễn ra quá bất ngờ làm tôi không kịp định hình được chuyện gì đang xảy ra. Lúc đó, có vẻ như họ đang cố tìm kiếm một thứ gì đó khi luôn miệng chất vấn tôi "mày có biết bức tượng Phật cổ ở đâu không? Mày có biết mâm đồng ở đâu không?" Cứ mỗi câu trả lời "không" của tôi, họ lại giáng một cú tát mạnh vào tai tôi. Những người thanh niên lạ mặt còn lại thì vừa nói "chắc chắn bọn này rồi", vừa lục lọi hết các ba lô của năm người chúng tôi. Họ lấy ra máy ảnh, điện thoại, quần áo, khăn, đồ ăn, nước uống, không chừa một thứ gì. Đến lúc không còn gì để lục lọi nữa, thì bọn họ yêu cầu tất cả chúng tôi mở điện thoại cho họ xem. Từng người một bị ép phải đọc mật khẩu cho họ. Tôi bị trói vào một gốc cây, nhìn đám người này hả hê thi nhau bấm bấm, quẹt quẹt xem tất cả những gì bên trong điện thoại các bạn tôi, một cách tự nhiên như của mình. Sau một hồi xem hết các điện thoại, thậm chí truy cập vào cả Facebook, họ nói với nhau là không có gì cả. Có lẽ do vậy mà các bạn tôi cũng không còn bị đánh đập nữa, chỉ ngoài mấy tiếng dọa nạt, quát tháo. Tới lượt tôi, tôi quyết định không mở điện thoại cho chúng. "Tao chỉ xem cuộc gọi và tin nhắn, hình ảnh, nếu không có gì thì tao thả. Chứ có gì đâu! Mấy đứa kia tao kiểm tra rồi, không có gì. Mày mở đi. Nếu không có gì thì tao cho bọn mày đi tiếp." Không. Đây là một sự xâm phạm vô cùng nghiêm trọng đến quyền riêng tư của tôi. Và đây có lẽ chính là khởi đầu cho những chuyện tàn ác, kinh hoàng sắp xảy tới. Lúc này, khoảng chừng 6 giờ, trời bắt đầu tối. Đứng xung quanh gốc cây nơi trói tôi là bốn người đàn ông, hai người phía trước, hai người phía sau. Người ngồi trước mặt tôi chính là kẻ cầm đầu ban nãy, tôi kịp nhìn vào mặt hắn trước khi hắn cho người lấy áo buộc bịt mắt tôi lại. Hắn nói giọng đầy sự giễu cợt: "Mở không Hưng?" Cứ mỗi câu trả lời không của tôi là hai tên phía sau lại thi nhau tát và đánh vào đầu tôi, tên còn lại ở phía trước thì dùng chân đạp vào vai, vào cổ tôi. Người tôi lệch hẳn về một bên. Chúng sốc lại tôi rồi hỏi tiếp: "Mật khẩu là gì hả Hưng?" Cứ như thế, cứ như thế, cho đến lúc tôi không còn biết chuyện gì đang diễn ra quanh mình. Trời có lẽ đã tối đen từ lúc nào rồi. Bọn chúng cũng có vẻ vội vàng nên cố thử nhập mã vào điện thoại của tôi, khiến máy bị khóa trong một giờ đồng hồ. Vậy là một giờ dọa dẫm, đánh đấm nữa lại bắt đầu. Vừa đánh oằn người tôi, chúng vừa thách thức: "Có sợ không Hưng? Em có thương các bạn em không?" Rồi chúng nói với nhau: "Cho nó đi tù đi, nửa ki lô gam thuốc phiện thì mấy năm tù nhỉ?". Thế rồi chúng nhét cái gì đó vào áo tôi. Tên cầm đầu lại ra lệnh: "Thằng kia ra chích cho nó một mũi". Tôi vẫn nhất quyết không chịu đọc mật khẩu điện thoại. Lúc này, chúng mới cởi chiếc áo đang buộc ở mắt tôi ra. Xung quanh trời tối om như mực, chỉ còn nghe được tiếng bọn chúng thì thầm to nhỏ. Một lúc sau, khoảng chừng tám giờ tối, hai tên khác đến gần tôi đánh liên tục vào mặt tôi rồi hô lớn: "Ném nó xuống vực đằng kia, bao giờ nó chịu mở điện thoại thì kéo nó lên". Tôi cắn răng không nói gì. Tiếng côn trùng về đêm càng ngày càng rõ. Có lẽ do nghe tiếng côn trùng, nên một tên trong số chúng có ý tưởng bắt kiến, bọ, vắt để nhét vào người tôi. Nói xong chúng làm thật. Một tên dáng người gọn gọn, đi giày bata đến thả đám côn trùng vào người, vào cổ tôi. Vì bị cắn, bị đốt quá đau đớn nên tôi đã gào thét lên rất to. Một tên phía sau lấy khăn nhét thẳng vào trong miệng tôi… Khi chiếc điện thoại của tôi đã cho phép nhập mật khẩu trở lại, chúng bẻ tay phía sau tôi để cố lấy vân tay nhưng không được (điện thoại tôi không có chế độ vân tay). Trời càng tối dần, âm u và rất lạnh, bọn chúng có vẻ lục đục ra về. Một toán người đứng soi đèn để toán kia bỏ tất cả điện thoại, máy ảnh, đồng hồ, máy đọc sách, sạc dự phòng, ví tiền (chứa giấy tờ tùy thân) của tôi vào một chiếc túi bóng. Chúng thu gom tất cả rồi gọi nhau đi về. Các bạn tôi vẫn bị trói ở đó, tất cả mọi người đều im lặng. Hai bạn nữ bị chúng dẫn theo xuống dốc khoảng chừng 200m, rồi chúng bỏ đi. Một lúc sau, hai bạn nữ quay lại, dùng răng cắn dây trói từng ít một để cởi trói cho chúng tôi. Ngồi bên nhau giữa đêm tối, chúng tôi nắm lấy tay nhau, an ủi nhau trong im lặng. Rồi chúng tôi dắt nhau lê lết xuống đến cửa đền Thượng (chùa Tây Thiên). Tường thuật lại cho Ban Quản lý tất cả những chuyện đã xảy ra, chúng tôi xin được ngủ lại chùa. Trong chùa có một khu nhà cho khách thập phương ngủ qua đêm, cô chủ ở đó đã nấu mỳ cho chúng tôi ăn, rồi lo chỗ ngủ. Các cô chú đã lo lắng và động viên chúng tôi rất nhiều. Tới ngày hôm sau chúng tôi viết đơn tường trình và khai báo với công an huyện Tam Đảo. Đến chiều, anh Thế Anh, một cán bộ công an huyện, đã gọi taxi đưa chúng tôi về. Chúng tôi chỉ là những người trẻ yêu môi trường, ưa khám phá. Tôi tin rằng công lý sẽ bảo vệ chúng tôi. Và tôi thành thật mong các bạn bè xa gần sẽ lên tiếng giúp chúng tôi, những người yêu Tam Đảo. Hà Nội, ngày 10/4/2019 Tạ Mạnh Hưng — Anh Chín, người dẫn đường cho chúng tôi, tối hôm trước anh ấy đã muốn về, song chúng tôi giữ anh ở lại chùa cho an toàn. Sáng hôm sau anh ấy đã về nhà sớm, còn chúng tôi ở lại để đi trình báo công an Huyện. --
"Như báo Tổ Quốc đưa tin, lãnh đạo Ủy ban Nhân dân huyện Tam Đảo tuyên bố đã "giao Công an huyện ngay lập tức vào cuộc điều tra, làm rõ sự việc nghiêm trọng này. Phải làm thật nghiêm, xử lý theo đúng quy định."http://toquoc.vn/cong-an-dieu-tra-nhom-5-ban-tre-di-du-lich… | ||||
Bị công an mời làm việc vì tham gia... nhặt rác trên bãi biển! Posted: 13 Apr 2019 10:00 AM PDT LTS: Thầy giáo Đặng Nguyên Triết là giáo viên trường THPT Tôn Đức Thắng, ở tỉnh Ninh Thuận. Thầy là một trong những người phát động phong trào "rủ rê lượm rác", giúp bảo vệ môi trường sạch, đẹp. Nhiều học sinh của thầy Triết đã tham gia phong trào này. Những tưởng một phong trào lành mạnh sẽ được các nhà chức trách ủng hộ, nhưng ngược lại, có những em đã bị công an mời lên làm việc vì tham gia nhặt rác! Thầy Triết vừa đăng tải một bài viết, kể về người học trò cũ của mình cùng các em học sinh khác tham gia nhặt rác ở bãi biển, đã bị công an tỉnh Ninh Thuận mời lên làm việc. Mời mọi người cùng đọc.
Đặng Nguyên Triết Sáng nay (10/04/2019), an ninh tỉnh Ninh Thuận vừa mời một em học sinh cũ của mình lên làm việc vì "dám cả gan" tham gia nhặt rác ở bãi biển cùng các em học sinh. Họ, vẫn với chiêu trò cũ rích, nhưng rất thành công ở những năm trước. Lúc mới nghe em kể, mình không bất ngờ, nhưng vẫn tức đến run người, mãi một lúc sau không nói được lời nào. Mình nghĩ lúc đó, có tên nào đứng trước mặt mình, chất vấn những điều này, mình sẽ chỉ thẳng mặt, mắng lớn "Các anh có phải con người nữa không?". Mình viết những dòng này khi mình đã đủ bình tĩnh lại, 2 tiếng sau đó. Thì có khác gì lần trước đâu, vẫn là chiêu bài dọa dẫm, mời từng em học sinh, sinh viên tham gia nhặt rác ở biển lên, khủng bố tinh thần, khiến các em sợ mà ký cam kết không đi nhặt rác nữa. Có em còn quá trẻ để phải chịu đựng trải nghiệm khủng khiếp này, trải nghiệm phải ngồi làm việc với công an vì "lỡ" có ý thức môi trường cao hơn những bạn bè cùng trang lứa xung quanh. Rồi đến một tuổi nào, các em mới có thể nhận ra, thật ra, lúc đó, mình không làm gì sai cả? Hay sẽ mang trong mình nỗi ám ảnh tâm lý, nỗi mặc cảm từng bị mời lên đồn, và một nỗi khiếp nhược chính quyền đến suốt đời. Nhưng họ cũng không biết rằng, năm đó, khi đàn áp được phong trào nhặt rác, một số em đã bắt đầu có cái nhìn khác về cách hành xử vô pháp vô thiên của chính quyền, mà mỗi khi nhắc tới, biểu cảm của các em, không gì hơn là một cái cười khẩy. Mình tự hỏi, họ có lương tri không, có người thân không, có vợ con không? Hàng ngày, khi trút bỏ bộ sắc phục, về nhà, họ có dám nhìn thẳng mặt con mình và kể cho các bé nghe, họ đã làm những chuyện gì hôm nay không? 5, 10 năm sau, đứng trước bãi biển quê nhà, họ có dám nói với con mình, những núi rác này ở đâu mà có không, vì sao lâu nay chúng vẫn còn hiện diện ở đây không? Khi người thân họ bị bệnh tật vì môi trường ô nhiễm, họ có dám thú nhận, chính họ đã để mặc, thậm chí đã tiếp tay cho môi trường trở nên như vậy, từ vài chục năm nay hay không? Những câu hỏi không bao giờ có lời đáp, như họ chưa bao giờ biết tự vấn lương tâm của mình. Nên mình lại tự hỏi, họ đã học được gì từ thầy cô, từ nhà trường. Hãy hỏi bất kỳ học sinh nào mình dạy, cả ở lớp dạy thêm, về ý thức sử dụng điện, nước, giấy, túi nylon, về việc trồng cây xanh, về việc nhặt rác… để thấy cả đời, mình dành tâm huyết để nhắc nhở mọi người về môi trường ra sao. Cuối buổi nói chuyện, mình hỏi em học sinh cũ "Em có sợ không?". Em bảo "Không". Mình hỏi "Em có làm gì sai không?". Em bảo "Không". Mình nói "Vậy thì em cứ tiếp tục nhặt rác ở bất kỳ đâu em gặp, bất kỳ khi nào em thấy cần thiết. Những ai ngăn cản em nhặt rác hôm nay thì tự tru, tự diệt, chắc chắn có kết quả không tốt. Nhân quả tuần hoàn, có chừa ai đâu bao giờ." Nhóm Rủ Rê Lượm Rác chỉ mới đi được 2 lần. Hôm đầu tiên, do một nhóm em nữ lớp 11 rủ nhau đi. Sau khi mình đăng để lan truyền ý thức gìn giữ môi trường, thì có thêm vài em nữa tham gia ở buổi thứ hai (trong đó có em học sinh cũ của mình). Mình không tham gia cùng các em được hôm nào, nhưng mình hoàn toàn chịu trách nhiệm về những bài đăng rủ các em chung tay nhặt rác. Nếu cần làm việc thì hãy làm việc trực tiếp với mình, đừng khủng bố tinh thần thêm bất kỳ em nào rất dễ thương như vậy nữa. Sau bài viết này, đề nghị cơ quan chức năng có cách hành xử có trách nhiệm với cộng đồng, với môi trường hơn, và quan trọng nhất là không làm xấu đi hình ảnh của mình trong mắt người dân. Đừng tự biến mình thành một con ngáo ộp! (Còn nhiều chi tiết trong buổi làm việc này mà mình chưa kể ra ở đây, vì không muốn làm loãng vấn đề chính, sẽ dành sau). https://baotiengdan.com/…/bi-cong-an-moi-lam-viec-vi-nhat-…/ | ||||
Posted: 13 Apr 2019 10:00 AM PDT Từ ThứcChuyện học sinh bị ngộ độc, bỏ mạng hay phải chở vào nhà thương xẩy ra như cơm bữa. Ai cũng biết mạng người ở VN không hơn gì cỏ rác, nhưng vào tận trường học đầu độc trẻ em để kiếm lời, chỉ có đầy tớ mới nghĩ ra, mới dám làm. Phải làm gì để chấm dứt đại họa này ? Kêu gọi lương tâm của đầy tớ là chuyện không tưởng, ở một xứ những người cầm quyền lớn hay nhỏ, thay vì rút kinh nghiệm để tránh tệ trạng tái diễn, tìm mọi cách chối tội, bằng những lý luận ngớ ngẩn, nếu không đểu cáng. Đó là một xã hội không còn một chút tinh thần trách nhiệm. Không còn một người trách nhiệm. Lớn nhỏ phủi tay, hay đổ tội cho nhau. Luật pháp ? Luật pháp chỉ dành cho người ngoài đảng. Người trong Đảng đã có nội quy Đảng. Cướp của, giết người, sách nhiễu tình dục sẽ bị Đảng khiển trách.Cách duy nhất để chấm dứt nạn trẻ em bị ngộ độc là trong mỗi lớp học, phải có ít nhất một hai con cháu của đầy tớ. Cũng như muốn cải thiện các nhà thương, cách duy nhất là bắt buộc các đầy tớ lớn phải điều trị, khám bệnh ở nhà thương công cộng.Cố nhiên đó là chuyện giỡn chơi, không tưởng. Trong xã hội VN, người dân là thành phần dưới cùng, không đáng đếm xỉa. Phản ứng của Masan khi tương ớt của họ bị Nhật cấm vì độc hại là một thái độ điển hình, lộ liễu nhất về tư duy của giai cấp đầy tớ. Ở bất cứ một xứ bình thường nào, nhà sản xuất hoặc nhận tội, thu hàng hóa về, bồi thường nạn nhân. Hoặc chối tội bằng cách chứng minh là hàng hóa của mình không độc hại. Ở VN, người ta nói khơi khơi, ngon lành, đểu cáng: thực phẩm đó chỉ để dành cho dân VN. Trước đây, ở Âu Châu một công ty bị truy tố vì lưu trữ thực phẩm không đúng tiêu chuẩn vệ sinh. Ra tòa, ông ta khai : thức ăn đó chỉ dành cho gia súc. VN là một đống rác. Người Việt là những người ăn rác. Thực phẩm độc hại chỉ dành cho người Việt vì hai lý do. Thứ nhất, người Việt quen ăn đồ độc hại, có sức đề kháng cao, có ăn thêm cũng không chết, người nào yếu đã chết từ lâu. Thứ hai, người Việt chết quen rồi, vì chiến tranh, ung thư, không khí ô uế, vì tai nạn xe hơi hay bạo hành, có chết thêm vì thực phẩm cũng không thay đổi gìMasan thành thực khi tuyên bố như vậy. Bởi vì họ thành thực nghĩ như vậy. Thức ăn độc hại chỉ dành cho người Việt. Trong một xã hội băng hoại, cái bị ngộ độc nặng nhất là não bộ của tập đoàn cầm quyền và đồng lõa. Nặng nhất bởi vì đã ăn vào máu, không có thuốc chữaSự thực, cái lạ cũng không phải là có người dám nghĩ, dám làm, dám công khai ăn nói sống sượng, nham nhở. Cái lạ là những người vừa bị lường gạt, đầu độc, vừa bị nhục mạ không phản ứng gì. Chép miệng, coi đó là chuyện thường. Bỏ qua, chấp nhận. Một sự nhịn là chín sự lành. Những người bị ngộ độc hay có con cái nằm nhà thương nghĩ cái số mình nó thế. Những người chưa bị hài lòng thấy mình may mắn hơn thiên hạ. ( tuthuc-paris-blog.com ) | ||||
Posted: 13 Apr 2019 10:00 AM PDT Ui cha , nghe tựa đề mà thấy giật mình . Đây là tác phẩm văn học Trung quốc hiện đại của Tào Đình đã được nhà văn Việt Nam Trang Hạ chuyển thể thành kịch nói. Vai nữ chính Hạ Âu được giao cho nghệ sĩ trẻ Ngân Khánh. Quý Bình vào vai nam chính là Hà Niệm Bân. Riêng tôi , tôi có lời xin lỗi tới các tiến sĩ và thạc sĩ Việt Nam . Tôi vốn dị ứng với những tiến sĩ ,thạc sĩ không phải vì ghen tị nhưng thấy tiến sĩ , thạc sĩ Việt Nam nó kỳ kỳ ,nó lạ lạ làm sao . Có kỳ không khi Việt Nam có hơn 20.000 tiến sĩ thạc sĩ mà không có lấy một công trình khoa học nào. Ngần ấy tiến sĩ , thạc sĩ mà không làm ra đuoc cái ốc vít. Có lạ không khi nước Lào anh em nhờ Việt Nam dạy cách phong hàm giáo sư tiến sĩ thì ta lại xin Lào làm nhẹ thủ tục xuất khẩu lao động , nghĩa là thượng tầng kiến trúc của ta thì rất ngon, toàn là tiến sĩ, thạc sĩ mà hạ tầng cơ sở thì dỡ ẹt. Tiến sĩ Việt Nam kỳ kỳ , lạ lạ như vậy đó. Nhưng không, đọc những bài viết của tiến sĩ MVT tôi thật sự bị cuốn hút. Không chỉ vì tính thời sự, tính châm biếm mà khả năng tư duy, phân tích của ông thật tuyệt vời. Hơn 80 năm tuổi đời, 50 năm tuổi đảng vậy mà ông đã mạnh dạn cùng giáo sư Chu Hảo rời khỏi đảng. Tôi đã đọc bài viết của ông về CHỬI, : "chửi là vũ khí của kẻ yếu và là bản sắc văn hoá Việt ". Chửi là đặc sản của người Bắc và ông MVT là người Bắc chính hiệu nên đọc, nghe ông mô tả tiếng chửi của phụ nữ Bắc mà không biết nên cười hay nên khóc khi những bộ phận nhạy cảm của đàn bà đuợc trưng ra trong ngôn ngữ chửi. Đọc bài viết của ông tôi lại không thấy tục hay đỏ mặt mới hay chứ. Thế mới biết cái tài, cái giỏi của danh sĩ Bắc Hà ! Danh sĩ Bắc Hà. Tôi thích cụm từ này lắm. Nghe nó sang sang. Trước 75, trí thức miền Nam có đóng góp cho đất nước thì đuợc gọi là Nhân Sĩ. Nhân sĩ hay danh sĩ gì cũng là những trí thức tài ba. Có những người không là tiến sĩ mà vẫn được thừa nhận là nhân sĩ. Trong những anh hùng dân tộc, tôi ngưỡng mộ nhất là Quang Trung. Tại sao ư? Đơn giản vì trận đánh thắng giặc Thanh quá ư tuyệt vời của ông. Trần Hưng Đạo, Lý Thường Kiệt, Nguyễn Tri Phương, Hoàng Diệu.... là những anh hùng có những chiến tích lớn nhưng tôi vẫn thích Nguyễn Huệ hơn. Là anh hùng áo vải, dân võ biền nên khi hành quân ra Bắc, Nguyễn Huệ vẫn e ngại danh sĩ Bắc Hà. Cũng đúng thôi, đụng đến dân trí thức đâu phải điều đơn giản . Là người dân Việt, ai mà không tự hào về Quang Trung - Nguyễn Huệ. Tên tuổi của ông đã được gắn liền với những trường học lớn, với những đại lộ ở khắp hầu hết các tỉnh thành của Việt Nam. Ấy vậy mà trong một cuộc khảo cứu của VTV 1, đài chính thống của nhà nước, khi hỏi những em học sinh: em biết gì về Quang Trung - Nguyễn Huệ ? thì hầu hết các em đều trả lời: Quang Trung - Nguyễn Huệ là hai anh em! là hai cha con! là hai đồng chí! cả hai là bạn bè! Có em nói Quang Trung đại phá quân Thanh trên sông Bạch Đằng! Em khác thì: Ông Quang Trung đánh thắng giặc và được làm vua. Ông vừa là nhà thơ. Trường con chính là trường của ông, Quang Trung. Nghe đến đây ai cũng vui mừng, nào dè, khi phóng viên hỏi tiếp, Thế con học trường gì ? Dạ con học trường Nguyễn Du mà Nguyễn Du chính là ông Quang Trung. Ôi, thế hệ trẻ, mầm non của đất nước mà hiểu về lịch sử như thế thì mất nước là trong tầm tay ! Có xứ sở nào như nước Việt mến yêu khi thí sinh thi đại học 3 môn chưa được 1 điểm lại đậu thủ khoa? Ngòi bút vấy máu. Bàn tay vấy máu của các thầy cô đã sửa điểm không thương tiếc. Nhìn vào bảng điểm mà thấy choáng, thấy sốc. Em nào cũng được sửa đến đạt gần tối đa là 30 điểm. Tưởng tượng các thiên tài đó không bị phát hiện, vào học đại học rồi ra đi làm là thiên tai, là đại họa cho đất nước. Đây mới là bảng điểm của 1 tỉnh. Còn nhiều tỉnh khác nữa. Đặc biệt, bảng sửa điểm chỉ nêu số báo danh, không nêu tên thí sinh vì sợ các em bị tổn thương và đau lòng các bậc phụ huynh là các quan chức cấp cao . Vậy mà ông Triệu Tài Vinh, bí thư tỉnh Hà Giang, người có con "BỊ" sửa điểm đã thất vọng tuyên bố, Tôi Buồn Vì Con Tôi Bị Sửa Điểm! Ông buồn? Buồn gì? Buồn nôn, buồn mữa, buồn đau hay buồn ngủ? Mà ông buồn cũng đúng. Có khi ông, con ông không muốn mà bọn bưng bô , bợ đít lại đành hanh sửa điểm để hại đời con gái nhà ông thì sao ? Hay đây là thế lực thù địch chơi ông ? Ai là bậc cao nhân xin trả lời dùm tôi với. | ||||
NHÀ THẦU TRUNG QUỐC, CAO TỐC BẮC – NAM và BỘ CHÍNH TRỊ Posted: 13 Apr 2019 10:00 AM PDT Tôi đồ rằng các chính trị gia hàng đầu nước ta có một góc nhìn sâu, rộng về Trung Quốc hơn các thường dân rất nhiều. Chí ít, họ có các báo cáo thường xuyên, thậm chí là các báo cáo mật và tuyệt mật. Nhưng thực trạng quốc gia lại nói lên một điều khác... Trước tết năm 2015, tôi được phân công viết về các công trình tiêu biểu của Tp.HCM, trong đó có kênh Nhiêu Lộc - Thị Nghè. Tôi từ chối và nói rõ đấy là 1 nguy cơ "phản thông tin" bởi nguy cơ xuống cấp công trình sẽ xuất hiện nhanh. Dự đoán đúng ngay sau đó, 2016. Đến 2017 thì thanh tra phát hiện 74 sai phạm của nhà thầu Trung Quốc. Đường bên kênh sạt lở, người dân khổ sở, cán bộ địa phương bị kỷ luật. Tôi không coi việc thoát "kiếp bưng bô" thầu Trung Quốc qua việc từ chối gián tiếp ca ngợi công trình Nhiêu Lộc - Thị Nghè trên bài báo Tết không viết là may mắn. Tuyệt đại đa số các công trình của họ đều như vậy! Cao tốc 34.000 tỉ ở Quảng Ngãi. Xin nhấn mạnh là ba mươi bốn nghìn tỉ đồng Việt Nam do nhà thầu Trung Quốc thi công đã bong tróc, biến thành ổ gà ngay sau... một trận mưa. Người dân tố cáo sai phạm chưa thấy được thưởng đúng tinh thần của Chủ tịch nước kiêm Tổng Bí thư Nguyễn Phú Trọng thì bị dọa, bị đánh. Đường sắt Cát Linh - Hà Đông đội vốn "sơ sơ" 17.000 tỉ đồng. Mười bảy nghìn tỉ đồng đấy ạ! Và tất cả đều tính vào nợ ODA cho toàn dân. Còn thực tế chất lượng của tuyến này thì báo chi và mạng xã hội đã chứng minh bằng những hình ảnh vô cùng rõ nét. Rất rất tệ! Tệ là vậy, tạo ra nợ công và các hệ lụy là vậy nhưng nhà thầu trung Quốc vẫn dễ thắng thầu. Hay có một sự "tin ở hoa hồng" mang màu sắc khác hẳn vở kịch mà Lưu Quang Vũ đã viết? Cách giải thích "mọi việc đã có Đảng và Nhà nước lo" đã lỗi thời bởi nhân dân hoàn toàn không tạo ra tham nhũng trăm tỉ, ngàn tỉ. Nhân dân càng không tạo ra đại án nợ, lỗ chục ngàn tỉ, trăm ngàn tỉ. Nhân dân tuyệt đối không tạo ra nợ công triệu tỉ. Nhân dân cũng tuyệt đối chẳng có quyền đưa xe ra tận sân bay đón người thân hay làm biệt phủ giữa rừng phòng hộ và được duyệt cực nhanh.v.v.. Trong một đất nước Đảng lãnh đạo toàn diện, các chức vụ Nhà nước cũng do Đảng cử thì Đảng và Nhà nước chí ít phải để cho nhân dân thứ quyền cơ bản nhất là dân chủ cơ sở và giám sát. Cao tốc Bắc - Nam, tự cái tên đã nói lên công trình này rất lớn và kéo dài cơ bản nối hết Việt Nam theo chiều dọc. Vậy xin hỏi Đảng và Nhà nước có cần lấy ý kiến dân theo Luật trưng cầu ý dân 2015 chưa? Một công trình lớn như vậy và nhiều "sợi dây kinh nghiệm rút hoài không hết" về nhà thầu Trung Quốc mà vẫn để họ tham gia mà không có sự đồng thuận lớn của nhân dân, nghĩa là thể chế có vấn đề lớn. Đừng bắt nhân dân phải tuân theo thứ đại cục mơ hồ nào, do cá nhân bí ẩn nào nghĩ ra. Đại cục lớn nhất là lòng dân! Nên thứ "của rẻ là của ôi" mang tên nhà thầu Trung Quốc xin vứt vào sọt rác. Một tuyến đường huyết mạch quốc gia phải là một tuyến đường được xây dựng chất lượng và giá cả hợp lý. Nên nhớ là nợ công đã được cảnh báo "đụng trần" và nhân dân đã quá khổ khi lâu nay oằn mình gánh đủ thứ thuế, phí, giá lẫn sự độc quyền. Ít nhất, hãy hành động cho đúng với khẩu hiệu "của dân, do dân, vì dân" và "dân biết, dân bàn, dân kiểm tra" mà Đảng và Nhà nước hay tuyên truyền đã. Thay vì "Bộ Chính trị đã quyết, phải bàn cho ra..." đầy duy ý chí. Bởi tôi cũng tin các báo cáo tổng hợp về "bẫy nợ" Trung Quốc đều có cả. Trong khi cả Bộ Chính trị suốt từ thời lập quốc của chế độ hiện hữu có ai không từ dân? | ||||
Thư giãn cuối tuần – Táo Quân dâng sớ Posted: 12 Apr 2019 10:00 AM PDT Thiện Tùng sáng tác, sưu tầm, chế tác Kỳ 11
---------------------- 1/ Chê trách Đừng gào nữa, xong rồi đây! Anh Tay dặn anh Miệng: - Nhớ nhai kỹ trước khi nuốt. - Sao xương xốc, bủng xì… vầy nè, nuốt sao vô! – anh Miệng than. - Tôi chạy ngược chạy xuôi mõi rã rời kiếm đem về mà anh cứ hở thì chê! – anh Chân trách - Còn tôi chế biến nhức cả hai bã vai mà cũng không vừa ý anh! Vừa phải thôi chớ?! – anh Tay phiền. Nhìn Chân, Tay, anh Miệng nói: - Chê để biết mà khắc phục. Nếu hai anh không vừa lòng, từ đây về sau tôi không ăn nữa. Anh Miệng chỉ ngưng ăn có một ngày, Chân và Tay rũ riệt…, phải thương thảo với anh Miệng: - Xin anh Miệng bỏ lỗi cho hai tôi. Từ nay về sau, anh cứ ăn cho nhiều vào, nếu ăn không ngon cứ chê để chúng tôi biết mà khăc phục. Chúng tôi không phiền trách anh nữa đâu ?!. - Nếu hai anh nói thế thì, hãy nhanh lên, có món gì đem lên cho tôi ăn. Tôi cũng nuốt nước miếng hết vô rồi nè! Ngon dở gì tôi cũng rán ăn vì sự sống của chúng ta ? -/- 2/ Nói thử xem Trạm BOT có chuyện lôi thôi kẹt xe, trong khi chờ, lái xe hỏi Xếp: - Đường giao thông chính của một nước gọi là gì? - Quốc lộ - Xếp trả lời gọn. - Vậy đường của một Tỉnh, một Huyện, một Xã gọi là gì? - Tình lộ, Huyện lộ, Hương lộ - Xếp trả lời ngay. - Thế còn đường từ ngoài vào ngõ sau nhà Quan gọi là đường …, đường…gì? - Thì cứ nói phức mẹ nó là đường Hối lộ. Sao mầy cứ ấp úng vậy? - Đó là Xếp nói chớ em biết vậy chớ đâu dám…!!!. - Sao trạm BOT không đặt trên đường mình mở mà phần lớn đặt trên Quốc lộ để bị lái xe và dân chúng phản ứng như vậy? - Đặt trên đường mình mở để "húp nước mắm" sao?.Thứ vậy mà cũng không biết! – Xếp gắt giọng. - Thưa Xếp… Em không dám nói chớ thừa biết . -/- 3/ Bốc lửa, bốc thuốc Một chàng trai đi xe mô-tô chở một cô gái tự té bổ nhào trên đường giao thông. Cảnh sát đến hiện trường, hỏi chàng trai: - Anh lái xe kiểu gì mà để xảy ra tai nạn thế nầy? - Dạ. Em mới quen và yêu cô đây với tình yêu "bốc lửa" nên em không làm chủ được tay lái!. - Vậy thì bây giờ anh chị cố vào bịnh viện để "bốc thuốc". -/- 4/ Có lẽ hộ Ma Ông Phú phụ trách Xã hội- Thương binh xã hỏi con: - Nghĩa trang xã mình có ngập nước không con? - Có. Ngập sâu lắm bố ơi! - Hèn gì ! Trưởng ấp nơi đặt nghĩa trang mới gởi đến đây một danh sách hàng mấy chục hộ bị ngập nước xin được cứu tế. Có lẽ hộ Ma!. 5/ Ưu tiên Giờ giải lao, 2 em học sinh ra ngồi ở băng đá trước sân trường, một em khoe: - Bố tao làm Bộ trưởng, đi xe còi hụ xin quyền ưu tiên, vượt cả đèn đỏ luôn!. - Ối tưởng gì ! Hôm đội bóng đá U. 23 Việt Nam giành được cúp ASEAN, anh tao rủ một số bè bạn đua xe "chào mừng" gây ra tai nạn. Xe cấp cứu hụ còi đến, hụ còi đi suốt cả chặng đường dài chở anh ấy vào bịnh viện. Đèn đỏ đèn xanh gì cũng vượt tất. -/- 6/ Táo Quân dâng sớ
Ngọc Hoàng rất khoái văn vần Yêu cầu tấu sớ phải mần bằng thơ Cho nên hồi đó đến giờ Táo Quân vô Hội Nhà thơ cũng nhiều Thiên đình chất vấn đủ điều Táo tôi phải báo cáo liều bằng thơ. Ngọc Hoàng hỏi: Táo ở mô? Tâu rằng: Ở nước Đại cồ Việt Nam Nơi vừa tổ chức Sê-Gam (Sea Games 22) Giành được thắng lợi vẻ vang lẫy lừng Xứng danh con cháu Tiên Rồng Chiến công cũng giỏi, Thể công cũng tài Huy chương tổng sắp dài dài Xin dâng tờ báo để Ngài đọc thêm. Học Hoàng hỏi chuyện Thanh niên: Học hành, cơm áo, gạo, tiền … ổn chưa? Nghe đâu cái tụi Thành, Đô Xơi nhiều miếng lớn có vô khám ngồi? Tâu rằng: Tội ấy nhỏ teo Nên Tòa cho hưởng án treo cả bầy. Giáo khoa cải cách sa lầy Tuyển sinh, thi cử… bầy hầy khắp nơi Học thêm, học thiệt, học chơi… Thương thay lũ nhỏ bị nhồi như banh. Sẵn đây Táo hỏi "Trời xanh": Ai chịu tránh nhiệm sửa nhanh trẻ nhờ? Ngọc Hoàng hơi bị bất ngờ, phán rằng: "Bảo chúng hãy chờ kiếp sau!". Bây giờ Táo hãy trình tâu: Mấy vụ tham những hàng đầu ra sao? Tâu rằng: Vụ nào cũng như vụ nào, một bầy bị cáo, bị cào… chối quanh Quả là một lũ hôi tanh, Bị rượt, bị đuổi chạy quanh "Cái bình". Táo sang bàn chuyện Tây Đông: Năm qua thế giới mắc vòng nhiễu nhương E rằng lại sắp có thêm Vài ba nước bị xóa tên (trên) bản đồ Kẻ khủng bố, người khủng bô… Làm cho trăm họ xương khô, cốt tàn… Ngọc Hoàng vội vã cắt ngang: Thôi đừng đụng đến mấy "chàng" đánh bom. Trẫm xin hai chữ "bình an" Còn khanh về lại trần gian là vừa. Táo liền về đón Giao thừa. -/- Nguồn: Tuổi Trẻ Cười (đón xem kỳ 12) | ||||
Posted: 12 Apr 2019 10:00 AM PDT Hoàng Hải Vân
Như tôi đã nhiều lần đề cập, Vũ nhôm không chỉ có khả năng thao túng báo chí mà còn có khả năng thao túng bộ máy công quyền. Đối với báo chí, sự điều khiển của anh ta còn hiệu lực hơn là sự chỉ đạo của Ban Tuyên giáo trung ương. Đối với cơ quan công quyền, ai không nghe anh ta thì đường dây có thế lực của anh ta sẽ làm cho lên bờ xuống ruộng. Một trong những minh chứng cho thực tế này là vụ cơ quan an ninh điều tra và Viện KSND thành phố Đà Nẵng khởi tố và bắt oan hai giám đốc doanh nghiệp. Ngày 14-4-2018, báo Pháp luật TP.HCM đăng bài "Đà Nẵng : 2 giám đốc bị mất công ty vì bị khởi tố oan". Ngày 20-4, Báo Tuổi Trẻ đưa tin "Mất sạch sự nghiệp vì bị bắt oan". Đó là việc khởi tố và bắt giam 2 giám đốc doanh nghiệp tư nhân, trong khi không có căn cứ nào cho thấy họ phạm tội hình sự. Anh Phan Thanh Trà, bị bắt ngày 24-3-2017 theo Quyết định phê chuẩn lệnh khởi tố và lệnh bắt giam do Phó Viện trưởng VKSND TP. Đà Nẵng Nguyễn Hữu Linh ký. Anh Nguyễn Tấn Bình, bị bắt ngày 9-5-2017, đến ngày 31-10-2017 thì được cho tại ngoại. Đến ngày 13-4-2018 vụ án được đình chỉ, anh Trà mới được trả tự do và hai anh mới được khẳng định vô tội. (Ai quan tâm chi tiết vụ án thì có thể tự tìm đọc). Theo tôi được biết thì sau khi bị bắt oan, gia đình hai anh đã kêu oan khắp nơi nhưng không một tờ báo nào lên tiếng bênh vực. Cần biết, Đà Nẵng là nơi báo lớn báo nhỏ ở Trung ương và một số địa phương khác đều có văn phòng đại diện hoặc phóng viên thường trú, nhưng mãi cho đến sau khi đình chỉ vụ án, cũng chỉ có báo Pháp luật TP.HCM, báo Tuổi Trẻ, sau đó là VTV8 và báo Tiền Phong đưa tin về vụ oan sai này, còn hầu hết các phương tiện thông tin đại chúng khác đều im bặt (ai phát hiện có báo khác nữa đưa tin thì cho biết để tôi điều chỉnh lại cho công bằng nhé). Lý do vì sao thì chỉ có các phóng viên thường trú ở đó trả lời. Tôi xin lỗi các nhà báo không biết chuyện và các nhà báo biết chuyện nhưng lãnh đạo báo không cho đưa tin. Do vụ oan sai trên không được báo chí đưa tin (trừ 4 cơ quan đưa tin sau khi vụ án được đình chỉ), nên không gây "chấn động" gì trong dư luận. Nhưng đằng sau nó là sự kinh dị điển hình của tình trạng lũng đoạn pháp quyền. Lục lại hồ sơ của vụ án, trước hết tôi xin bày tỏ lòng nể phục sự công tâm của Kiểm sát viên Nguyễn Thị Như Phương, Phòng 3 Viện KSND Đà Nẵng và anh Ngô Phú Quảng, trưởng phòng này. Hai công chức chính trực đó đã chính thức có tờ trình đề nghị lãnh đạo Viện từ chối phê chuẩn lệnh khởi tố, vì đây chỉ là quan hệ dân sự, không có dấu hiệu tội phạm hình sự. Nhưng Phó Viện trưởng Nguyễn Hữu Linh đã phê vào tờ trình rằng, dù lãnh đạo Viện đồng ý với tờ trình của Phòng 3 và đã gửi công văn từ chối phê chuẩn cho cơ quan an ninh điều tra, nhưng ngày ngày 20-3-2017 Bí thư Thành ủy và Trưởng ban Nội chính đã triệu tập cuộc họp "xác định Trà phạm tội lừa đảo và đề nghị VKS phê chuẩn khởi tố", rằng "nay cơ quan ANĐT lại tiếp tục đề nghị phê chuẩn đối với Trà và Nguyễn Tấn Bình". Vì lý do đó nên Viện phó Nguyễn Hữu Linh đề nghị "trước mắt phê chuẩn đối với Trà, còn Bình thì yêu cầu làm rõ thêm chứng cứ". Phê vào tờ trình hôm trước, ngày hôm sau Viện phó Linh ký phê chuẩn lệnh khởi tố và bắt giam như nói ở trên. Tiếp đó, Viện phó Linh còn ký cáo trạng truy tố hai công dân vô tội nói trên. Mấy chục năm học luật pháp và làm chức trách bảo vệ luật pháp mà nói và làm như vậy thì đã tự thú mình chỉ là một kẻ đầu sai. Hậu quả là hai doanh nghiệp tan nát, hàng trăm công nhân mất việc làm, gia đình hai hai nạn nhân lâm vào cảnh lầm than điêu đứng. Các công dân vô tội bị chính quyền TP. Đà Nẵng đạp xuống dưới đáy xã hội, nhưng các nhà báo, được mệnh danh là những người bảo vệ người yếu thế, không một ai lên tiếng. Biết mà không ai dám lên tiếng, chứng tỏ Vũ nhôm thế lực đến cỡ nào ! Là bởi vì vụ án này do Vũ nhôm điều khiển, để đánh một quan chức cấp cao không nghe lời anh ta. Theo đơn khiếu nại của hai nạn nhân, khi vào trại giam, hai anh đã bị công an bức cung buộc phải khai cho một quan chức cấp sở, để lấy cớ đập cho chết tươi quan chức cấp cao kia. Anh quan chức cấp sở, chỉ trong một thời gian ngắn từ tháng 3 đến tháng 9-2017, đã bị nhiều cơ quan triệu tập đến hành hạ hơn 40 lần, lần nào cũng có công an. Người chỉ đạo chính trong vụ làm oan sai này là Trưởng ban Nội chính Trần Thanh Vân, Ủy viên Ban Thường vụ Thành ủy. Ông này quan hệ với Vũ nhôm như thế nào sẽ nói vào dịp khác, chỉ biết rằng hiện tại ông vẫn là Ủy viên Ban Thường vụ Thành ủy, Trưởng ban Nội chính. Ông Thanh Vân trước đây là Viện trưởng Viện KSND thành phố, chính là người truy tố tướng Trần Văn Thanh và trung tá Dương Tiến, trưởng đại diện Báo Công an TP.HCM tại Hà Nội ra tòa, cũng trong một vụ án oan sai làm theo lệnh của ông Nguyễn Bá Thanh. Tướng Thanh thì bị ông này làm cho thân bại danh liệt, mặc dù cuối cùng vẫn không bị tù tội gì, nhưng trung tá Tiến thì phải chịu tù oan và bị tước hết quân tịch, song không một cơ quan báo chí nào dám nói một tiếng cho công bằng. Nếu như Bí thư Thành ủy Nguyễn Xuân Anh không bị kỷ luật và nếu như đường dây Vũ nhôm không bị đưa ra ánh sáng, rất khó nói hai giám đốc bị bắt oan có được minh oan hay không. Bởi vì, tháng 10-2017 ông Nguyễn Xuân Anh bị cách hết mọi chức vụ thì đến tháng 1-2018 một cuộc họp liên ngành giữa Ban Nội chính, Tòa án, Viện Kiểm sát và Công an Đà Nẵng đã diễn ra. Tại cuộc họp, Viện phó Linh chỉ đích danh sự chỉ đạo của ông Trần Thanh Vân và "nguyên bí thư Thành ủy" Nguyễn Xuân Anh. Thậm chí Viện phó Linh nói ông Nguyễn Xuân Anh còn lớn tiếng bảo "các anh cứ làm đi, tôi chịu trách nhiệm". Sau cuộc họp liên ngành này, gần 3 tháng sau, ngày 13-4-2018, Viện phó Linh mới ký quyết định đình chỉ vụ án. Buộc phải đình chỉ vì Nguyễn Xuân Anh và Vũ nhôm không còn là hai cái "cột đình" ở Đà Nẵng nữa, chứ hoàn toàn không phải do biết sai nên sửa, vì sai thì đã biết ngay từ đầu. Cũng xin nói thêm vài lời. Nguyễn Xuân Anh khi còn làm ở báo Thanh Niên, là "đàn em" của tôi, lẽ ra tôi không "giậu đổ bìm leo" đối với người đã ngã ngựa, nhưng nói về vụ này mà né cái tên Nguyễn Xuân Anh thì tôi là kẻ không công bằng. Nhưng tôi nghĩ, Nguyễn Xuân Anh không có nhiều hiểu biết về pháp luật, lại dính dáng những lợi ích với Vũ nhôm nên một phần bị Vũ nhôm dễ dàng chi phối nhưng phần lớn là do sự tham mưu của Trưởng ban Nội chính Thành ủy. Điều lạ lùng là ông Trần Thanh Vân, dù bị kỷ luật cảnh cáo, hiện vẫn còn nguyên các chức vụ. Một Thành ủy mà do một người như vậy làm Trưởng ban Nội chính, tức là giữ vai trò giúp cho Thành ủy lãnh đạo toàn diện các cơ quan bảo vệ pháp luật thì có thể tin cái Thành ủy đó bảo vệ được luật pháp không ? Và ở trên, tôi có nhắc đến tên một kiểm sát viên và Trưởng phòng 3 của Viện với lòng cảm kích. Tôi hoàn toàn không quen biết hai người này và cũng chưa có một mối quan hệ nào, nhắc đến tên họ tôi muốn khẳng định rằng Viện KSND Đà Nẵng vẫn có nhiều người chính trực, bên cạnh những kẻ bẻ cong công lý thì họ xứng đáng được vinh danh để làm gương cho kẻ khác. Nếu không có những người như vậy thì còn gì là chính quyền nữa. Một người quen có khuyên tôi không nên đưa tên họ, vì đây là chuyện nội bộ, các anh chị ấy đang làm việc, sợ rằng sẽ bị làm khó dễ. Xin thưa rằng, nếu như những "chuyện nội bộ" kia không được tiết lộ ra ngoài thì ai có thể biết luật pháp đã bị lũng đoạn như thế nào bởi những kẻ nhân danh Đảng, và làm sao dân chúng có thể biết trong cơ quan công quyền vẫn còn nhiều người tốt ! HOÀNG HẢI VÂN | ||||
Posted: 12 Apr 2019 10:00 AM PDT Trương Tuần - Chiện, thì vưỡn ! - Còn lại là thua toàn tập ! - Cụ nói linh tinh gì thế. sao lại thua toàn tập ? - Thì cụ nghe đây: Đi kiện thì QUAN NHẤT ĐỊNH THẮNG, DÂN NHẤT ĐỊNH THUA, Quản lí xã hội thì DÂN NHẤT ĐỊNH THUA, CÔNG QUYỀN NHẤT ĐỊNH THẮNG. Đi lại thì BOT NHẤT ĐỊNH THẮNG, DÂN NHẤT ĐỊNH THUA. Còn nhiều ví dụ lắm như NHÓM LỢI ÍCH NHẤT ĐỊNH THẮNG, DÂN NHẤT ĐỊNH THUA...THƯƠNG LÁI NHẤT ĐỊNH THẮNG, DÂN NHẤT ĐỊNH THUA,,,NỘI XÂM NHẤT ĐỊNH THẮNG, DÂN NHẤT ĐỊNH THUA... - Cụ nói nghe cũng có lí, chả thế cùng một tôi Dân thì vào tù, quan thì rút kinh nghiệm. Ưu ái thế nên con cháu mình đua nhau xin làm đầy tớ. Cấm có ai thích làm ông chủ, như vậy có lệch chuẩn không cụ ? - Quá siêu veo, nát như tương bần. - Cánh già chúng mình lại nuối tiếc ngày xưa cụ ạ. _ Thì VƯỠN,,,. | ||||
NGUYỄN VĂN THỂ ĐỨNG VỀ PHÍA NÀO? Posted: 12 Apr 2019 10:00 AM PDT Với tư cách một công dân Việt Nam, Tôi khẳng định rằng: Nguyễn Văn Thể không đủ trình độ, năng lực, tư cách và uy tín để hoàn thành trách nhiệm của Bộ trưởng Bộ Giao thông và vận tải; vì vậy, ông không xứng đáng làm Bộ trưởng. Những phát ngôn của ông lâu nay như thu giá, mất bằng lái xe phải thi lại, v.v... là tùy hứng, cảm tính, thiếu suy nghĩ, mồm nhanh hơn não, không chỉ làm cho người dân bực bội mà làm cho Bộ trưởng, Chủ nhiệm Văn phòng Chính phủ cảm thấy buồn cười! Rất nhiều người biết rằng năng lực của các nhà thầu Trung Quốc làm đường cao tốc không kém Nhật, Mỹ là mấy và các đường cao tốc của họ ở Trung Hoa lục địa đã chứng minh điều đó. Nhưng cũng rất nhiều người biết rằng: chưa có bất cứ một công trình nào của Trung Quốc "trúng thầu" ở Việt Nam mà không đội vốn, chậm tiến độ và chất lượng kém. Sân vận động Mỹ Đình, Bô xít Tây Nguyên, Đường sắt trên cao Cát Linh - Hà Đông, v.v.. là những minh chứng không thể chối cãi. Vì sao vậy? Vì như tiến sỹ Lê Đăng Doanh, nguyên Viện trưởng Viện Quản lý Kinh tế Trung ương đã khẳng định: đối với các nhà thầu Trung Quốc thì tiền lại quả ít nhất là 30%. Khi ông Nguyễn Văn Thể không hiểu được một sự thật khách quan đã trở thành chân lý thì chỉ có hai khả năng: một là ông đã quá u mê, dốt nát, thiểu năng về trí tuệ quá thể; hai là ông đã đứng về phía của nhóm lợi ích và tự nguyện chui vào sợi dây thòng lọng mà người Tàu đã giăng sẵn để hợp tác với Trung Quốc làm đường cao tốc Bắc - Nam! Dân chúng nói ông là quá thể đáng quả không sai. | ||||
NGÀY XƯA, CHA NGHIỆN CHIN- SU... Posted: 12 Apr 2019 10:00 AM PDT Hoài Tâm("...sẽ có nguy cơ axit benzoic trong tương ớt phản ứng với vitamin C tạo ra benzene gây ung thư, một điều đã được khoa học chứng minh từ lâu"- Tuổi trẻ). Sau vụ hơn 18 ngàn chai tương ớt Chinsu bị người Nhật tiêu hủy, đáng sợ nhất là có những người vẫn lập luận rằng: người Nhật cấm Chinsu vì không đúng quy chuẩn của Nhật; còn dân VN dùng Chinsu được, vì... đạt "quy chuẩn" VN(?!)... Nó cũng na ná như "vụ con tôm": có ông có chức sắc hẳn hoi nhưng đầu óc vẫn mang nặng tư duy nô lệ, tư tưởng vẫn o bế trong tâm thái nhược tiểu, cho là: tôm xuất khẩu người ta giả về, người Việt ta cứ luộc kỹ lên là... ăn được tuốt! Té ra, người Nhật họ mới là Người; người Tây họ mới là Người; còn người Việt ta chỉ là những con... bò, ăn cỏ cũng được, mà ăn cám cũng... xong?!Trong khi ai cũng biết rằng, những cái gọi là "Quy chuẩn" nó được tạo ra bởi ai, do ai, và vì ai? Ví dụ như cái "Quy chuẩn" về nước mắm vừa rồi chẳng hạn: nó do ai, vì ai? Chẳng qua, nó là quy chuẩn của... đồng tiền!Cái "quy chuẩn" ấy- quy chuẩn chết người, quy chuẩn của đồng tiền, hay còn có thể gọi nó là "quy chuẩn của... bò"?Ngay sau Thế chiến thứ 2, người Nhật đã đề ra một nguyên tắc: tất cả hàng hóa sản xuất phục vụ nội địa, đều phải tốt hơn hàng hóa xuất khẩu. Và chính điều ấy đã làm nên nước Nhật ngày nay. Còn ở Masan, họ bảo: ấy, lô hàng có chất (gây ung thư) đó là sản xuất cho người Việt dùng, chắc ai đó.. xuất nhầm sang Nhật...Đắng lòng!Người Việt còn hại người Việt, huống hồ ngoại bang? Cha đi mặt trận biền biệt 8 năm không chết. Cha mất tức tưởi vì ung thư khi Người mới vừa 64. Ngày xưa, Cha nghiện Chinsu. Cha ở một mình, mà trên cái kệ bếp lúc nào cũng đầy nào lọ, nào vỏ Chinsu... Cha bảo, nó vừa tiện, lại vừa dễ ăn; ăn Chinsu với... gì cũng được...! Uất! Nghẹn... Đọc bài này trên Tuổi trẻ mới thấy, cái gọi là "Quy chuẩn" ấy nó "nhân văn" đến mức nào, khi mà người ta chấp nhận để người Việt ăn cả tác nhân gây ung thư và bảo rằng: nó "đạt quy chuẩn VN"; và, nó đã làm hại người Việt đến mức như thế nào? "Làm cho khốc hại, chẳng qua vì tiền". (Nguyễn Du). https://tuoitre.vn/vi-sao-nhat-cam-dung-axit-benzoic-trong-… | ||||
Nhật Bản thu hồi hơn 18.000 chai tương ớt từ Việt Nam Posted: 12 Apr 2019 10:00 AM PDT Nhà sản xuất Masan nói rằng khả năng số tương ớt Chin-su bị thu hồi là dành riêng cho thị trường Việt Nam hoặc hàng không rõ xuất xứ. Cổng thông tin điện tử Thành phố Osaka (Nhật Bản) - www.city.osaka.lg.jp, hôm 2/4 cho biết Trung tâm y tế công cộng thành phố Osaka đã yêu cầu thu hồi 18.168 chai tương ớt nhãn hiệu Chin-su có nguồn gốc từ Việt Nam vì vi phạm Luật Vệ sinh thực phẩm và Luật Nhãn thực phẩm. Cụ thể, số tương ớt này thuộc 3 lô hàng với 757 thùng, được công ty Javis Co., Ltd (Osaka) nhập từ Việt Nam vào ngày 7/12/2018, sau đó bán lại cho công ty ISC Industrial Co., Ltd (Kobe) và có hạn sử dụng đến ngày 10/6/2019, 17/6/2019, 6/7/2019. Nhà nhập khẩu đã không ghi rõ trên nhãn phụ rằng số tương ớt này có chứa axit benzoic, vốn không được phép sử dụng trong tương ớt ở Nhật Bản, khi bán cho ISC. Trước đó, do nghi ngờ số tương ớt được phân phối bởi ISC Industrial vi phạm Luật Vệ sinh thực phẩm và Luật Nhãn thực phẩm, cơ quan chức năng đã tiến hành điều tra về lô hàng. Phân tích của Hiệp hội Vệ sinh thực phẩm Tokyo (Viện Nghiên cứu công nghệ thực phẩm Tokyo) kết luận, hàm lượng axit benzoic trong tương ớt Chin-su bị thu hồi lần lượt là 0,41g/kg với các chai có hạn dùng 10/6/2019, 0,44g/kg với hạn dùng 17/6/2019 và 0,45g/kg với hạn dùng 6/7/2019. Trong khi đó, điều 11 khoản 2 Luật vệ sinh thực phẩm Nhật Bản cấm sử dụng axit benzoic trong tương ớt. Tổ chức Nông lương Liên Hiệp Quốc (FAO) và Tổ chức Y tế thế giới (WHO) cho biết, nếu một người tiêu thụ liên tục mỗi ngày 5mg trên mỗi kg trọng lượng cơ thể thì không ảnh hưởng xấu đến sức khỏe. Do vậy, Cổng thông tin điện tử Thành phố Osaka nói nếu dùng lô tương ớt Chin-su này liên tục thì không ảnh hưởng đến sức khỏe ngay lập tức. Tuy nhiên, tại Nhật Bản, chất này vẫn bị cấm có trong tương ớt và được xuất hiện trong bơ thực vật, xi rô, nước ngọt, nước tương. Phản hồi về thông tin này, chiều 6/4, Công ty Cổ phần Hàng tiêu dùng Masan cho biết chưa từng xuất khẩu trực tiếp hoặc gián tiếp tương ớt Chin-Su cho Công ty Javis Co., Ltd hoặc Công ty ISC Industrial Co., Ltd. Hiện đơn vị này chỉ xuất khẩu tương ớt Chin-su sang Mỹ, Canada, Australia, Nga, Cộng hoà Séc, Trung Quốc, Đài Loan. "Do hiện nay chúng tôi không có mẫu sản phẩm nên chưa thể có kết luận chính thức về nguồn gốc xuất xứ của lô hàng này nhưng nhiều khả năng đây là sản phẩm dành riêng cho thị trường Việt Nam hoặc là sản phẩm không rõ xuất xứ", thông cáo của Masan viết. Công ty này cũng khẳng định, axit benzoic được phép sử dụng trong nhiều loại thực phẩm khác nhau tại Việt Nam. Theo Thông tư 27/2012/TT-BYT ngày 30/11/2012 về quản lý phụ gia thực phẩm, axit benzoic được sử dụng với hàm lượng tối đa 1g/kg sản phẩm tương ớt. Dỹ Tùng https://vnexpress.net/kinh-doanh/nhat-ban-thu-hoi-hon-18-000-chai-tuong-ot-tu-viet-nam-3905643.html?fbclid=IwAR1f2VaWVRukmrcWttSzhncrbgcaBbEHBN5xsf0uAyrQpBSLYoWXls-OS5s |
You are subscribed to email updates from Dân quyền. To stop receiving these emails, you may unsubscribe now. | Email delivery powered by Google |
Google, 1600 Amphitheatre Parkway, Mountain View, CA 94043, United States |
0 nhận xét:
Đăng nhận xét